Het begon eigenlijk al vóór de smartphone. Ik was al een dopaminedetoxer toen je nog dvd's bij de Hollywood moest huren als je een keer een avond een serie wilde bingen. Ik was iemand die in haar studententijd tijdens de tentamenweek de televisie in de kelder zette, de kelder op slot deed en de sleutel door een huisgenoot liet verstoppen. Iemand die alles volkoren en zonder suiker at. Iemand die, werkend aan haar eerste boek, altijd aan dezelfde tafel in café In de blaauwe hand zat en daar schreef omdat het voltallige personeel had gezworen NOOIT het wifi-wachtwoord te geven. Iemand die in 2014 haar smartphone in de plomp smeet, en verderging met die prikkelarme Nokia.

Das war einmal.

Want langzaamaan is mijn leven toch volgelopen met lekkere stootjes dopamine de hele dag: ongezond eten, tv-kijken, een werksmartphone steeds meer als echte telefoon gebruiken, nog meer tv-kijken en 's avonds in bed nieuwssites lezen op de tablet in plaats van dat boek. Maar de maat is vol. Mijn vierde roman is na vijf jaar nog steeds niet af en ik ben er klaar mee.

En dus, lees mee en huiver, lieve kijkbuiskinderen: Hanneke Hendrix gaat aan de dopaminedetox. Veertien dagen lang. 

Lees ook: Zo voorkom je een midlifecrisis volgens psychologen: 'Ga voor een rebelser leven in 2024' Herstellen die hap Allereerst, wat is het precies? Dopaminedetox, of dopaminevasten, is gebaseerd op het idee om tijdelijk afstand te doen van activiteiten die grote hoeveelheden dopamine in de hersenen vrijmaken, zoals het gebruik van sociale media, gamen of het bingewatchen van series. Dopamine is een neurotransmitter die betrokken is bij beloning, motivatie en genot. De theorie is dat, door jezelf regelmatig te prikkelen met high-dopamine-activiteiten, je hersenen zich aanpassen en veel minder gevoelig worden voor natuurlijke beloningen. Door een pauze te nemen van deze activiteiten, kan men schijnbaar de gevoeligheid van de dopaminereceptoren herstellen en een evenwichtiger en tevredener gevoel in het dagelijks leven bevorderen, blijkt uit een onderzoek naar dopamine uit 2018. Wat ik ga doen: geen televisie, geen Netflix, geen YouTube, wel gezelschapsspellen, wel boeken, en ook the occasional goeie documentaire op de bank. Geen snoep, geen alcohol, niet uit eten, wel zelf koken en wel koffie (want zonder koffie ga ik dood). Geen WhatsApp, überhaupt geen smartphone, geen tablet, wél e-mail en werken op de laptop. Werken dus. Niet stiekem op nu.nl en kijken of Yvonne nog juice heeft. Zo gezegd, zo gedaan. Daar ga ik. Mijn dopaminedetox-dagboek Dag 1: maandagavond, 20.00 uur  Ah, dag één. Die zoete eerste dag dat het leven je nog vol verwachting aanstaart. Mijn man opent de spellenkast en dan komen we erachter dat we alle leuke spellen op ons laatste vakantieadres hebben laten staan. We hebben nog ganzenbord en een Dr. Bibberspel dat niet werkt. We zetten thee en spelen een potje ganzenbord alsof het het laatste is wat we doen.

Dag 2: dinsdagmiddag, 13.00 uur  Het is lunchtijd en normaal gesproken zou ik nu een tosti bakken en een serie kijken. Dat zijn de fijne dingen van thuiswerken: dat je dan dus op de bank kunt liggen tijdens de lunchpauze, met Only Murders In The Building op. Maar nu doe ik dat niet. Nu zit ik aan de eettafel op een harde keukenstoel en staar ik naar mijn tosti. Het is een erg interessante tosti. Dag 3: woensdagavond, 20.00 uur  Ik heb ontdekt dat ik zonder muziek kan douchen. En dat ik kan zingen. Of nou ja, ik dacht dat ik kon zingen. Mijn buren lijken het daar niet mee eens te zijn. Dag 4: donderdagochtend, 6.30 uur  Het begint me op te vallen dat de wereld vol zit met mooie geluiden. Geen kakafonie in de ochtend van Radio 2, spraakberichten, het ontbijtjournaal op de televisie. Nee, ineens fluiten de vogels, ruisen de bomen en ergens in de verte huilt een kind. Is dat mijn kind? Ik loop de gang in. Het is niet mijn kind.

Dag 5: vrijdagmiddag, 15.00 uur  Er zijn dus mensen die tijdens een dopaminedetox ook met niemand praten. Die geen oogcontact maken en alleen maar door het bos lopen. Ik doe wild en maak een praatje met de pakketbezorger. Blijkbaar is er een nieuwe serie die iedereen kijkt. Zegt-ie. Ik heb fomo.

Dag 6: zaterdagavond, 23.00 uur  Ik heb vandaag een boek gelezen. Een héél boek. Het rook naar papier en alles.

Dag 7: zondagmiddag, 14.00 uur Ik heb een wandeling gemaakt. Zomaar. En ik heb eenden gevoerd. Ik voel me net een Disney-prinses, maar dan zonder de zingende dieren. Een week bezig en ik begin de kleine dingen te waarderen. Zoals de smaak van koffie. Zonder de afleiding van mijn telefoon proef ik nu elke bittere noot, elk zuurtje, en is dat een vleugje verbrande rubber?

Hoe de detox verderging? En of het Hanneke uiteindelijk nog levensveranderende inzichten opleverde?