Lauren (34): ‘Ik ben opgegroeid in een heel gewoon, Brits gezin. Compleet anders dan de gezinnen waarvoor ik vanaf mijn negentiende als nanny heb gewerkt. Mijn vader werkte fulltime, mijn moeder was thuisblijfmoeder tot mijn zusje en broertje naar school gingen, daarna ging ze weer als lerares aan de slag. Verder waren er altijd wel familieleden die konden oppassen: opa’s, oma’s, tantes. Een nanny of oppas hadden we niet. We reisden bovendien pas voor het eerst naar het buitenland toen ik een tiener was, terwijl ik nanny was voor kinderen die nog voor hun tweede op meer dan twintig vluchten hadden gezeten.

Toch wist ik al vrij jong dat ik nanny wilde worden: ik hou van kinderen en wilde graag reizen. Dat kwam hier mooi samen. Daarnaast sprak een film als Mary Poppins natuurlijk tot de verbeelding. In tegenstelling tot een babysitter, oppas of au pair is – pedagogische – scholing voor een nanny gebruikelijk, dus ging ik naar Londen voor de opleiding early years development. Ik behoorde tot de top vijf beste studenten, waardoor ik al snel kon doorstromen naar de universiteit. Dat zag ik alleen niet zo zitten: ik wilde reizen en praktijkervaring opdoen.

Omdat ik pas net achttien was en nog nooit als nanny voor een gezin had gewerkt, besloot ik eerst wat ervaring op te doen. Eerst op een kinderdagverblijf en daarna als nanny voor een skibedrijf dat chalets in de Franse Alpen verhuurde, compleet met personeel: chefs, chauffeurs, schoonmakers en dus nanny’s. De oudere kinderen werden door de nanny naar de skischool gebracht en gehaald zodat hun ouders ongestoord konden skiën. De jongere kinderen die nog niet konden skiën vermaakten we met sleeën, zwemmen en knutselen. En als de ouders ‘s avonds uit wilden, pasten wij op de kinderen. Het was een leuke, maar pittige ervaring: ik was nog zo jong, had nooit eerder op mezelf gewoond en al helemaal niet in het buitenland. Toch vond ik het werken met kinderen zó leuk dat ik zeker wist dat ik hiermee verder wilde.’

Zesduizend nanny’s ‘Na vijf maanden in de Alpen ging ik terug naar Londen. Met het beetje ervaring dat ik had opgedaan, hoopte ik een voet tussen de deur te krijgen in de nanny-industrie. Makkelijk was dat niet. De nannywereld is enorm competitief. Sommige bureaus hebben wel zesduizend nanny’s in hun bestand, op een klus komen makkelijk vijftig kandidaten af. Zo populair is het werk. Niet gek ook, het beroep biedt veel vrijheid en autonomie. Als nanny kun je zeggen: vandaag gaan we naar de dierentuin, een taart bakken, buitenspelen. Het is een te gekke manier om je diploma in de kinderopvang te gebruiken maar niet van negen tot vijf op een school of kinderdagverblijf te zitten. Bovendien creëer je een band met de kinderen die je op een andere plek niet zo snel krijgt. Dat inspireert veel mensen om het te doen. Daarom wordt alles – je opleiding, skills, referenties, werkervaring – minutieus bekeken en beoordeeld. Begin je aan een klus, dan zijn daar vaak wel vijf gespreksrondes aan voorafgegaan. Niet gek ook, want het is nogal wat: als nanny word je onderdeel van een gezin, de privésfeer, het huis en het belangrijkste: de kinderen. Wat ik als groentje alleen nog niet zo goed in de gaten had, was dat een klus nog zo aanlokkelijk kan klinken, het belangrijkste is dat je als nanny en ouders op één lijn zit. Qua opvoeding, takenpakket en onderlinge verwachtingen.

Dat werd me in een van de eerste gezinnen waar ik als nanny kwam te werken al vrij snel duidelijk. Het klonk te gek: ze woonden in een rijke buurt in Londen, hadden privévliegtuigen en we zouden veel reizen. Het bleek de moeilijkste klus die ik ooit heb gehad. Ik was piepjong en de verwachtingen waren onrealistisch hoog. Zo vroegen ze me naast de normale nannytaken ook klusjes te doen als gaten in een kast boren. En dat ik als nanny met een zestig- tot tachtigurige werkweek misschien ook af en toe tijd nodig had om een broodje te eten of een kop thee te drinken, kwam niet in ze op. Laten we zeggen dat het niet mijn leukste nanny-ervaring was, maar dat ik er wel heel veel van heb geleerd. Wat ik wel en niet wilde en hoe belangrijk het is om op één lijn te zitten wat betreft opvoeding, wereldbeeld en normen en waarden. Veel ouders werken de hele dag of gaan op zakenreis. Als nanny ben jij dan met de kinderen: de ouders moeten ervan op aan kunnen dat je beslissingen neemt waar zij achter staan. Doorvragen tijdens het sollicitatieproces is daarom heel belangrijk. Nu ik mijn eigen nannybureau Holgate Nannies heb, let ik daar nog eens extra op. Ouders kunnen zeggen: ‘Ik wil een nanny die gezond kookt,’ maar wat betekent dat? Voor de een is dat pasta met veel groenten en saus uit blik, voor de ander moet die saus helemaal vers en home made zijn. Klinkt als iets kleins, maar het zijn wel net de dingen die het verschil maken tussen een goede match waarbij iedereen het fijn heeft of een mismatch die emotioneel draining is voor beide partijen. Het is net als daten: het gaat om compatibiliteit.

