Carla (61): 'In onze maatschappij bestaat het idee dat het allemaal moet gebeuren als je jong bent: carrière maken, je grote liefde vinden. Maar bij mij liep het anders. Ik was rond mijn dertigste kort getrouwd en kreeg toen ook mijn zoon, maar die relatie werkte niet en we gingen uit elkaar. Daarna ben ik 22 jaar vrijgezel gebleven. Ik wilde wel graag een relatie, maar het gebeurde maar niet. Als ik al iemand ontmoette, duurde onze verhouding maar kort en was die niet echt serieus.

In die tijd vond ik het vooral moeilijk dat ik altijd alles alleen moest doen en dat ik niemand had om 's avonds tegenaan te kruipen. Vooral tijdens festivals of met uitgaan miste ik het. Of als ik in mijn eentje bij een etentje met allemaal stellen aanschoof. Ook de feestdagen zoals kerst en oud en nieuw waren pittig. Tegelijkertijd ben ik niet het type mens dat thuis gaat zitten afwachten. Ik heb veel alleen gereisd, naar Jamaica, Cuba en veel landen in Afrika. En altijd had ik toch ook nog de hoop dat ik ooit iemand zou ontmoeten met wie het zou klikken.

Carlos stuurde mij een bericht via Facebook. Hij had mijn foto voorbij zien komen bij 'mensen die je misschien kent' en was geïntrigeerd. We raakten aan de praat en ontdekten dat we veel gemeen hadden. We hadden allebei dreadlocks, luisterden graag naar reggae en gingen naar dezelfde festivals. Onze chats gingen al snel over in ellenlange telefoongesprekken. We spraken eigenlijk over niets bijzonders. Gewoon over hoe het met ons ging en wat er in ons leven speelde. Maar de vonk sloeg over.

Niet lang na onze ontmoeting zou ik in mijn eentje vier maanden op reis gaan, naar Bali, Thailand, Laos en Nepal. Uiteindelijk besloten we dat Carlos twee maanden mee zou gaan. In eerste instantie was dat best spannend. Carlos was helemaal geen reiziger. En ik ben geen standaardvakantieganger. Mij zie je niet aan het zwembad in een all-inclusive resort liggen. Een planning maak ik ook nooit. Ik zie wel waar de reis me brengt. Vaak weet ik 's ochtends nog niet waar ik die avond slaap. Daar moet je tegen kunnen. Maar Carlos bleek, net als ik, heel goed in het moment te kunnen opgaan. Voor mij was dat een extra bevestiging: dit is de man voor mij.

Inmiddels zijn we bijna tien jaar samen. Ik had niet verwacht ooit nog te willen samenwonen of trouwen. Als vrijgezel had ik zo mijn eigen leven en routines opgebouwd. Samenwonen leek me maar benauwend. Trouwen hoefde voor mij ook niet, maar Carlos wilde het graag. Na het derde aanzoek ben ik gezwicht. En wat blijkt? Ik vind het heerlijk. Misschien wel juist omdat we allebei ook heel erg ons eigen leven hebben, en dat ook accepteren van elkaar.

Tegen mijn jongere zelf zou ik zeggen: het komt allemaal wel, dus ontspan. Maar tegelijkertijd is dat het lastige. Als het op de liefde aankomt, geeft iedereen altijd het advies om het los te laten. Maar ik zeg: het verlangen om je met iemand te verbinden mag gewoon bestaan en het gemis van een relatie ook, zolang je maar niet in de wachtstand belandt en er intussen alles aan doet om het leven te creëren waar jij gelukkig van wordt. Ik heb altijd geloofd dat het beste nog voor me ligt. En zelfs nu, op mijn 61ste, denk ik dat. Ik zit zeker nog niet achter de geraniums.'

Benieuwd naar de verhalen van de andere laatbloeiers? Je leest het hele verhaal in &C's aprilnummer die nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: