Die kinderen van nu drinken liever water, al staat de koelkast vol sap en prik

'Waarom geven mijn ouders mijn kinderen met de feestdagen enorme repen chocola cadeau, terwijl ik vroeger niet van ze mocht snoepen,' zegt A. tijdens de lunch.

'Wij kregen op zaterdagavond twee ieniemienie houten bakjes chips en zondagmiddag twee glazen fris en twee snoepjes uit de snoeptrommel,' zeg ik.

'Waarom alles in twee?' zegt A.

Ik denk na. Dat weet ik eigenlijk ook niet. Er zal vast geen filosofie achter hebben gezeten. Als kind denk je altijd dat ouders een soort van alwetenden zijn, mensen met een plan. Maar als je eenmaal zelf ouder wordt, dan kom je er achter dat je ouders maar gewoon wat deden. Gewoon alles in twee, want dat is meer dan één dan minder dan drie. Of zoiets.

Ik voel mezelf heel zielig, maar M. wint.

'Wij kregen vroeger iedere zaterdag een eierdopje zoute pinda's,' zegt M. 'En dat was het. Voor de hele week.'

We zijn even stil.

'Maar nu proppen mijn ouders de kinderen helemaal vol met snoep,' gaat M. verder. 'Ik kreeg vroeger nog geen Liga. Niks. Een bruine banaan kreeg ik. Of zo'n droge mandarijn zonder stickertje erop. Ik had nooit een stickertje ergens op. Wij waren als kind helemaal geobsedeerd door snoep, Maar bij mijn eigen kinderen nu: nooit gooi ik zoveel chocolade weg als in januari. Ze krijgen veel, en dan ligt het in de kast en dan vragen ze er niet eens naar. We moeten het áánbieden en dan halen ze vaak ook nog hun schouders op. 'Weet ik niet,' zeggen ze dan. Ze wéten niet of ze wel zin hebben in snoep! Wij stalen het uit de kast als mijn moeder even niet keek.'

Ik weet nog hoe ik vroeger bij mijn suikertantes altijd het bonbonschaaltje probeerde te hypnotiseren, net zolang tot mijn tante vroeg of ik nog een bonbon wilde en mijn moeder riep dat ik al genoeg gesnoept had. En o wee als ik een bonbon waagde te pakken zonder te vragen. Dan zwaaide er helemaal wat.

'Het valt me ook op,' zegt M., 'dat die kinderen van tegenwoordig vaak water willen. 'Wil je wat drinken?' vraag je dan, zeggen ze: 'doe maar water.' 'O, ik heb ook appelsap,' zeg ik dan, zeggen ze: 'Nee, doe maar water.' Terwijl ik vroeger altijd meteen cola riep, als iemand me vroeg wat ik drinken wilde. Maar de kinderen van nu drinken liever water, ook al staat de koelkast vol sap en prik. Verwende nesten zijn het! Ik kreeg vroeger nooit sap of prik. Nooit!'


Het is weer even stil.


M. begint zachtjes te snikken.

Ik klop haar even op de schouder, en sein naar A., die zo snel als ze kan ergens een zak chips of reep chocola vandaan moet gaan toveren. Of anders een blikje cola.