Daphne (28): 'Het was mijn grote droom om een keer naar Namibië te gaan. In de zomer van 2019 was het eindelijk zover. Samen met een vriendin planden we een reis van drieënhalve week en huurden we een auto, een Renault Duster, met vierwielaandrijving. Perfect voor de woestijn dachten we. Mijn ouders waren totaal niet blij met de reis. Twee jonge vrouwen, alleen door de woestijn, wat nou als er iets gebeurt? Ze raadden een satelliettelefoon aan, die we in geval van nood en geen bereik konden gebruiken. Via de app overlegde ik met mijn vriendin over zo'n telefoon. We twijfelden even, wat kon ons nou echt gebeuren? We vonden het overdreven dus besloten het niet te doen.'

Lees ook: Melanie had een helse vakantie: 'Met loeiende sirenes werd mijn vriend afgevoerd' 'Op dag één in Namibië ging het al mis. We waren Windhoek nog niet uit of we werden staande gehouden door de politie. Het was foute boel: de papieren van de auto waren verlopen, we mochten niet verder rijden. Via het verhuurbedrijf kregen we een tijdelijke wagen. Een Toyota Corolla, een model uit 2000. Op de vraag of dit wel een geschikte auto zou zijn, antwoordde het verhuurbedrijf dat het 'noooo problem' was. Met enige twijfel, maar geen andere keuze begonnen we aan de rit van acht uur door de Namibische woestijn richting spookdorp Kolmanskop. We reden uren en uren en kwamen geen levende ziel tegen. Niet eens beesten. We zeiden nog tegen elkaar: 'Hoe kan het dat we helemaal niemand tegenkomen?' Maar de Google Maps-route die we hadden gedownload zei dat dit de juiste weg was. Dus dan zou het wel zo zijn. Inmiddels begon het te schemeren, het was vijf uur en in Namibië wordt het vroeg donker. Op een gegeven moment hoorden we een keiharde knal. We dachten dat we over een dier waren gereden, schrokken ons kapot, wie weet lag er wel een springbok onder de auto. Wat bleek? De achterband was totaal verwoest. Ontploft zelfs. Je zag alleen nog slierten rubber. We lachten het nog een beetje weg. Daar staan we dan. Typisch dat wij dit meemaken. Maar intussen werd het echt donker, dus we moesten snel een oplossing bedenken. We hadden geen bereik. Géén satelliettelefoon. Er was niemand die ons kon helpen, en we verwachtten ook niet dat er nog iemand langs zou komen. Doemscenario's schoten door ons hoofd: straks worden we ontvoerd of aangevallen door een beest.'

Lees ook: Tom en Chiara boekten een vakantie, maar bereikten hun bestemming nooit

'Onze survival modus ging aan. We hadden nog nooit in ons leven een band verwisseld. Met de zaklamp van onze iPhones en een krik begonnen we te kloten. Ik weet niet hoe, maar het is op de een of andere manier gelukt de band te verwisselen. We noemen het overlevingsinstinct. De band zag er prima uit, dus we gingen door. Vanaf dat punt moesten we nog dik drie uur rijden. In het donker. Zonder reserveband. Met zweethanden aan het stuur reden we naar de eindbestemming. Toen we een verharde weg zagen en eindelijk weer bereik hadden, kon ons geluk niet op. We belden het verhuurbedrijf om een melding te maken van de band. De man wist niet wat hij hoorde. Die weg was levensgevaarlijk, we hadden de verharde weg moeten nemen en niet die door de woestijn. De dag daarna kregen we een nieuwe auto. Wat ons ook zou gebeuren, we wisten in ieder geval dat we een band konden verwisselen.' '

Dit artikel komt uit &C's juninummer in 2023, en die is niet meer in de winkels te koop. Gelukkig kun je hem bij ons nog wel gewoon online bestellen. Ben je benieuwd naar de verhalen van de andere reizigers? Haal 'm dan hier: