Vera Camilla openhartig over mentale gezondheid: 'Ik wilde wel, maar kon niet meer'

Hi Vera, gefeliciteerd met je nieuwe boek. Vind je het spannend om jouw persoonlijke verhaal naar buiten te brengen? 'Ik deel altijd al persoonlijke dingen online, maar in mijn boek heb ik echt alle ruimte om mijn verhaal te doen. Ik vertel daar ook dingen die mensen nog niet van me weten. Dat is spannend, maar ik kan inmiddels goed met mijn angsten overweg. Soms heb ik nog last van faalangst, maar ik weet ook dat ik dingen buiten mijn comfortzone moet blijven doen.'

In je boek schrijf je dat je een angststoornis en depressie hebt. Weet je waar dat vandaan komt? 'Het is bij mij al jong begonnen, ik was vroeger bijvoorbeeld heel bang dat mijn moeder me zou verlaten. Als ik in zo’n speelhoekje zat bij de supermarkt, dacht ik dat ze niet meer terugkwam. Een totaal ongegronde angst, want ze zou me nooit achterlaten. Zowel angststoornissen als depressie zitten in de familie. Mijn moeder vertelde dat mijn opa en vader hier ook last van hadden, maar dat daar niet over werd gesproken. Sinds ik er zelf open over ben, weet ik dat bijna al mijn neven en nichten met hetzelfde worstelen. Het is dus echt een familiekwaal, deels aangeboren, maar ook deels aangeleerd. Want als je vader angstig is, pik je dat als kind onbewust op.'

Hoe ontwikkelde die angststoornis zich? 'Ik deed steeds weer nieuwe angsten op. Als ik op televisie iets zag over inbrekers of een brand in huis, dacht ik: dat kan mij ook overkomen. Omdat ik niet wist hoe ik ermee om moest gaan, kregen mijn angsten steeds meer ruimte om zich verder te ontwikkelen. Toen ik negentien was ging ik in therapie bij een speciaal behandelcentrum voor angst. Pas toen kreeg ik de tools om ermee om te gaan. Daar leerde ik mijn angsten te relativeren. Als ik bang ben, vraag ik mezelf af: wat is het ergste wat er kan gebeuren? Hoe groot is die kans? Vaak denk ik terug aan alle andere momenten dat ik bang was. Zoals alle keren dat ik dacht dat mijn ouders dood op de keukenvloer zouden liggen, maar dat niet zo bleek te zijn.'

Wanneer trok je aan de bel? 'Op een gegeven moment voelde ik me vaak duizelig, een beetje alsof ik de avond ervoor te veel had gedronken. Na bloedonderzoek bleek dat de oorzaak mentaal was. Ik vond het lastig om te onderzoeken waar het precies vandaan kwam. Ik vond mijn werk ontzettend leuk, maar ik was ook heel perfectionistisch, nooit tevreden en sliep weinig. Ik werd doorverwezen naar de praktijkondersteuner, en die adviseerde me om eerder naar bed te gaan. Niet later dan elf uur 's avonds in ieder geval. Ik moest toen heel hard lachen, want wakker blijven na negen redde ik niet. Dat deed de alarmbellen rinkelen, want dit klonk volgens de praktijkondersteuner precies als een burn-out.'

Lees ook: Schaatskampioen Christijn Groeneveld raakte gedeeltelijk verlamd: ‘Ik geloofde niet dat ik nooit meer zou kunnen lopen’

Wat deed je toen? 'Ik wist dat ik moest rusten, maar mijn lichaam stond stijf van de stress. Ik probeerde mijn werk af te bouwen, maar dat was lastig. Het voelde alsof ik een engeltje en duiveltje op mijn schouder had. Ik wist dat ik moest luisteren naar mijn lichaam, maar was ook bang om alles te verliezen waarvoor ik gewerkt had. Online vertelde ik niet over mijn burn-out. Ik schaamde me rot. Werken met Instagram, Youtube en TikTok? Daar krijg je toch geen burn-out van. Ondertussen heb ik geleerd dat het helemaal niet uitmaakt waar je werkt, het verschil zit ‘m in hoe je met je werk omgaat. Daar dacht ik toen anders over. Online zei ik dat ik rust nodig had, maar beter zou terugkomen dan ooit. Ondertussen beleefde ik het dieptepunt van mijn burn-out. Ik lag alleen nog maar in bed Candy Crush te spelen. Mijn hoofd was als een uitpuilende prullenbak, zelfs denken deed pijn. Het is heel frustrerend om op bed te liggen als je van alles wil doen. Ik wilde wel, maar kon gewoon niet meer.'