Ik heb daarom ook heel wat klussen afgewezen. Klussen waarvan ik dacht: die zijn niet goed voor mij, zij zien mij niet als een gelijke. Sommige mensen hebben toch een beetje dat Mary Poppins-idee, dat nanny’s magische wezens zijn die naast het fulltime zorgen voor de kinderen ook nog eens honderdduizend andere taken op een dag kunnen doen: de auto wassen, tuinieren, huishoudelijke taken. Maar het blijft mensenwerk. Als nanny loop je tegen dezelfde dagelijkse dingen aan als iedere ouder: een kind kan een slechte dag hebben, ziek zijn, al het speelgoed weer door de kamer gooien als je nét hebt opgeruimd. Soms krijg je gewoon niet alles op je to-dolijst gedaan. We kunnen veel, maar niet toveren. Dat moet je als gezin wel begrijpen.’

In shock ‘Gelukkig ben ik na die ene ervaring vooral bij gezinnen terechtgekomen waar dat dubbel en dwars het geval was. Gezinnen die nog steeds als familie voelen. Dat vind ik het allerleukste aan dit werk: de hechte band die je met ouders en kinderen krijgt. Het Amerikaanse gezin waarvoor ik tien jaar geleden naar Amsterdam verhuisde, zie ik nog elke week. Destijds was de ene twee jaar en de ander een paar maanden, nu zijn ze twaalf en tien. Je hebt heel veel herinneringen samen. We hebben kerst en verjaardagen gevierd, zijn op vakanties geweest en verhuisd. We hebben onze eigen grapjes, manieren en rituelen. Als nanny krijg je een heel speciale band met de kinderen. Je hebt niet de verantwoordelijkheden en de zorgen die hun ouders hebben, maar wel een eigen, heel hechte relatie. Een grappige verstandhouding ook wel. Omdat ik vooral werkte bij gezinnen met heel jonge kinderen – vaak waren ze nog onder de twee jaar –, wisten de kinderen niet beter dan dat ik er was. Ze zien je niet als werknemer, maar als iemand die met ze speelt, ze troost, bij ze is. Met een van de kinderen – ik ontmoette hem al toen hij pas zes uur oud was – zat ik een keer bij de kapper. ‘Kijk maar naar je nanny,’ zei de kapper, zodat hij stil zou zitten. ‘Lauren,’ riep hij. ‘Wat is een nanny?’ Hij had geen idee dat ík de nanny was. Hij had gewoon een Lauren.

Ook het reizen vond ik leuk. Dat Amerikaanse gezin had mij gevonden via een Londens nannybureau. Ze lieten me overkomen van Londen naar Amsterdam. Binnen een jaar kregen ze de mogelijkheid om voor werk terug te gaan naar New York. Ik ging mee. Ik was 26 en had mijn eigen appartement in het gebouw waar zij woonden, midden in Manhattan. Ik vond het fantastisch. Welke 26-jarige wil er nou niet in New York wonen? Dat soort dingen geven extra glans aan de baan. Maar na zeven maanden riepen de ouders me bij zich om te vertellen dat ze weer terug naar Amsterdam moesten voor werk. Ze zagen de shock op mijn gezicht. We woonden er pas kort, dus zo’n verhuizing had ik niet zien aankomen. Maar ja, die flexibiliteit hoort er ook bij. Met dat gezin reisden we sowieso heel veel. In januari naar Los Angeles, in februari naar Jamaica, in maart naar de Bahama’s. En het mooie is: vergeleken met andere banen kun je ook nog best wel genieten van die reisjes. Je hoeft niet in een of andere stoffige conferentiezaal te zitten, maar deelt de dagen met de kinderen zelf in. Boottochten, schildpadden kijken, snowboarden, zwemmen.’

Even naar Salzburg ‘Ik heb voor allerlei soorten families gewerkt: vermogende families, bekende families. Mensen uit de creatieve industrie, pr, advocatuur, Britse showbizz, noem maar op. Vaak hadden ze naast een of meerdere nanny’s ook ander personeel: huishoudsters, chauffeurs, tuinmannen, personal trainers en soms zelfs privéchefs. Ik heb sollicitatiegesprekken gehad waarin werd gevraagd hoe ik om zou gaan met paparazzi die de kinderen achtervolgden, geholpen bij tv- en fotoshoots in de huizen waarin ik werkte en ik ben op mijn negentiende zelfs een keer ingevlogen naar Salzburg om op een baby te passen terwijl de ouders naar de bruiloft van een prinses waren. Je komt in werelden en situaties terecht die anderen niet snel meemaken. Die ikzelf ook niet kende. Privéjets, roomservice op de dertigste verdieping van een hotel uitkijkend over Central Park, valet parking op het strand. Mijn concept van het strand was emmertjes, schepjes en fish-and-chips. Ik had nog nooit een beachclub vanbinnen gezien, laat staan iemand z’n shirt zien strijken voor het strand. Het is een ander soort leven. Te gek om mee te maken, zeker op die leeftijd. Voor mijn 26ste verjaardag had mijn baas een boot geregeld voor mij en mijn vrienden. Mijn 27ste verjaardag was een rooftop party op het appartement waarin we in New York woonden. Iedereen in het gebouw mocht van dat dakterras gebruikmaken, dus de familie waarvoor ik werkte zei: jij woont hier ook, dus vier je verjaardag lekker daar.