Opa's en oma's verdienen een nationale feestdag

Waar buitenschoolse opvang en oppassers amper bestaan. Waar je vroeger toen je zelf nog een kind was op school met een stok werd geslagen (oké dit is extreem maar het gebeurde wel op de basisschool van mijn vader) waar de moeder vijf dagen per week alles alleen deed in het huishouden en met de kinderen.

Je werkt richting je pensioen dat elk jaar kan verschuiven omdat de maatschappij aan het vergrijzen is. En als je dan die iconische streep hebt gehaald, komen je volwassen dochters (Lisa* ik kijk ook naar jou) met vijf kinderen onder de vijf jaar op de stoep staan. En we hoeven niet eens te vragen of ze willen oppassen. Ze bieden het allebei vrijwillig aan. Twee dagen per week dus. Elke week. En wie krijgen de papa en mama dag? Zij niet. Want er bestaat nog geen opa- en omadag.

En misschien kunnen niet alle opa's en oma's elke week oppassen maar als ik om me heen kijk doen de meeste zoveel meer dan redelijk is om te vragen. Ik vind dat ze een nationale feestdag verdienen. Maar wat geven wij ze in ruil?

Steeds meer onmogelijke technologie om mee te worstelen. Wachtwoorden die constant veranderen en steeds langer worden. Zelfs Airbnb huisjes (hoe chill ook voor ons) moeten tegenwoordig met een James Bond code opengemaakt worden. Eenmaal binnen moet je nog uitvogelen hoe je de televisie aankrijgt met drie verschillende afstandsbedieningen. Een eitje koken? Succes met de nieuwe inductie plaat. Het leven is een Indiana Jones-quest vol slangenkuilen geworden.

Ik pleit voor een nationale feestdag voor alle opa's en oma', verklaar ze heilig, geef ze en standbeeld. Want zonder ze, zijn we vrij letterlijk getemple of doomed.

*Lisa is mijn tweelingzus.