De dochter zit in het dressoir om het gezinsgevoel te behouden

'Ja, nee, Fransje heeft een vorm van misofonie,' zegt mijn nicht uit het hoge noorden.


Mijn nicht is jarig, dus we eten taart. We kijken naar het deurtje van de kast waarin haar dochter zojuist is verdwenen met bordje en een stuk slagroomtaart.


'Heb je daar weleens van gehoord?'


Ik knik.


'Dat is echt heel erg,' gaat mijn nicht verder. 'Het breekt echt ons gezin.'


'Ja, ja,' zeg ik. 'Maar ze kan niet tegen het geluid dat wij maken nu we taart aan het eten zijn?'


'O!' zegt mijn nicht. 'Nee, ze heeft een andere variant. Ze kan prima tegen het geluid van etende mensen.'

Opgelucht neem ik nog een stuk taart.


'Ze kan niet tegen het geluid van dieren. En wij hebben dus al heel lang een hond en een kat. Als die water drinken of iets uit hun bak eten, of een keer geeuwen. Dan wordt ze helemaal gek. Dus toen hebben we een hoekje voor haar gemaakt in het dressoir. Daar kan ze dan veilig zitten, zonder dat ze last heeft van de hond en de kat.'


Ik kijk naar de hond en de kat: de kat zit in de vensterbank en haalt haar schouders naar me op. Al ging dat kind op het dak zitten: wat kan haar het bommen? De hond ligt in zijn mand en kijkt afgewezen.

Dieren: het zijn net mensen.


'Maar dat is toch helemaal niet zo erg?' zeg ik. 'Als ze eenmaal buitenshuis is, dan heeft ze er toch geen last meer van? Of je zet de hond even op de gang?'


Mijn nicht kijkt me geschokt aan. 
'Ik zet mijn hond niet op de gang! Zeg, hij was er eerder.'


'Dan wie?'


'Dan Fransje!' roept ze.
 De kat schudt haar hoofd. De hond kijkt blij.


'Dus we hebben het opgelost dat ze een eigen plek heeft.'


'In het dressoir,' zeg ik.


'Ja, daar hebben we een kussentje neergelegd, en Henk heeft een lampje erin gemaakt. Dan kan ze een boekje lezen of een filmpje kijken.'


'Kan ze niet gewoon naar haar kamer?' zeg ik.


'Nee, we willen wel het gezinsgevoel behouden,' zegt mijn nicht. 'We moeten ook tijd met elkaar doorbrengen. Dat is gezond.'


Het is even stil.


'Mag ik wat sinas?!' roept het dressoir ineens.
 Mijn nicht staat op en schenkt een glas sinas in, loopt naar het dressoir, opent het deurtje en geeft een handje de sinas aan. Daarna gaat het deurtje weer dicht. De hond draait tevreden in zijn mand. De kat is in slaap gevallen. Ik kijk naar de kast waar de dochter in zit.

Tja. Dressoirs: het zijn net mensen.