Laura is verwekt door een zaaddonor, maar wil niet weten wie hij is: 'Dan weet ik dat het Kees is, en dan?'

Laura (24): 'Mensen vragen me vaak naar hét moment waarop mijn ouders me het nieuws vertelden, maar voor mij was er geen specifiek 'aha'-moment. Het was gewoon de realiteit. Al sinds ik vier jaar ben zijn waren mijn ouders heel open en eerlijk. Ze praatten erover met behulp van een kleurrijk boekje vol tekeningen: 'Kijk, de eitjes zijn van mama. De zaadjes van papa. Die zaadjes kunnen niet zo goed zwemmen, maar gelukkig mochten papa en mama van een andere lieve meneer zaadjes hebben.' Ze herhaalden het verhaal keer op keer, zodat het zo normaal mogelijk werd voor mij. Toen mijn zusje één jaar was, zat ik haar al voor te lezen uit dat boekje en vertelde ik haar over die andere zaadjes.' 

Geen geheim 'Ik herinner me nog goed hoe er op school - tijdens de seksuele voorlichting - werd verteld dat papa en mama samen een kindje krijgen. Mijn broertje, onschuldig dat-ie was, vertelde toen aan de hele klas dat zijn vader niet zijn echte vader was, haha. Zo open waren we thuis ook opgevoed. Mijn ouders hebben altijd gezegd dat zij niet geloven in geheimen in een gezin, en al zeker niet over hoe we als familie zijn ontstaan. We mochten het aan iedereen vertellen als we dat wilden. Geen geheimzinnigheid. Ik ben er zelf niet per se heel open over, maar het is ook geen geheim. Mijn vriendinnen weten het, en soms komt het ter sprake in een goed gesprek. Maar eerlijk gezegd boeit het me gewoon niet zo veel.

Lees ook: Niki heeft een vorm van kanker die één keer per jaar voorkomt: ''Google er maar niet naar,' zeiden de artsen'

Wat ik wel grappig vind, is dat mensen vaak zeggen: 'Je lijkt zo erg op je vader.' Biologisch gezien kan dat misschien niet helemaal kloppen, maar qua innerlijk lijk ik echt als twee druppels water op hem. We delen bijvoorbeeld precies dezelfde humor. Uiteindelijk is je vader degene die je opvoedt, degene die er altijd voor je is, niet degene van wie je biologisch afstamt.'

Hoe durf je?! 'Naarmate ik ouder werd, besefte ik hoeveel impact het kan hebben als het krijgen van kinderen niet vanzelf gaat. Mijn ouders zijn altijd heel sterk geweest, maar ik weet dat het zwaar voor ze was. Mensen gaan er altijd maar vanuit dat kinderen krijgen is als boodschappen doen: 'Ik denk wel dat ik kinderen wil nemen.' Dan sta ik vaak met mijn mond vol tanden, en denk ik echt: hoe durf je? Nemen? Het kan je gegund zijn, ja, maar het is heel vaak niet zo simpel. 

Mijn vader wist al op zijn 18e, voordat hij mijn moeder leerde kennen, dat hij onvruchtbaar was. Toen ze elkaar ontmoetten, hebben ze nog een second opinion gevraagd en is mijn vader geopereerd. Maar helaas. Ze wilden heel graag kinderen en hebben veel verdriet gehad dat het niet op de 'gewone' manier lukte. Toch besloten ze dat het ook al fantastisch zou zijn als hun kindje biologisch gezien alleen van mijn moeder zou zijn. Je hoeft niet biologisch verwant te zijn aan je kind om mama of papa te zijn. Via een fertiliteitskliniek startten ze het traject van KID - kunstmatige inseminatie met donorzaad. Het was een jarenlang traject met veel ziekenhuisbezoeken. Zo kreeg mijn moeder in totaal meer dan 125 inwendige echo's. Na 10 maanden was het raak: mijn moeder was zwanger van mij. Bij mijn broertje duurde het 24 maanden, waaronder een mislukte IVF. Mijn ouders waren intens blij met ons en besloten na lang twijfelen om toch nog een vijfde gezinslid op de wereld te zetten. Maar de donor was gestopt. Heel veel donoren waren gestopt door het wetsvoorstel donorgegevens kunstmatige bevruchting, waarbij een donor niet meer anoniem mocht zijn. Het kind had vanaf nu het recht om te weten wie zijn/haar/hun biologische ouder is. Gelukkig bleek er nog een rietje ingevroren zaad over te zijn. Het was in één keer raak met IVF, en dat werd mijn zusje. We zijn dus alle drie van dezelfde anonieme donor, en 100% elkaars bloedverwanten. Dat is wel heel bijzonder.'

De wet 'Hoewel ik begrijp waarom de nieuwe wet in 2004 is aangenomen, zie ik nu ook steeds vaker de keerzijde van die wet. Hoewel transparantie belangrijk is, heeft het ervoor gezorgd dat veel donoren zijn gestopt. Dat is zonde, want het is eigenlijk maar een kleine moeite om te doneren. Je hoort maar heel weinig mannen die het doen - wat ook wel logisch is. Het kan afschrikken voor mannen die een eigen gezin hebben. Als een donorkind je dan opzoekt, kan dat heel ingrijpend zijn. Je wordt zaaddonor omdat je iemand anders een kans op een gezin gunt, niet omdat je zelf een band zoekt. Die anonimiteit beschermde tegen dat soort situaties en dat heb je nu niet meer.

Lees ook: Dina-Perla ontsnapte uit een gesloten geloofsgemeenschap: 'Ik ging liever dood dan dat dit mijn leven was' Er was vroeger zo'n tv-programma, Wie is mijn vader?, waar mensen op zoek gingen naar hun donorvader. Telkens als ik dat zag, dacht ik: oké, maar heb jij het dan zo slecht thuis? Mijn ouders toonden altijd oprechte interesse in onze gevoelens hierover. Als zulke programma's op tv waren, vroegen ze ons: 'Wat denken jullie daarvan?' of 'Zou je dat ook willen weten?' Nooit veroordelend, altijd nieuwsgierig. Als ik ooit besluit mijn biologische vader op te sporen, weet ik dat mijn ouders me volledig zouden steunen. Maar als er nu plotseling iemand met een envelop binnenkomt, gevuld met informatie over hem, zou ik die zonder twijfel laten liggen. Wat moet je met die informatie? Dan weet ik dat het Kees is, en dan? Het feit dat ik geen idee heb hoe hij eruit ziet of wat voor leven hij leidt, geeft me eigenlijk wel rust. Ik denk echt dat het alleen maar slechter kan worden dan wat ik nu heb.

Ik ben mijn ouders enorm dankbaar voor hun openheid. Ze hebben ons vanaf het eerste moment betrokken bij hun verhaal. Toevallig weet ik uit onderzoek dat destijds maar 10 procent van de ouders hun kinderen eerlijk vertelden over hun donor, ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om er op latere leeftijd zelf achter te komen. Er is zeker geen goede of foute manier om met deze situaties om te gaan, maar voor ons was dit perfect. Dit is gewoon hoe mijn ouders zijn. Mijn vader is mijn vader en voelt als mijn vader. Soms hoor ik mensen grappen maken over 'ongelukjes', maar ik weet in ieder geval zeker dat ik enorm gewenst ben en écht een cadeautje was voor mijn ouders.'

* Laura is niet haar echte naam. Omdat ze liever anoniem haar verhaal wilde doen, is haar naam veranderd.