Gelukkig geneest je lichaam na een bevalling meestal naar behoren. Maar wat als je vagina een jaar later nog steeds niet de oude is? Bij Karin Rus bleken er een paar steekjes los te zitten. Letterlijk. Ze schreef erover voor &C's januarinummer, en je leest hier een preview.

De operatietafel heeft meer weg van een tandartsstoel, ware het niet dat de zitting net voorbij mijn billen stopt. Tussen mijn benen door zie ik de cosmetisch gynaecoloog en de verpleegkundige naar mijn vagina kijken. Gebeurt ook niet elke dag. Het gevoel bekruipt me dat dit misschien toch niet zo'n goed idee was. En is het wel echt nodig? Ik bedoel, het ging toch allemaal best, met hoe de boel erbij hing? 

Hing, ja. Na de geboorte van mijn tweede  zoon merkte ik dat het herstel anders verliep dan na de eerste. De baby was niet eens heel groot, iets kleiner dan gemiddeld zelfs, en de bevalling werd afgerond met drie hechtingen. Ik weet nog dat ik toen blij was dat het er maar zo weinig waren. Lekker snel klaar. Die nacht vol pijn, puffen en persen had mij wel lang genoeg geduurd. Dekentje erover en focus op het kind. 

Lees ook: Perspraat: 'Het was een slagveld daarbeneden'

In de maanden die volgden had ik geen 'echte' klachten, zoals incontinentie of pijn, maar blij was ik ook niet met de stand van zaken. Ik herkende mijn vagina nauwelijks meer. Mijn perineum – het stukje huid tussen de vagina en de anus – was een flink stuk korter dan eerst. Sterker nog: het was bijna verdwenen. Door dat gemis was mijn vagina-ingang wijder en stonden mijn lippen altijd een beetje open. Dat vond ik ten eerste verre van sexy, maar het bleek ook nog eens de nodige ongemakken te veroorzaken. Erover praten deed ik niet, ik vond het gênant en het leek me een logisch gevolg van twee vaginale bevallingen. Dat werd ook door de verloskundige beaamd bij de nacontrole: 'Kan gebeuren, zien we vaker.'

Daar kwam nog bij dat ik – anders dan verschillende vrouwen in mijn omgeving – wel het geluk had twee gezonde kinderen ter wereld te hebben gebracht. Kortom: ik wilde niet zeuren.

Aan een draadje Op de een of andere manier is de staat van de vagina na het krijgen van een kind niet iets waar we het over hebben. Vlak na de bevalling krijg je nog wel de had-je-een-knip- en hoeveel-hechtingen-vragen, maar daarna? Terug naar de orde van de dag. Zonde, want inmiddels weet ik dat er heel wat vrouwen rondlopen die verre van blij zijn met hun post-partumvagina. Zelf had ik als ik ongesteld was naast tampons ook altijd maandverband nodig om de lekkage op te vangen. Als ik opstond van de wc liep het bloed soms ongegeneerd langs mijn benen. Strings kon ik niet meer dragen, omdat die heel nasty naar binnen kropen. Ook voelde ik met hardlopen of langere stukken wandelen veel druk tussen mijn benen.

En de seks? Die is toch ook echt een stuk minder als je niet blij bent met je lijf en je ook nog eens minder voelt omdat je vagina wijder is. Mijn vriend bleef volhouden dat hij het even lekker vond als vroeger. Ik geloofde hem niet, maar dat terzijde. Het overheersende gevoel bleef dat er weinig anders op zat dan het te accepteren.

Lees ook: Kleine op komst? Van deze carpaccio mag je wél meesnoepen deze kerst

Dat veranderde toen de vader van mijn kinderen en ik besloten uit elkaar te gaan. Was ik na tien jaar opeens weer vrijgezel – en dat voelde fysiek een stuk minder gezellig dan voordat ik twee kinderen had gebaard. Ik schaamde me over hoe mijn lady parts er nu uitzagen. Uitgerekt, open, bijna als iets wat niet bij mij hoorde. Geen prettig startpunt om de datingmarkt op te gaan. Ik wilde mijn vagina terug, of in elk geval een lichaamsdeel dat er bij benadering op leek. Op Google tikte ik 'perineum onvoldoende gehecht' in en zo vond ik cosmetisch gynaecoloog Joke Haartsen. 

Tijdens de vrijblijvende intake ontdekte ik waarom mijn vagina zich na deze bevalling zo anders gedroeg. Joke zag het meteen: een van mijn bekkenbodemspieren was doorgescheurd en niet gehecht, de spier direct onder mijn vagina hing nog aan een draadje. Joke: 'Tijdens een vaginale bevalling rekken deze spieren op tot meer dan drie keer hun lengte, bij een op de vijf vrouwen leidt dat tot een doorgescheurde spier. Dat zoiets vlak na de bevalling wordt gemist, is overigens niet direct de verloskundige aan te rekenen. Je moet je realiseren dat het na de geboorte vaak nogal een slagveld is. Alles is gezwollen en daardoor kan het lastig zijn om te zien welk, ik zeg maar even 'flapje', waar hoort. Daarbij is de wondgenezing door de hormonen ook een stuk minder. Zelfs goed gehechte scheuren of knippen kunnen daardoor later gaan trekken of irriteren.'

Taboe En nu lig ik hier dus met mijn benen wijd te wachten tot de operatie van start gaat. Het is een 'perineumhuid-correctie met spier' en als ze dan toch bezig zijn, doen ze er meteen een vaginaverstrakking bij. Met andere woorden: mijn vagina wordt in oude glorie hersteld. De verpleegkundige staat al klaar met de verdovingsprikken. 'Dit wordt even naar, maar daarna voel je niets meer.' Naar blijkt nogal een understatement. Alsof ze een enorme naald heel diep in mijn lip steekt. En dat dan vijf keer. Laat dat 'alsof' trouwens maar weg.

Hoe de ingreep uiteindelijk was verlopen voor Karin, hoe het herstel ging en welke opties je eigenlijk hebt als je in zo'n zelfde situatie zit? Je leest het hele verhaal in &C's januarinummer dat nu in de winkels ligt, of bestel 'm hier online: