René (80): 'Ik ben geboren in de jaren veertig, in een arbeidersgezin in Brabant. Homoseksualiteit kende ik niet. Ja, ik voelde iets als ik een knappe, gespierde jongen zag, maar het idee dat ik iets met die gevoelens kon doen, viel zo buiten mijn kaders dat het niet eens in me opkwam. Als jongen ging je gewoon met een meisje. Punt.

Ik ontmoette mijn vrouw als twintiger in de danszaal en het klikte meteen. Ik chaotisch, aanwezig en druk. Zij het tegenovergestelde: rustig, stabiel, een goede luisteraar. We trouwden en kregen twee kinderen. Voor de buitenwereld klopte het plaatje, maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik met mijzelf in de knoop raakte. Mijn gevoelens voor mannen werden steeds sterker. Met mijn vrouw had ik wel seks, maar er waren ook momenten dat ik moeite had met dicht bij haar zijn. Dan voelde het alsof ze iets van me wilde wat ik niet kon geven.

Ik was halverwege de dertig toen ik mijn vrouw vertelde dat ik op mannen viel. We hebben veel gepraat en gehuild en uiteindelijk zei ze dat ik het maar moest gaan ontdekken. We hebben in die periode een tijdje apart gewoond, maar van ontdekken kwam het toen niet. Een mengeling van angst, schaamte en schuldgevoel verlamde me. Ik voelde me vooral alleen. Toen mijn vrouw na vier maanden zei dat ik maar weer moest terugkomen, ben ik gegaan. Ik was bang om haar te verliezen en bang voor het leven dat ik zou moeten leiden zonder haar. 

Lees ook: Phaedra houdt geheim dat ze gendrager is van ALS: 'Het hangt als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd'

Met mijn vrouw heb ik het er nog een paar keer over gehad, maar na een tijdje gaf ze aan er wel naar te vragen als ze iets wilde weten. Ook heb ik het toen aan wat familieleden en mijn kinderen verteld, maar omdat mijn vrouw het ingewikkeld vond als te veel mensen ervan afwisten, ben ik gestopt het te delen. Niemand heeft er daarna ooit nog naar gevraagd. Zelf ben ik er ook nooit meer over begonnen. Tijdens mijn huwelijk heb ik zo nu en dan wel lichamelijk contact met mannen gehad. Mijn vrouw wist dit, al spraken we er niet over.

Sinds mijn vrouw twee jaar geleden overleed, probeer ik toe te werken naar totale acceptatie van mijzelf. Op aanraden van mijn psycholoog heb ik nu met een paar mensen gedeeld dat ik op mannen val. De meesten reageren positief en begripvol, al zijn ze ook verbaasd. Ze hadden dit nooit verwacht. Eén iemand vond het oneerlijk wat ik mijn vrouw had aangedaan. Zijn reactie raakte me. Of ik het met meer mensen wil delen, weet ik nog niet. Waarom zou ik? denk ik soms. Aan de andere kant wil ik graag vrij leven en honderd procent eerlijk zijn. Het is een ingewikkeld proces waarin ik per dag bekijk hoe ik het wil.

Ondanks alles heb ik geen spijt van hoe ik mijn leven heb geleefd. Ik ben tekortgekomen wat seksualiteit en intimiteit betreft, maar ik was alsnog gelukkig. Ook al was ik niet verliefd op mijn vrouw, ik hield wel van haar. Ik ben dankbaar voor ons leven samen en voor onze kinderen en kleinkinderen, op wie ik gek ben. Als ik het opnieuw zou kunnen doen, weet ik niet of ik het anders had gedaan.' Benieuwd naar meer verhalen van mensen die een groot geheim met zich meedragen? Je vindt ze in &C's augustusnummer 'Grote geheimen' dat nu in de winkels ligt.