Leena (38): 'Ik ben op straat geboren in Mumbai. Mijn biologische moeder heeft mij vlak daarna naar een kindertehuis gebracht. Toen ik zeven maanden was, werd ik geadopteerd door een Nederlands stel. Mijn adoptieouders merkten al snel dat er lichamelijk iets mis was met mij, omdat ik achterliep in mijn ontwikkeling. Uit onderzoek kwam de diagnose cerebrale parese, een houdings- en bewegingsstoornis die veroorzaakt is door een hersenbeschadiging.

Zeer waarschijnlijk heb ik door de primitieve omstandigheden zuurstofgebrek gehad tijdens mijn geboorte. Hierdoor heb ik spasmen, vooral in mijn benen. Sinds mijn derde zit ik in een rolstoel. Echt anders heb ik me nooit gevoeld, ook dankzij mijn ouders die mij stimuleerden om met alles mee te doen en juist benadrukten wat ik wel kon.

Vanaf mijn achttiende ontvang ik een Wajong-uitkering, die is speciaal bedoeld voor mensen die al jong ziek of lichamelijk beperkt zijn. Sommigen voelen zich bezwaard als ze een uitkering ontvangen, maar ik heb daar geen last van. Ik vind het juist fijn omdat het mij van een basisinkomen voorziet waarop ik kan terugvallen. Ik ben allang blij dat dit bestaat, in India heb je niet zo'n vangnet. Was ik daar gebleven, dan had ik als gehandicapte een zwaar leven gehad en waarschijnlijk moeten bedelen. Een gedachte waar ik liever niet te veel bij stil sta.

Lees ook: Callista won een grote prijs, en werkt daarom niet: 'Bij de gedachte dat ik weer moest werken, moest ik weleens huilen'

Ik ben in mijn leven vaak onderschat, zo heb ik echt moeten knokken om naar het reguliere voortgezet onderwijs te mogen. Uiteindelijk heb ik een mbo-opleiding secretarieel afgerond. Zo'n drie jaar heb ik gewerkt als secretaresse, maar dat beviel me niet. Het was saai. Ik zat steeds op één plek en de hele tijd achter mijn pc. Ik nam ontslag en besloot niet meer te solliciteren naar een andere baan in die branche.

Financieel is dat sowieso niet aantrekkelijk: alles wat ik verdien, wordt van mijn uitkering ingehouden. Maar een belangrijkere reden om geen baan te willen, is dat ik andere dingen leuker vind. Zo doe ik weleens modellenwerk, veelal op vrijwillige basis maar hopelijk in de toekomst ook vaker professioneel. Alleen voor werk als model of actrice zou ik mijn uitkering opgeven. Ik vind het belangrijk om bij te dragen aan de zichtbaarheid en positieve beeldvorming van mensen met een beperking. Doordat ik geen baan heb, heb ik tijd voor mijn vrijwilligerswerk als ambassadeur voor Stichting WelZijn Kinderen en CP Nederland. Daarnaast schrijf ik een boek over mijn leven, waar ook veel tijd in zit.

Met mijn uitkering kom ik prima rond. Geld is makkelijk en fijn om te hebben, maar voor mij geen drijfveer als mijn leven door een baan minder prettig en juist gestrest wordt. Door waar ik vandaan kom, ben ik dankbaar voor wat ik heb. Met mijn zoontje naar de markt gaan vind ik al een leuk uitje. Vooroordelen over mensen met een uitkering – dat ze lui zijn bijvoorbeeld – vind ik heel erg. Ik kies ervoor om me op een andere manier nuttig te maken. Dat ik niet de corporate ladder beklim, betekent niet dat ik niets beteken voor de maatschappij. Sommige ouders pushen hun kinderen en stippelen een heel carrièreplan uit, maar voor mij is het vooral belangrijk dat mijn zoon later dingen doet waar hij voldoening van krijgt. En ik vind dat ik daarin een mooi voorbeeld voor hem ben.'

Benieuwd naar de verhalen van andere mensen die bewust niet werken? Je leest het hele verhaal in &C's maartnummer die nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: