Hoewel spiritualiteit ook in nuchter Nederland steeds meer terrein wint, wordt er vaak nog lacherig gedaan als het op paranormale ervaringen aankomt. Ik ben zelf een nuchtere Nico en zeker niet het type dat overal het universum bijhaalt, maar ik ontken niet dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik heb weleens dingen meegemaakt die niet meteen te verklaren zijn. 

De eerste keer staat me nog haarscherp bij. Ik was een jaar of veertien en mijn broer Roger ging voor het eerst samen met vrienden op vakantie. Kamperen aan de kust in België bij Knokke. Hij was een paar dagen weg toen ik midden in de nacht wakker werd omdat ik nodig moest plassen. Nu heb ik dat tegenwoordig heel vaak, maar toen echt nooit. Ik keek op mijn kleine roze wekker en zag dat het kwart voor drie was. 

Onderweg naar de badkamer liep ik langs de slaapkamer van mijn broer. De deur stond open en binnen zag ik een wit gewaad naast zijn bed staan. Kalmpjes, alsof het daar hoorde. Ik weet nog precíés hoe die gedaante eruitzag. Ik bleef er heel rustig onder, het gaf me ook geen angstig gevoel, gek genoeg, dus ik ging naar het toilet en daarna weer gewoon slapen. Toen ik de volgende dag beneden kwam, hing mijn moeder net de telefoon op. Ze zei: 'Toet,' zo noemt mijn moeder mij altijd, 'niet schrikken, het is niet ernstig, maar wel zielig.' Wat was het geval? Roger had een heftige astma-aanval gehad. Nu had hij altijd wel een puffer op zak, maar deze keer was de aanval zo heftig dat hij ‘m niet zelf onder controle kreeg. Paniek, eerste hulp, het hele pakket. En - je raadt het al - dit gebeurde precies die nacht, om kwart voor drie. Ergens denk ik dat die witte figuur in zijn slaapkamer iets of iemand was die hem op dat tijdstip bijstond. 

Op mijn 23ste gebeurde er weer iets onverklaarbaars. Ik woonde inmiddels in Amsterdam op kamers toen mijn broer me belde om te vertellen dat een goede bekende van ons totaal onverwachts was overleden na een auto-ongeluk. Moederziel alleen in mijn kamer raakte ik compleet in paniek. Het was alsof de muren op me afkwamen en alles vloog me naar de keel. Ik ben allesbehalve een paniekzaaier, dus ik herkende dat gevoel totaal niet.

Opeens zag ik aan de rand van mijn bed die overledene staan. Hij zei niets, maar keek me rustig aan. Ik kan het niet verklaren, maar dat gaf mij kennelijk weer de rust om uit die paniektoestand te komen. En net zo snel als hij verscheen, was hij weer weg. Vanaf dat moment voelde ik me rustig. Is dit waarom ik niet bang ben voor de dood? Omdat er blijkbaar meer is? 

Ik heb mijn ervaringen nooit als eng ervaren. Misschien omdat er thuis niet ingewikkeld over gedaan werd. Dat wil zeggen: zowel mijn vader als moeder is zo nuchter als een stuk riestevlaai. Toen ik vertelde wat ik had meegemaakt, haalde mijn vader zijn schouders op. 'Oké, dat is toch handig, dat dit je helpt bij zoiets.' Klaar. Wat mijn moeder betreft: ze heet Joke, maar we noemen haar thuis ook wel gekscherend Jomanda. Zij voelt en weet vaak dingen die ze echt niet zou kunnen weten. Ik heb weleens iets groots, iets fysieks, wat er in mijn leven speelde voor me gehouden omdat ik haar niet ongerust wilde maken. Toen ik haar uiteindelijk belde en het hele verhaal eruit gooide, bleef het stil. 'Dat wist ik allang,' zei ze.

Marco kijkt er ook niet raar van op. Sterker: bij hem is het ‘bovennatuurlijke’ er met de paplepel ingegoten. Zijn moeder behandelt al sinds jaar en dag mensen, met name kinderen, die mentale klachten hebben, en bijvoorbeeld geesten zien en stemmen horen. Daar rijden mensen vanuit het hele land voor naar Limburg toe. Wat haar bij die sessies vooral opvalt, is dat de ouders er vaak meer last van hebben dan het kind zelf. Kinderen staan meer open voor dit soort zintuiglijke ervaringen. Terwijl ouders – uit angst dat hun kind bang wordt – het soms angstvallig proberen weg te stoppen. 'Nee lieverdje, dat kan toch helemaal niet?' 

Mijn schoonmoeder kent dat gevoel maar al te goed, ze heeft het als kind zelf ervaren. Haar ouders hebben haar nooit gehoord, dat frustreerde haar. Volgens haar moet je het juist erkennen, niet afdoen als 'doe maar niet zo gek'. Zo sta ik er zelf ook in. Haal die geest maar uit de fles, zou ik zeggen. Ga naar bij wie jij je fijn voelt. Zolang je maar niet in gevaarlijke situaties terechtkomt en er gezonde verwachtingen van blijft hebben. Als het geen angst inboezemt, maar helpt en inzicht geeft, dan is er niets mis met geloven of troost zoeken in het onverklaarbare.