Tatiana is moeder van twee premature kinderen: 'Ik wilde elke drie seconden controleren of hij nog ademde'

Tatiana (49): 'De eerste weken van de zwangerschap waren zorgeloos. Ik raakte snel in verwachting en het ging eigenlijk precies zoals je hoopt dat het gaat. Toen ik na 24 weken pijn in mijn rug kreeg, begon ik me pas zorgen te maken. Eerst dacht ik dat het 'gewoon rugpijn was', maar toen ik regelmaat in de pijn opmerkte, gingen mijn vriend en ik naar de huisartsenpost.

Voordat ik het wist, werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Die rugpijn bleken rugweeën te zijn en blijkbaar was de bevalling al begonnen. Ik werd nog niet gelijk geholpen, want de artsen discussieerden over het toedienen van een longrijpingsmiddel en weeënremmers. In 2011 werden vroeggeboren kinderen formeel gezien pas behandeld na 26 weken. Ik kreeg uiteindelijk groen licht, maar het was al te laat. De weeën waren niet meer te stoppen. Om één uur 's nachts werd onze dochter geboren: Feline.

Het was een natuurlijke bevalling en ik hoorde zelfs een huiltje. Mijn dochter werd gelijk bij me weggehaald en aan de beademing gelegd, omdat ze niet zelfstandig kon ademen. Dat ik haar niet meteen kon vasthouden, was vreselijk, maar het was zo'n rollercoaster dat ik dat later pas besefte.

De artsen vertelden ons dat de uitkomst onzeker zou zijn. Ondanks dat bleven mijn vriend en ik optimistisch. We wisten dat het een zware tijd zou worden, maar dachten wel: uiteindelijk komt ze thuis. De eerste nacht kwam ze door, maar de tweede nacht ging het mis. Ze kreeg een hersenbloeding en een herseninfarct. Toen Feline ook nog een darmperforatie kreeg, konden ze niets meer voor haar doen. Dat moment was afschuwelijk, ik kan me niets ergers voorstellen. Feline werd van de beademing gehaald en we konden haar voor het eerst dicht tegen ons aanhouden. Om de beurt hielden we haar vast, toen is ze in onze armen overleden.

Trotse moeder De periode daarna was zwaar. We besloten ons huis een middag open te stellen voor vrienden en familie. Ik wilde niet wekenlang thuis zitten en iedere dag mensen ontvangen. Laat ze maar in één keer komen. Er kwamen wel 150 mensen langs. Feline lag opgebaard in onze slaapkamer. Toen mensen bij haar wilden kijken, vond ik dat ergens heel fijn. Ik ben ook gewoon een trotse moeder. Het was fijn om ons verdriet te delen. Het maakt dat mensen er nu nog naar durven te vragen.

De artsen onderzochten de oorzaak van de vroeggeboorte, maar er werd niets gevonden. Ze vertelden dat wanneer er bij vrouwen geen oorzaak wordt gevonden, de kans op een vroeggeboorte bij een tweede zwangerschap 25 procent is. Wij dachten: dat is 75 procent kans dat het goed gaat, we gaan ervoor. Een half jaar later werd ik zwanger van Fabian. Hoewel de baby in mijn buik voelde als een lichtpuntje, was ik nog heel erg met Feline bezig. Een nieuwe baby kon ik me bijna niet voorstellen. Tijdens mijn zwangerschap had ik wekelijks controles en bracht ik veel tijd door in het ziekenhuis. Genieten van de zwangerschap was moeilijk, ik was vooral heel bang.

Toen ik 27 weken zwanger was, werd ik wakker met pijn in mijn buik. Ik had die dag een controle in het ziekenhuis. Onderweg voelde ik dat er iets niet goed zat, opnieuw herkende ik een regelmaat in de pijn. Nadat ik in het ziekenhuis ook nog eens bloed verloor, werd ik meteen opgenomen. Daarna ging het giga snel, nog veel sneller dan bij Feline. Ik was in tranen toen mijn vliezen braken.

