Iemand zegt iets beledigends of ongepasts en een golf van kritiek volgt. Sociale media exploderen, mensen roepen op tot boycots en voor je het weet, wordt diegene gecanceld. Soms verliest iemand zijn baan, soms moet-ie zich publiekelijk verontschuldigen, soms allebei. In theorie klinkt het misschien goed. En mensen verantwoordelijk houden voor hun woorden en daden is ook belangrijk. Maar in de praktijk is het vaak een stuk ingewikkelder. Wat als iemand een foute opmerking maakt of verkeerde daad begaat, maar daarvan leert, excuses maakt en oprecht spijt heeft? Verdient die persoon dan altijd, of echt nooit een tweede kans?

De cancelcultuur kan ook een verstikkende werking hebben. Sommige mensen durven hun mening niet meer te geven of niet meer deel te nemen aan belangrijke gesprekken. Het risico dat ze iets verkeerds zeggen en worden gecanceld hangt als het zwaard van Damocles boven hun hoofd. Dan is er nog de vraag wie bepaalt wat wel en niet acceptabel is. Wat voor de een kwetsend is, is voor een ander helemaal geen probleem. De lijn is dun en vaak vaag. 

Lees ook: Er is niks op Chantals vakantiebestemming: 'Ik vraag me steeds vaker af wat ik daar in vredesnaam doe'

Toch is het niet allemaal negatief. De cancelcultuur heeft ook positieve veranderingen gebracht. Kwesties die te lang zijn genegeerd en onder de pet en zelfs in stand zijn gehouden door bijvoorbeeld leidinggevenden, kregen aandacht. Zoals grensoverschrijdend gedrag, seksueel misbruik en systemisch racisme. Het dwingt ons allen om na te denken over onze woorden en daden en om meer empathie te tonen. Misschien is het tijd om de balans te vinden. Soms moet degene die een fout heeft gemaakt strenger zijn voor zichzelf. Of je nu een BN'er bent of niet. Niet in het openbaar piepen, maar aan de gedupeerden denken. Sorry zeggen, excuses maken indien nodig is wellicht het belangrijkste. Vallen en weer opstaan. Door het stof. Wonden likken, pleister erop, knieën afkloppen en doorgaan. Hoe ontzettend moeilijk dat ook is.

Tegelijkertijd moeten wij met z'n allen leren om mensen te vergeven voor hun fouten en de kans te geven om te groeien. Dat kostte me bij sommige mensen om me heen moeite, en soms nog steeds. Daarvoor hebben zij mensen van wie ik hou te veel leed aangedaan. Moet ik daar ruimer over denken? Ik vind het lastig. Net als zovelen om mij heen. Maar in een wereld die zo vaak gericht is op perfectie en kritiek, moeten we wellicht soms kiezen voor mededogen en ondersteuning, omdat de menselijkheid altijd de boventoon moet voeren. Vooral als er berouw is getoond en de aanzienlijke wil tot verbetering aanwezig is. Maar of jij als individu nog met diegene wil werken of te maken wil krijgen? Het is hopelijk altijd nog aan jou om daar een keuze in te hebben.

Chantals nieuwste editorial staat te pronken in &C's septembernummer 'Zwaar op je bek gaan' die vanaf woensdag 7 augustus in de winkels ligt, of scoor 'm snel hier: