Geen grap. Er heerste een heftige griepepidemie op de kraamafdeling toen ik geboren werd. Mijn moeder heeft me dit verhaal al vaak verteld, vooral als ik weer eens niezend thuiskwam van school. Ik hoefde maar zonder jas in de regen te lopen en ik was verkouden. Hoesten, niezen, keelontsteking, een enorme snotneus: ik kan me niet anders herinneren. Bobby en James hebben dit snelle verkouden-zijn ook, al hebben ze het gelukkig niet iedere keer als ze zonder jas in de regen lopen. Ze hebben het tot nu toe wel uitgerekend bij leuke gelegenheden. Heel sneu. Zoals op de dag van het kerstdiner op school. Bobby had me toch een of andere buikgriep en oorontsteking, niet normaal. En James mocht vroeger de hoofdrol spelen in De notenkraker. Hij repeteerde er weken voor: teksten leren, oefenen, helemaal blij dat-ie dit mocht doen, en wat denk je? Inderdaad. Eén dag voor de opvoering was hij ziek. Zo verdrietig was hij. Altijd zijn ze ziek rond kerst. Gelukkig is het bij mij, nu ik ouder word, minder geworden. Die eeuwige terugkerende keelontstekingen van vroeger heb ik niet meer, al was daar overigens een verwijdering van mijn keelamandelen voor nodig. Nou ben ik een goede zieke, hoor. Althans: ik vind het niet leuk, maar ik weet hoe ik voor mezelf moet zorgen en ik weet ook dat het maar een griep is en dat ik weer beter word. Ik slik wat pijnstillers, koortsverlagers en andere waarschijnlijk totaal overbodige middelen. Ik drink gembershots, pers sinaasappels en eet veel gezonds. Ik ga vroeg naar bed en probeer veel te slapen. Als ik niet hoef te werken, dan. Want als dat zo is, en ik mijn werk op zulke dagen niet kan afzeggen, ga ik met mijn hele huisapotheek aan spullen werken. Dat moet dan gewoon. Bij velen – lees: mannen – is het ongeveer het tegenovergestelde. Zodra Marco bijvoorbeeld ziek is, beginnen wij alvast met de playlist voor de uitvaart. En dat doen meer mannen, hoor ik van mijn vriendinnen. Ze gedragen zich alsof het nooit meer overgaat en ze lijken bang te zijn dat ze toch iets véél ergers dan de griep onder de leden hebben. Dat zegt Marco ook. 'Er is toch niets mis met me, hè?' zegt hij dan, op zo’n samenzweerderige toon. 'Jawel,' is dan meestal mijn antwoord. Waarop hij me aanstaart: 'Wat dan?' Waarop ik antwoord: 'Je hebt de griep, schat.' Iets wat meestal met een diepe zucht wordt beantwoord. Hij denkt gewoon altijd dat hij er iets aan overhoudt, wellicht gevoed door een pittige burn-out in het verleden. 'Al dat hoesten kan toch niet goed zijn? Het is niet normaal om hoge koorts te hebben?' 'Jawel hoor,' zeg ik dan. Na een paar dagen is ook hij op wonderbaarlijke wijze genezen, zonder blijvende hoest of vuurrood hoofd vanwege een continue lichaamstemperatuur van 40 graden. Qua ziek zijn, zou ik de winter wel willen overslaan. Althans, vanaf begin januari. November en december zijn fijn: nieuwe winterkleren, de eerste keer vorst, kaarsen, chocolademelk, kerstdiner (al dan niet met een ziek kind), vrienden, oud en nieuw. En dan is het klaar. Wat mij betreft mag de lente in januari beginnen, want nu zijn het van die saaie weken waarin niks gebeurt en het vooral veel regent en waait. En laat ik daar nu eens, net als vroeger, een bloedhekel aan hebben. Misschien word ik in een volgend leven wel een beer, zodat ik een paar maanden een winterslaap kan houden. Geen verkoudheid, geen klagende mannen, geen regen of wind: ik zie het zitten, hoor. Nou nog iemand die zo'n hol voor mij wil bouwen? Man, wat zou dat heerlijk zijn, zo'n plekje met louter zachte wanden, kussens, fluffy dekens, Videoland, Netflix en Prime tot mijn beschikking, en verder niks hoeven. En vooral: slapen wanneer en hoelang je maar wil. Ik val er bijna van in slaap, nu ik dit schrijf. Het is dat ik in de slaapkamer hierboven me een kleuter hoor hoesten. Het zal toch verdorie niet waar zijn? Al kijk ik nergens meer van op. Naast me snurkt inmiddels iemand omdat z'n neus zo dicht zit. Waar is dat berenhol als je 'm nodig hebt?