Elise Boers had een bijna dodelijke allergie-aanval: 'Dit was het dan, dacht ik'

Elise (38): 'Ik ben al sinds mijn tiende allergisch voor noten. Vroeger bleef het bij opzwellende lippen, tintelingen in mijn mond en jeuk in mijn ogen, maar hoe vaker mijn allergie is getriggerd, hoe heftiger hij met de jaren is geworden. Nu gaat ook mijn neus dicht zitten, zwelt mijn keel op waardoor ik amper nog kan ademhalen en moet ik overgeven. Ik ben heel voorzichtig geworden en neem bijna overal waar ik kom eerst een mini-hapje van mijn eten om te kijken of er iets gaat tintelen, wat trouwens bijna wekelijks het geval is. Heel af en toe gaat het mis en heb ik een hele heftige allergie-aanval. Dat heb ik nu denk ik zo'n drie keer gehad, waarvan die van drie weken geleden de allerheftigste was.' Lees ook: Na jarenlang klussen verkocht Vera haar droomboerderij: 'Torenhoge offertes, inbrekers, ratten in de muur, elke keer ging er wat mis' Foute boel 'Ik ging lunchen bij een tentje waar ik drie keer per week kom en bijna een soort kind aan huis ben. In het begin heb ik hen verteld van mijn allergie en sindsdien bestel ik eigenlijk altijd hetzelfde, een veggie burito, en dat gaat altijd goed. Ik wist alleen niet dat ze dit keer een soort twist aan het recept hadden gegeven en dat er cashewnoten in zaten. Na twee happen ging het helemaal mis. Ik moest meteen overgeven, had overal jeuk en raakte ontzettend in paniek, omdat ik in plaats van dat mini-hapje nu al twee hele happen had doorgeslikt. Normaal gesproken komen de symptomen van een allergie-aanval heel snel op en zwakken ze snel weer af, maar nu bleef het een stijgende lijn. Ik werd duizelig, moest gaan liggen en ademhalen ging steeds lastiger. Dit is écht foute boel, dacht ik, dus ik zei al vrij snel tegen Wout, mijn verloofde, dat hij de EpiPen moest pakken en nu 112 moest bellen. Die EpiPen is een soort eerste redmiddel, maar het is heel belangrijk dat er ook een ambulance komt.  Inmiddels hingen er allerlei mensen over me heen, die ik met flitsen zag. Wout en onze huilende dochter Coco, mensen van het restaurant, voorbijgangers en politie zagen hoe ik naar adem snakte. Mijn neus zat inmiddels dicht en ook mijn keel was opgezwollen, waardoor het voelde alsof ik door een rietje moest ademen. De ambulance was er alleen niet, dat duurde en duurde maar. Op een gegeven moment dacht ik: als dit nu nog één graadje erger wordt, als die ambulance niet nú komt, dan is het klaar. Dat was heel heftig. Ik ben een moeder met drie kleine kinderen, ging het door mijn hoofd, het kan toch niet zo zijn dat het hier stopt?'

'We don't know what to do' 'De ambulance was er uiteindelijk na een halfuur. We wonen op Ibiza en blijkbaar is dat hier een normale tijd, maar dat wist ik toen nog niet, waardoor het nog langer aanvoelde. Ik was in zo'n kritieke toestand dat ze me niet direct mee konden nemen, dus kreeg ik eerst een infuus en wat injecties. Eenmaal in de ambulance gingen de klachten opnieuw met een stijgende lijn omhoog, alsof de allergie me nog een keer aanviel. Met een bloedgang en gillende sirene reden we naar het ziekenhuis, waar ik nog een infuus en zuurstof in mijn neus kreeg. Daar viel de allergie me nog een keer aan, wat me helemaal deed trillen en schokken. 'This is not normal,' zeiden ze tegen Wout. 'We don't know what to do, she has to go to the intensive care.' Dat was voor hem heel traumatisch, al helemaal omdat hij niet mee mocht naar de IC. Hij had zoiets van: wat is dit? Ga ik haar nu kwijtraken? Je bent zo gewend dat als je eenmaal in het ziekenhuis bent, je in goede handen bent en het goed komt, maar het ging helemaal niet goed met mij. Op de IC hebben ze me vervolgens van alles toegediend, ik zou niet weten wat allemaal, maar na drie uur ging het wat beter en was ik niet meer in kritieke toestand. Uiteindelijk heb ik daar 24 uur gelegen. Daarna mocht ik naar huis.'

Lees ook: Fee heeft het Ramsay-Hunt syndroom: 'Ineens kon ik de linkerhelft van mijn gezicht niet meer bewegen'

Fysieke en mentale klap 'Dat de aanval een enorme optater voor mijn lichaam is geweest, was te merken. De dagen erna was ik heel moe, misselijk en duizelig. Inmiddels gaat het wat beter, maar ik ben nog steeds niet de oude. Ook mentaal heb ik een klap gekregen. Ik herleef steeds hoe het is om te vechten voor je leven. Omdat de allergie steeds agressiever wordt, denk ik ook: wat staat me nog te wachten? Dit kan me zo snel uitschakelen en daar moet ik mijn hele leven nog mee dealen. Dat doe ik al, maar ik ben nu ontzettend op scherp gezet. Eigenlijk kan ik nooit onbezorgd iets eten wat ik niet zelf heb gemaakt, waardoor eten bij vrienden, in restaurants en zelfs een brood van de bakker nog spannender is geworden. Ik vind het onwerkelijk: hoe kan het dat als iemand anders noten eet, er niets aan de hand is, maar dat het voor mij een soort gif is? Tegelijkertijd wordt al het moois na zo'n gebeurtenis uitvergroot. De eerste tien dagen na de aanval heb ik mijn telefoon links laten liggen en alleen op mezelf, mijn herstel en mijn gezin gefocust. Als je je kinderen dan ziet spelen en lachen komt dat ineens zó binnen. Dan besef je wat echt telt in het leven.'

Meer bewustzijn 'Ik heb wel vrij snel een video van mezelf in het ziekenhuis op Instagram gedeeld. Ik heb zo vaak meegemaakt in de horeca dat mensen je allergie niet serieus nemen of je het gevoel geven dat je een zeikerd bent, dat ik toen het net was gebeurd dacht: iedereen zou eigenlijk moeten weten wat zo'n allergie inhoudt. Daar heb ik heel veel reacties op gekregen, ook van mensen die net zo'n dodelijke allergie of een kind met een allergie hebben. Er waren ook mensen die het heftig vonden dat ik mezelf op zo'n moment filmde, maar ik wilde impact maken en dit leek me de beste manier. Zelfs een paar mensen die dichtbij me staan zeiden daarna: 'Wow, ik wist wel dat je een allergie had, maar niet dat zó heftig kon zijn.' Zo zie je maar weer: veel mensen hebben geen idee. Daarom hoop ik dat mijn video zo veel mogelijk mensen bereikt en dat als daar mensen tussen zitten die in de horeca werken, er wat meer bewustzijn en begrip komt. Hopelijk hoeft dit dan zo min mogelijk te gebeuren.'