De tijd van het jaar waarin mensen er een enorm genoegen in scheppen je te vertellen hoe geweldig het is om de piste af te suizen met een snelheid waar ik echt doodongelukkig van zou worden.

Terwijl de wereld naar skiën en snowboarden lijkt te verlangen, geniet ik van de koudste maanden van het jaar op mijn eigen manier. Wintersport? Nope, bedankt. Geef mij maar een dekentje, een glas glühwein en een vroege oliebol in ons huis dat ein-de-lijk af is. Dat is mijn idee van een succesvolle winter dit jaar. Maar ik kom best buiten, hoor. Wandelen door de sneeuw heeft absoluut zijn charme. Maar skiën dus niet. 

De winter staat voor mij synoniem voor comfort. Ik wil geen wintersportvakantie met stress over skiliften, het dragen van kleding die je onmogelijk snel kunt aan- of uittrekken of après-skihutten waar iedereen met een wit servet op de tafels staat te zwaaien. Ik kan het gewoon niet, sorry. Iedere keer als iemand mij in Amsterdam Oud-Zuid in de wintermaanden vraagt 'Waar gaan júllie skiën?' (wat doorgaans de eerste en voornaamste vraag is in december en januari), antwoord ik altijd: 'Ik ski niet, ik fondue.'

In de winter vind ik niets lekkerder dan nergens naartoe hoeven, lekker thuis zitten met vrienden en de verwarming op tien. En binnen, daar wacht mijn wintersport op mij: kaasfondue. Waarbij het enige waar ik me druk om hoef te maken de keuze is tussen nog een stuk brood of misschien toch maar even een wortel of stuk paprika in de kaas dippen. Ik top zo'n fonduefestijn lekker sportief af met een kilometerslange wandeling zodat ik niet het gevoel heb dat ik één grote kaasbal ben als ik in bed lig die avond.

Bij deze roep ik het WK kaasfonduen in het leven. De kampioen wint de Gouden Fonduevork. Ik weet zeker dat ik heel hoog eindig.

Chantals nieuwste editorial staat te pronken in &C's gloednieuwe Winterboek, dat vanaf woensdag 30 oktober in de winkels ligt, of scoor 'm vandaag al hier: