Kim had baarmoederhalskanker: 'Zonder het bevolkingsonderzoek had het heel anders af kunnen lopen'

In Nederland krijgen ongeveer 830 vrouwen per jaar de diagnose baarmoederhalskanker en 220 overlijden aan de ziekte. Baarmoederhalskanker ontstaat door een langdurige besmetting van HPV, ongeveer 8 op de 10 mensen raken weleens besmet met dit virus. Ondanks dat de kans klein is dat dit zich tot baarmoederhalskanker ontwikkelt, kan het bevolkingsonderzoek echt verschil maken voor vrouwen als Kim.

Kim (34): 'Ik deed eind 2020 mee aan het bevolkingsonderzoek voor baarmoederhalskanker. Het uitstrijkje was zo gepiept, en ik ging gewoon, zonder er verder lang bij stil te staan, verder met de rest van mijn dag. Zelfs toen de huisarts binnen een week belde, kwam het niet in me op dat dit over de uitslag van het bevolkingsonderzoek kon gaan. Ik slikte toentertijd pijnmedicatie voor mijn voet en ik dacht dat zijn telefoontje daarover ging.  Helaas begon zij niet over mijn voet, maar over de uitslagen van het bevolkingsonderzoek. Ik had PAP 4 - ernstige afwijkende cellen - en ik moest die middag naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Toen ging het allemaal heel snel. De gynaecoloog kwam langs en er werd een biopt afgenomen. Hoewel ik nog geen bevestiging had dat het baarmoederhalskanker was, zei de gynaecoloog wel direct dat het er niet goed uitzag en ik rekening moest houden met minimaal een operatie. Ik had nooit gedacht dat ik na het uitstrijkje een week later in het ziekenhuis zou belanden. Lees ook: Susanne heeft endometriose: 'Ik kwam er vlak voor mijn dertigste verjaardag achter' Onderzoek Ik was heel rustig de eerste keer dat ik na het onderzoek naar het ziekenhuis moest: ik voelde me goed en had geen klachten. Dat ik weleens slecht nieuws zou kunnen krijgen kwam niet eens in me op. Die optie bestond in mijn hoofd niet. De dokter wilde mijn hand vasthouden, terwijl we toen nog in de anderhalvemetersamenleving leefden. Het drong in 1 klap tot me door. Dit is foute boel. Aan de buitenkant van mijn baarmoederhals was een tumor te zien. Ik begon te trillen en ik kreeg het heel koud. Hoe onwerkelijk het ook was, mijn lichaam was ziek. Ik kreeg een week later de uitslag van het biopt, waaruit moest blijken of het echt kanker was of niet. De gynaecoloog gebruikte veel woorden, maar zei eigenlijk heel weinig, toen hij met mij de uitslag besprak. Waar het op neer kwam: ik had hoogstwaarschijnlijk kanker, maar er moest nog verder onderzoek worden gedaan om het zeker te weten. Ik werd dezelfde week nog doorverwezen voor een volledig onderzoek voor spoeddiagnostiek in het UMCU. Dit onderzoek bevestigde de vermoedens: ik had baarmoederhalskanker en ik had in ieder geval een operatie nodig.

Operatie Geheel volgens planning werd ik zes weken later geopereerd. Er werd een stuk van mijn baarmoederhals weggehaald. De operatie ging goed, maar toch had ik het gevoel dat het nog niet klaar was. Mijn gevoel was helaas goed. De snijranden van het stukje baarmoederhals dat was weggenomen, waren niet schoon. De kanker zat dieper dan gedacht en ik had nog een operatie nodig. Ik kreeg die operatie weer zes weken later zodat mijn lichaam kon aansterken. Dit keer werd mijn baarmoeder(hals), maar ook mijn eileiders en een aantal lymfeklieren verwijderd om te controleren op uitzaaiingen.

Uitslag Ik kreeg net voor kerst 2020 te horen dat ik op dat moment kanker vrij was. Alhoewel mijn geluk niet op kon, voelde het ook als een zwart gat. De afgelopen maanden stonden in het teken van het ziekenhuis en ik leefde in continue spanning. Ik moest mijn dagelijkse leven weer oppakken. Ik deed dat in stapjes na het volgen van een oncologische revalidatie in het ziekenhuis. Maar het leven werd nooit meer hetzelfde als voor de kanker. Ik had nog een lange tijd last van chronische buikpijn - dat ik overhield aan mijn operatie - en mijn lichaam was nog in herstel. Ik was een vrouw van 31 en ik voelde me een vrouw van 70. Gelukkig slik ik nu tegen de buikpijn medicatie die erg goed werkt en vind ik een nieuwe balans in wie ik ben.

(G)een kinderwens Ik zag nooit een toekomst met kinderen voor me. Nu ik weet dat ik nooit meer zwanger kan worden in mijn eigen baarmoeder, vind ik dat toch wel lastig. Niet omdat ik momenteel een kinderwens heb, maar omdat het nooit meer een bewuste keuze is. Ik vind het ook lastig als het onderwerp 'kinderen' ter sprake komt. En dat is op mijn leeftijd al snel. Wanneer ik dan vertel dat ik geen kinderen wil, wordt er altijd doorgevraagd en voel ik me verplicht om de complete situatie uit te leggen. Wat natuurlijk helemaal niet hoeft.

Zin in de toekomst Ik had het gevoel dat ik op mijn dertigste de hele wereld aankon. Kanker krijgen en ziek worden hoorde daar niet bij. Omdat dit toch is gebeurd, is dat stukje onbezorgdheid weggevallen. Ik kijk anders naar het leven dan de meeste leeftijdsgenoten. Ik denk na over de dood, neem dingen niet meer snel voor lief en maak me vooral geen zorgen meer om kleine zaken. Het kan zomaar mijn laatste dag zijn, die kan ik beter goed benutten. Ik maak tijd voor de mensen die echt voor mij klaarstaan en ik heb geleerd mijn grenzen aan te geven. Heeft die kanker mij toch iets positiefs gebracht.

Ik zie de toekomst positief in: ik ben blij op mijn werk, ik heb een leuk huis, twee lieve katten en ik heb geweldige vriendinnen om mij heen. Ik heb een gezonde manier gevonden om te leven met wat ik heb meegemaakt. Ik heb in 2024 en 2025 nog ieder half jaar een controle en daarna ben ik helemaal ziekenhuisvrij. Hoe dat gaat bevallen? Dat zie ik dan wel weer.'

Heb je zelf te maken met gynaecologische kanker of wil je er meer over weten? Olijf is de patiëntenorganisatie voor vrouwen met gynaecologische kanker en hun naasten waar je ervaringsverhalen kunt lezen en in contact kunt komen met lotgenoten. Zoek je specifiek informatie over HPV of baarmoederhalskanker, neem dan gerust een kijkje op Kim's website Close met je Doos.