Lottes vader werd gebeten door een hond: 'Het was maar een schrammetje, maar hij overleed binnen 48 uur'

Lotte (33): 'Toen ik de column van Tess Milne over honden las, heb ik haar een berichtje gestuurd. Ik wilde haar bedanken. Het komt niet vaak voor dat mensen zich op die manier uitspreken over honden. Begrijp me niet verkeerd. Net als Tess heb ik niets tegen honden. Ik vind ze leuk en begrijp helemaal dat je ontzettend van zo'n beestje kan houden. Maar hoe lief ze ook zijn en hoezeer je ook denkt 'hij doet niks': goed opvoeden en blijven opletten, is belangrijk. Dat heb ik helaas op een heel harde manier moeten leren, ik ben er namelijk mijn vader door verloren.

Het was 14 november 2021, mijn vader was jarig. Door omstandigheden konden we het die dag niet met hem vieren, dus videobelden we. Hij zag er anders uit dan normaal, ik kon mijn vinger er alleen niet op leggen wat het precies was. Ik feliciteerde hem en vroeg hem naar zijn dag. 'Oh ja, ik heb nog wat stoers te vertellen,' zei hij, 'Ik ben gisteren gebeten door een hond.' Daarna liet hij het wondje zien.

Lees ook: 'Van de ene op de andere dag werd jij weduwe, en ik halfwees'

Hij deed er heel luchtig over. 'Ah joh, niks aan de hand. Het was mijn eigen schuld.' Hij was een pakketje op gaan halen bij de buren. De buurvrouw is slecht ter been dus mijn vader bukte zelf om het pakketje op te pakken. De hond van de buurvrouw schrok van zijn beweging en beet in zijn hoofd. 'Heel zachtjes maar hoor,' zei mijn vader, 'Het is maar een schrammetje. Komt goed.' Ik vroeg of hij wel naar de dokter was geweest voor een check, maar dat was volgens hem niet nodig; zijn tetanusprik was nog geldig. Hij deed er zo luchtig over dat ik het maar heb laten gaan.

De volgende ochtend appte ik hem: hoe gaat het? Er kwam geen reactie. Een uurtje later belde mijn moeder. Mijn vader was met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Hij was die ochtend met heel hoge koorts uit bed naar beneden gestrompeld en was bijna niet meer aanspreekbaar. In het ziekenhuis werd hij in coma gebracht. Hij had een sepsis – dan reageert je lichaam heel heftig op een bacterie, virus, parasiet of schimmel. Zijn organen vielen een voor een langzaam uit.

Mijn zusje en ik zijn met gierende banden naar het ziekenhuis gereden. Ze wisten daar wel van de beet, maar konden nog niet zeggen of het daarmee te maken had. 'We weten niet wat er aan de hand is, maar hij is heel erg ziek en krijgt nu heel veel antibiotica,' zeiden ze. Hij zag er heel slecht uit; opgezwollen, een paarse huid en aangesloten aan allerlei ziekenhuisapparatuur. 'Doe nou even normaal pap,' zei ik, 'dit is niet grappig.' Het voelde allemaal zo bizar. Gisteren was hij nog jarig en maakte hij grappen, nu lag hij in coma voor me. Het ging slechter en slechter. Na stressvolle uren op de spoedeisende hulp ging het ineens hard. We moesten ons plotseling voorbereiden op het ergste. Enkele minuten later overleed hij. Het voelde heel onwerkelijk. Alles ging zo snel. Om half 11 kwam hij het ziekenhuis in, om half 2 overleed hij. Zelfs de artsen stonden met tranen in hun ogen.

Omdat ze wisten van de hondenbeet, hadden de artsen wel een kweek afgenomen van zijn bloed, het zou alleen een paar weken duren voor ze konden bevestigen of mijn vader aan een hondenbeet is overleden of niet. Na drie weken kwam het antwoord: ja.

Ik wist het ook niet, maar blijkbaar heeft 1 op de 5 honden bepaalde bacteriën in z'n bek zitten die dodelijk kunnen zijn als je niet snel een antibioticum krijgt. De artsen van het ziekenhuis in Amersfoort vertelden dat dit al de derde keer dit jaar was dat er iemand gebeten was door een hond. Twee daarvan – waaronder mijn vader dus – zijn overleden, bij de derde moest een teen geamputeerd worden. De artsen besloten daarom een medisch artikel te schrijven, om het belang aan te kaarten. Hondenbeten worden vaak een beetje gebagatelliseerd, ook door de huisarts. Dat komt met name omdat men niet weet dat dit kan gebeuren. Ik ook niet.

Lees ook: Melissa had altijd pijn na het drinken van alcohol. Dat bleek kanker

Ik heb me de weken na zijn dood enorm schuldig gevoeld. Waarom had ik niet aangedrongen om naar de dokter te gaan? Waarom wist ik niet dat een tetanusprik alleen niet genoeg is? Het had niets met tetanus te maken, het kwam door de bacteriën in de bek van de hond. Als hij meteen een antibioticum had gekregen, was het allemaal nog goedgekomen. Dat maakt het moeilijk te verkroppen.

Bang voor honden ben ik niet, maar ik ben wel voorzichtiger geworden. Het zijn niet altijd alleen maar leuke dieren. En ook als ze geen kwaad doen, maar alleen maar over een wondje likken, kunnen die bacteriën in je bloedbaan komen. De uitslag van de kweek heeft wat dat betreft een soort boosheid in me aangewakkerd: ik wil dat meer mensen hierover weten. Niet om iemand bang te maken, maar wel bewuster. Daarnaast hoop ik ook wat meer begrip te krijgen voor het feit dat ik nu wel anders kijk naar honden. Dat opmerkingen als 'maar deze doet niets hoor', voor mij eerder pijnlijk zijn dan behulpzaam.

Wat wel behulpzaam zou zijn, is als baasjes hun verantwoording nemen en hun hond goed opvoeden, ze aan de lijn houden waar nodig, zorgen dat ze niet plotseling springen of bijten. En dat als ze wel bijten, ze ook weten wat de gevolgen kunnen zijn, zodat ze daar op in kunnen spelen.' Dit artikel werd eerder gepubliceerd in augustus 2023.