De hartslag van Fabian werd gemonitord, en we zagen gelijk dat het niet goed ging. Tien minuten later lag ik in de OK voor een keizersnede. Een ruggenprik zou te lang duren, dus werd ik onder narcose gebracht. Voor mijn vriend was dit vreselijk, ik was helemaal onder zeil, maar hij stond erbij en zag alles. Enige tijd later werd ik wakker en mocht ik naar mijn zoon op de intensive care. Wat het extra traumatisch maakte, was dat onze dochter een jaar eerder letterlijk twee bedjes naast die van Fabian lag. Het leek wel alsof we in een slechte film zaten.

Hersenoperatie Na vier dagen mochten we onze zoon voor het eerst vasthouden. Het was geweldig om hem eindelijk in mijn armen te houden. Maar Fabian kreeg al snel last van complicaties. Door bloedingen in zijn hersenkamers liep hij risico op een hersenbloeding. Artsen probeerden in te grijpen, maar het mislukte. De oplossing was een hersenoperatie. Vanwege een infectie werd dit uitgesteld, maar toen Fabian epileptische aanvallen kreeg, werd besloten toch te opereren. We waren heel bang om hem te verliezen. Ik denk dat we iedere tien seconden wel een keer dachten dat hij doodging.

Toen de chirurg vertelde dat de operatie geslaagd was, vloog ik hem om zijn nek. Ik was zo opgelucht. Fabian knapte snel op en mocht na acht weken van de intensive care naar de highcare-afdeling. Daar ging het Iedere een stukje beter. Na vier weken mocht hij naar huis. Dat was fantastisch, maar ook vreselijk spannend. Hier werd hij continu gemonitord, maar straks zou dat niet meer zo zijn.

Thuis wilde ik het liefst elke drie seconden controleren of hij nog ademde. Maar het vertrouwen groeide. Als de angst toch opkwam, dacht ik aan de medische molen waar hij doorheen is gegaan. De honderdduizend echo's en vele controles door specialisten, ook in de periode na het ziekenhuis. Ik wist precies hoe Fabian eraan toe was, en dat het goed was. Daar hield ik me aan vast en inderdaad, het kwam goed. Fabian is nu twaalf jaar oud, gezond en zit op het gymnasium. Dat hadden we nooit durven dromen.

Lees ook: Bernadette heeft chronische insomnie: 'Soms sliep ik één á twee uur per nacht'

Doodsbang Twee jaar na de geboorte van Fabian gingen mijn vriend en ik voor een derde kindje. Voordat we het gingen proberen, bespraken we deze wens met het ziekenhuis. Dat ik twee keer te vroeg was bevallen, had waarschijnlijk te maken met een zwakke baarmoederhals. Daarom kreeg ik een band in mijn baarmoeder die de boel zou verstevigen. Toch was de zwangerschap mentaal een hel. Ik was gestrest en maakte me veel zorgen om de baby. Bij 22 weken barstte ik in huilen uit bij de gynaecoloog, ik was doodsbang.

Naarmate de weken vorderden, groeide mijn vertrouwen. Na 39 weken werd Tobias geboren met een geplande keizersnede. Zo kan het dus ook, dachten we toen onze grote baby ter wereld kwam. Vergeleken met zijn broer en zus was Tobias gigantisch. Alles ging goed met hem. Het was heel bijzonder en helend om dit ook mee te maken. Ik was nooit normaal met zwangerschapsverlof gegaan en had nooit normaal kraamvisite of kraamzorg gehad. Bij hem heb ik het ervan genomen, ik liet me vertroetelen en gaf me helemaal over aan de babybubbel.

Wat we hebben meegemaakt is ontzettend heftig. Toen Feline overleed, was ik me extreem bewust van hoe kwetsbaar het leven is. Voorheen dacht ik: zulke dingen gebeuren anderen, maar nu het ons was overkomen, realiseerde ik me wat er nog meer allemaal fout zou kunnen gaan. Gelukkig is dit gevoel weggeëbd. Alles wat we hebben doorgemaakt, heeft me extra dankbaar gemaakt. Ik realiseer me heel vaak hoe geweldig het is dat we twee gezonde zoons hebben.'

Wil je meer weten over vroeggeboorte of zoek je lotgenoten? Op de website van Care4Neo vind je alle informatie.