Wanneer merkte je dat er meer aan de hand was dan alleen een burn-out? 'Tijdens mijn burn-out wilde ik wel, maar kon ik niet meer. Langzaam sloeg dat om naar misschien wil ik ook niet meer. Ik had geen zin meer om te werken of dingen te ondernemen. Het enige wat ik wilde, was in bed liggen en een reep chocola eten. De vraag of ik wel geboren had willen worden, consumeerde me helemaal. Ik was met niets anders bezig, en kreeg ook suïcidale gedachten. De hele dag lag ik te huilen. Toen ik dit aan mijn man vertelde, gingen we naar de huisarts. Ik had al zo veel therapie gehad en kon het niet meer zelf.'

Wat adviseerde de huisarts? 'Die stuurde me door naar de crisisdienst. Daar werd ik heel goed geholpen. Ik kwam op een wachtlijst voor therapie en kreeg antidepressiva, dat wilde ik graag.'

Je bent heel open over het gebruik van antidepressiva. Waarom vind je dat belangrijk? 'Als ik erover praat, merk ik hoeveel mensen worstelen met het slikken van medicatie. Ik vind het belangrijk om dat taboe te doorbreken. Ik weet nu hoe ik met mijn angsten en depressie om moet gaan, de medicatie is een steuntje in de rug. Het is zo fijn om daarop te kunnen vertrouwen en niet meer zo hard te hoeven vechten. Als je medicatie slikt voor iets lichamelijks, vinden we dat allemaal heel normaal. Natuurlijk slik je dat, daardoor kun je functioneren. Voor mij is dat met mijn medicatie net zo.'

Lees ook: Margreet is een narcist: 'Het beest dat in mij loskomt kan ik niet beheersen'

Op een gegeven moment heb je online toch verteld wat er aan de hand was. Met welke vooroordelen kreeg je toen te maken? 'Oh, zoveel. Het komt door het werk dat ik doe, doordat ik dik ben, het komt door de gekste dingen. Veel mensen willen weten wat de oorzaak is, het probleem bij de kern aanpakken en het oplossen. Ik geloof niet dat het zo werkt en denk dat je soms gewoon vette pech hebt. Sommige mensen zeggen dat je elke dag moet wandelen om je depressie op te lossen. Dat soort dingen vind ik moeilijk. Natuurlijk helpt het om te wandelen, gezond te eten en frisse lucht te krijgen, maar het geneest de depressie niet.'

Ben je milder naar jezelf gaan kijken? 'Véél milder, ook naar de mensen om me heen. Als perfectionist is het moeilijk om dat los te laten. Maar het is zo bevrijdend om te denken: het is goed genoeg zo. Naar jezelf ben je vaak kritisch, maar anderen kijken niet op die manier naar jou. Dat idee heeft me zoveel rust gegeven.'

Hoe ik toch gelukkig werd met een angststoornis en depressie, staat er in de titel van je boek. Ben je op dit moment gelukkig? 'De laatste week voel ik heel sterk hoe gelukkig ik ben met mijn leven. Thuis met de hond, lekker burgerlijk, I love it. Maar ik ben zeker niet hersteld, want mijn angsten en de depressie zitten in mijn leven verweven. Ik geloof er niet in dat ik dit kan oplossen en ik geloof ook niet dat het me gelukkig maakt om te streven naar een oplossing. Ik accepteer dat dit bij me hoort, dat ik weet hoe ik ermee om moet gaan en dat er nog zoveel meer is in dit leven.'