Maartje (48): 'We wonen in een oude boerderij op een erf van 10.000 vierkante meter. Samen met mijn man en drie kinderen van twaalf, veertien en zestien woon ik in het achterste gedeelte waar ooit de stallen waren. Mijn ouders wonen in het klassieke voorhuis. We hebben allebei een eigen voordeur, maar kunnen via tussendeuren ook binnendoor. 

Toen we tien jaar geleden in dit huis trokken, spraken we af dat we netjes buitenom zouden lopen als er geen spoed is. In de praktijk gebruiken we vaak de tussendeuren omdat dat makkelijker is. Het was mijn moeder die deze woonvorm voorstelde toen dit perceel vrijkwam. Een droomplek, maar te groot en te duur voor ons alleen. Ik heb getwijfeld of ik wel met mijn ouders wilde samenwonen en maakte me zorgen om onze privacy, maar ik zag ook al snel de voordelen. Onze kinderen waren destijds nog jong. Als mijn man en ik uit eten wilden, zetten we gewoon de tussendeur open en hielden opa en oma een oogje in het zeil. 

We leiden onze eigen levens, maar denken altijd aan elkaar. Als ik naar de bakker ga, bel ik mijn moeder of ze nog iets nodig heeft, en als mijn moeder ziet dat ik druk ben, staat er 's avonds een grote pan nasi op het fornuis. Voor mijn kinderen is het samenleven met familie vanzelfsprekend. Dat vind ik mooi. Tien jaar geleden waren mijn ouders nog redelijk actief. Nu zijn ze tegen de tachtig en is er, vooral voor mijn vader, meer zorg nodig. Praktische dingen zoals wassen of verschonen doe ik niet, maar alles daaromheen wel. Ik rijd heen en weer naar het ziekenhuis, onderhoud contact met artsen en instanties, zorg dat er voldoende hulp is en ondersteun mijn moeder waar nodig. 

Lees ook: Chantal geeft toe, ze was Funda-verslaafd: 'Even gluren hoe het gras aan de overkant groeit'

Mijn ouders hebben altijd duidelijk gezegd dat ze zo lang mogelijk thuis willen wonen. Dat ik hen daarbij kan helpen, vind ik fijn. Toen ik opgroeide, ging mijn moeder een paar keer per week naar haar vader, die zorg aan huis nodig had. Het zorgen voor elkaar heb ik van haar meegekregen.

Mijn ouders zijn er altijd voor me geweest. Ook toen ik zeven jaar geleden mijn eigen bedrijf - ROOTS, een locatie in het bos voor teams en trainingen - begon, hebben zij me onvoorwaardelijk gesteund. Tegelijkertijd is het ook pittig. Mijn twee broers, die verder weg wonen, kunnen makkelijker afstand nemen. Ik moet er goed op letten dat ik wel mijn eigen leven blijf leven en genoeg tijd voor mijzelf en mijn gezin maak. Vriendinnen zeggen weleens: ik zou niet kunnen wat jij doet, en dat snap ik. Zo dicht bij elkaar wonen vraagt veel, maar als je regelmatig een uur moet rijden om voor je ouders te zorgen, is dat óók zwaar. 

Met de toenemende vergrijzing zal er steeds meer mantelzorg nodig zijn. Ik geloof dat deze manier van wonen de toekomst heeft. Het is intensief, maar heel bijzonder. Ik zou nooit meer een andere keuze maken.'

Benieuwd naar de andere drie mensen met een bijzondere woonsituatie? Die verhalen lees je in &C's novembernummer 'Gluren bij de buren' die nu in de winkels ligt, of haal 'm gewoon hier online, kan ook: