Vakantie met vrienden (en hun kinderen): dat is in de praktijk toch helemaal niet leuk?

'Zullen we dit jaar nou echt eens een groot huis huren en met alle aanhang en kinderen vakantie vieren?' Het is vrijdagavond, de wijn vloeit rijkelijk en een van mijn vriendinnen stelt de jaarlijks terugkerende vraag. De vraag waar iedereen altijd enthousiast op reageert, behalve ik: de enige zonder kinderen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind iedereen hartstikke leuk en aardig, hun partners en kinderen idem dito. Maar een week lang met twaalf man en acht kinderen tussen de nul en vijf jaar in een huis zitten, klinkt voor mij eerder als een uitputtingsslag dan vakantie.

Aan tafel lijkt niemand mijn twijfelende blik door te hebben. Ze zijn al te druk met googelen en locaties scouten. 'Ik wil wel naar een warme plek,' zegt de een.' Maar niet met het vliegtuig,' zegt de ander. 'Hoezo niet?' 'Vliegschaamte, hallo!' 'Kijk, dit is wel een mooi huis!' 'Ja, maar ook wel aan de prijs.' 'En dit dan?' 'Noord-Frankrijk? Troosteloos.' 'En kamperen in de Ardennen dan?' Hier grijp ik in. Noem me een luie luxepoes, maar sommige dingen moet je gewoon niet willen. En wat mij betreft is de kans op slapen in een natte tent terwijl er acht huilende kinderen om je heen liggen daar een van. 'Moet het per se een hele week zijn?' vraag ik. 'Kunnen we niet gewoon een weekend gaan? Is misschien ook makkelijker te regelen met vrije dagen en zo?' Het moment dat ik het zeg, heb ik al spijt. Een weekend is weliswaar behapbaarder dan een hele week, maar als ik écht eerlijk ben, is het nog steeds niet iets waar m’n hart een sprongetje van maakt. Met één gezin, prima. Maar met vijf? Te laat. De rest reageert al instemmend, de zoekopdrachten op Airbnb worden aangepast en de vakantiehuizen vliegen me weer om de oren. Lees ook: Als ik een kindermenu krijg om iets uit te zoeken voor mijn zoon, draaien m'n ogen terug hun kassen in

Gehuil, geschreeuw, gedoe Stel ik me aan? Zie ik te veel beren op de weg? Is het niet gewoon ook leuk om met mensen die ik al dik twintig jaar ken op vakantie te gaan? Een natuurlijk verloop van onze levensfases? Als tieners kampeerden we op aftandse campings in Nederland. Als twintigers zetten we het nachtleven van Lissabon op z'n kop. En nu we in de dertig zijn, hebben we ons verdriedubbeld en genieten we van de verwonderingen van het kleine grut? Zoiets?

'Nee,' zegt mijn moeder. 'Doe het niet. Ik heb een vakantie met vrienden vaak genoeg geprobeerd, zowel met als zonder jou en je broertje, maar het heeft nooit goed uitgepakt. Met een beetje pech kost het je zelfs een vriendschap.' Ik weet direct over welke vakantie ze het heeft, en dat was met slechts één ander gezin.' Die vriendin had geen zin om haar kinderen te corrigeren, want 'zij had ook vakantie'. Dat resulteerde in gehuil, geschreeuw en oneindig veel gedoe. Van 's morgens vroeg tot... tja, tot wanneer iedereen tollend van vermoeidheid in slaap viel, want een bedtijd hadden ze ook niet. Het verschil in opvoeding tussen de gezinnen was dus de grote ergernis. 'Het is niet aan mij om andermans kinderen te corrigeren, maar juist dat maakte het zo lastig. Ik voelde me onthand, een toeschouwer op mijn eigen vakantie.' Ook Faye (32) heeft weinig leuke herinneringen aan die keer dat ze met vier bevriende stellen en hun tien kinderen op vakantie ging. 'Ik ken de groep al jaren. Toen niemand nog kinderen had, gingen we ook vaak met z'n allen weg. Ik zag de vakantie helemaal voor me: iedereen buiten aan een lange tafel, eten en drinken, de kinderen spelend om ons heen. 's Avonds met z'n allen een ijsje halen in het dorp.' Dat beeld bleek iets te romantisch, ontdekte Faye al gauw. ‘Waarschijnlijk weet iedere ouder dit allang, maar je hebt er een dagtaak aan om tien jonge kinderen überhaupt aan tafel te krijgen. Laat staan ze daar te houden én genoeg te laten eten. We zaten weliswaar aan die lange tafel, maar een gesprek van langer dan drie zinnen voeren was onmogelijk. Ik was niet meer met mijn vrienden op vakantie, maar met een groep opvoeders die non-stop bezig waren hun kinderen te amuseren of in het gareel te houden.' Ook met z'n allen op pad gaan bleek meer gedoe dan Faye van tevoren had gedacht. 'Ik herinner me vooral nog de ritten in de auto,’ vertelt ze. ‘Het gedoe over wie bij wie wilde zitten. Of juist níét wilde zitten. Of waar. Want als er één voorin wilde, dan wilde de rest dat ook. En met een beetje pech werd er ook nog iemand misselijk en zat alles onder. Kan gebeuren natuurlijk. Maar wat pas écht als vakantie voelde, was het moment dat ik de sleutel van mijn eigen huis weer in het slot draaide en op de bank plofte.' Bekaf weer thuis Emma (31) schoof haar kinderwens zelfs even op de lange baan nadat ze terugkwam van haar 'kindervakantie', vertelt ze. 'Een vriendin nodigde mij en een andere vriendin uit om met haar en haar eenjarige zoontje een week op de camping langs te komen. Wij zagen het helemaal zitten: konden we haar helpen met die kleine en verder chillen, wijn drinken en bijkletsen.' Het liep anders. 'We hadden lekkere kaasjes mee om meteen gezellig te beginnen. Nou, die stonden al snel te verpieteren op tafel, want ze pasten niet in de koelbox. Die zat namelijk al vol met kolfflessen. Eten konden we niet: het jochie was heel hard aan het huilen, dus hij moest vermaakt worden. Tot overmaat van ramp werden we ook nog belaagd door een zwerm wespen die we met man en macht bij hem weg stonden te slaan.' Een vlucht naar het strand mocht niet baten. 'Haar zoontje moest slapen, maar dat lukte daar niet. In de caravan ook niet trouwens. Hij sliep gewoon níét. Logisch ook: z'n tandjes kwamen door, het dromen ging beginnen en het was weliswaar zomer, maar 's avonds was het hartstikke koud, dus hij lag de hele nacht te huilen. En zo ging het de hele week door. Ik heb nog nooit zo hard moeten werken in mijn leven. Zelfs met z'n drieën was het bijna niet te doen, we kwamen bekaf thuis. Voorlopig ben ik nog wel even oké wat betreft kinderen. Sterker nog: ik vraag me sindsdien af of het ouderschap überhaupt voor mij is weggelegd.' Lees ook: Toen Sanders tweeling werd geboren kwam het vadergevoel niet: 'Ik dacht: kunnen deze kinderen weg?'

De laatste keer Maar ook als je zelf wél kinderen hebt, vergt het veel, weet Paz (49). Ze heeft twee zoons van dertien en elf, en gaat al twaalf jaar lang rond oud en nieuw met zeven andere gezinnen een paar dagen naar een grote boerderij. 'Dat de kinderen nu ouder zijn, heeft zo z'n voordelen,' zegt ze. 'Ze vermaken zich met elkaar, waardoor de ouders weer eens een volwassen gesprek kunnen voeren of een boek kunnen lezen. Maar dat neemt niet weg dat ik na die paar dagen alsnog gesloopt ben. Je zit toch met ruim veertig mensen - 20 volwassenen en 25 kinderen – in een huis. Oftewel: veertig verschillende meningen, regels, wensen en gewoonten.' En dat zorgt voor irritaties. 'Ik wil niet dat mijn kinderen vijf broodjes chocopasta eten. Of een biertje drinken – ook niet als het een 0.0 is. Andere ouders zeggen dan weleens: 'Joh, laat ze, het is vakantie.' Dan denk ik: dat zijn jóúw regels, maar niet de mijne. En zo zit je als ouders de hele tijd in elkaars vaarwater.' Toch weerhoudt het Paz er niet van om jaar na jaar te gaan. 'Telkens denk ik: dit was de laatste keer. Maar ja, de kinderen vinden het de leukste dagen van het jaar. Dat is ook wat waard.' En een vakantie met anderen hóéft geen irritatiegevoelige uitputtingsslag te zijn, zegt Paz: 'We gaan ook al een triljoen jaar elke meivakantie met een ander gezin weg. Met hen werkt het perfect. We corrigeren elkaar en we maken van tevoren over twee dingen afspraken: wanneer en hoelang de kinderen op hun iPad mogen en wanneer ze naar bed moeten. Maar ja, dat soort afspraken is wel een stuk makkelijker te maken wanneer je met vier ouders bent, in plaats van twintig.' Schop onder m'n kont Binnen mijn vriendengroep lijkt het gespreksonderwerp lange tijd overgewaaid te zijn. Maar dan vraagt een vriendin me tijdens een etentje wanneer ik nou dat weekend weg zou kunnen. Weer draai ik eromheen: 'Ik moet nog effe m’n vakantiedagen checken.' Tot ik mezelf een schop onder m'n kont geef. Hoe spannend ik het ook vind – ik wil niet dat ze denkt dat ik hen of hun kinderen niet leuk vind: ik besluit eerlijk te zijn. 'Het lijkt me eigenlijk niet zo leuk om daar als enige kinderloze tussen allemaal gezinnen te zitten. En ik ben weliswaar stief-, plus-, cadeau-, bonusouder, of hoe je het ook noemen wil, maar voor een kind van negen is een weekend met kinderen van nul tot vijf ook geen feest.' Ze kijkt me aan en lacht: 'Ik snap je helemaal.' Zo makkelijk is het dus. Ze is niet beledigd, bagatelliseert het niet en probeert me niet alsnog over te halen. Nu moet ik het alleen de rest nog even vertellen. Dit verhaal stond in &C's Zomerboek van 2023.