Jij voelt je nu zwaar kut. Ik snap het. En wij gaan nu praten. Althans, ik ga praten en jij luistert. Leest. Komt-ie:

Luister naar je hart.

Man, hoe vaak we dit advies al kregen van mensen om ons heen. 'Maar ik hóór niks!' zou je het liefste terug willen schreeuwen.

Hoe goed je raadgever in kwestie ook is, er is werkelijk niemand op deze aardbol die beter weet wat je moet doen als je hoort dat je partner vreemdgaat dan jijzelf. Toch ga ik een poging wagen. Als je partner vreemdgaat, is het alsof de vloer onder je wegzakt. Alles wat je zo vanzelfsprekend vond verdwijnt, en dat is ontzettend ingewikkeld en pijnlijk.

Ik raad je niet aan je koffers te pakken en te vertrekken zonder ook maar één gesprek te voeren met je partner, al is dat waarschijnlijk wel het eerste wat in je opkomt. En ook wat meestal gebeurt in films, na een hoop tranen, geschreeuw, dichtklappende deuren en rondvliegend servies. Maar in het echte leven? Ik denk niet dat dit de juiste weg is.

Natuurlijk, op het moment dat het je verteld wordt – of, nog erger, je er zelf achter komt – mag je van mij al gillend je partners kleren door de shredder gooien en zijn of haar banden leksteken. Maar daarna: neem je tijd, raas uit en praat. Samen. Je kunt iemand altijd nog het huis uitzetten of verlaten. Vooral als je al lang bij elkaar bent is je relatie het waard om in elk geval te praten over wat er gebeurd is en daarna je conclusies te trekken.

Diep in je hart voel je wat er aan de hand is. Jij kent je partner als geen ander. Een van mijn eerste partners ging vreemd en hoezeer ik dat ook probeerde te negeren, ik wist dat het vaker gebeurde. Dat hoefde hij me niet eens te vertellen. De ergste keer was toen ik terugkwam van een weekend weg met vriendinnen. Op het moment dat ik de sleutel in zijn voordeur stak, werd ik kotsmisselijk. Ik liep als een zombie door de gang naar de keuken en liep linea recta, met mijn jas nog aan, naar de prullenbak. Ik viste er een gebruikt condoom uit. Ik wist gewoon: daar moet ik heen. Ik heb het op de salontafel gelegd en gewacht tot hij thuiskwam.

Een ruzie volgde, net als een hoop tranen. Ging ik bij hem weg? Nope. Ik wist dat ik de relatie moest beëindigen, want hij zou er niet mee stoppen, maar ik was nog jong en dacht: hier kom ik wel uit. Er zijn types die simpelweg niet trouw kúnnen zijn. Ik begrijp alleen niet waarom ze dan toch steeds weer een relatie aangaan. Blijf lekker vrijgezel, denk ik dan, dan kun je doen wat je wil. Of zoek een partner die zo’n open relatie helemaal gezellig vindt. Er zijn genoeg opties waarbij je niemand kwetst. Maar goed, terug naar jou, lezer.

Het kan zijn dat je partner het vreemdgaan niet kan laten, dan is het aan jou om te bedenken of je daarmee kunt dealen of niet. Maar door het bespreekbaar te maken, krijg je in elk geval de antwoorden die je nodig hebt om keuzes te maken. Is het de eerste keer? Vraag je partner dan of hij of zij weet waarom het gebeurd is. Die vraag is niet altijd makkelijk te beantwoorden. Maar het maakt een immens verschil of het gewoon geiligheid was of dat hij of zij het niet meer fijn vindt bij jou en daarom openstaat voor anderen. Als iemand onder invloed is van het een of ander, vallen de remmingen behoorlijk weg. Daarmee praat ik het niet goed, maar het is belangrijk om te weten. Of begint je partner misschien over demonen in zijn of haar hoofd, waardoor hij of zij de schuld buiten zichzelf legt? Ik weet trouwens niet precies welke 'demonen' verdwijnen door vreemd te gaan, maar het lijkt mij een slap excuus om zelf geen verantwoordelijkheid te hoeven dragen.

Vraag je partner ook wat hij of zij voor jou voelt en hoe hij of zij de toekomst ziet. En ja, dit zijn allemaal superconstructieve vragen die echt niet in je opkomen op het moment dat je iemand betrapt of net woedend alle knoopjes van zijn of haar overhemden knipt. Wat veel mensen trouwens doen wanneer de partner vreemdgaat, is alles vragen over 'die ander'. Ze willen weten wie het was en hóé het was. Laat het gaan. Geloof me: dat wil je niet weten. Echt niet. Het is al erg genoeg dat het gebeurd is zonder dat die film zich de hele tijd in je hoofd afspeelt. Het is veel belangrijker om te weten wat je partner voor jóú voelt en daarna naar je hart te luisteren en erachter te komen wat jij voelt, wat jij wil, wat jij denkt.

Van daaruit ga je verder. Dat kan in je eentje of met je kinderen zijn. En ja, dat kan ook resulteren in in je eentje wonen. Doodeng, maar dat kun je. En als je wel samen verder gaat, wellicht flink gehavend, is er hopelijk meer verbinding dan eerst. Het vertrouwen zal weer moeten groeien, en ook dát moet je samen doen. Je kunt nu eenmaal geen gps-tracker in iemands jas naaien zodat je de hele dag weet waar hij of zij uithangt. Nou ja, dat kan natuurlijk wel, maar het is zo’n gedoe. En het maakt je niet gelukkiger. En dat is toch het allerbelangrijkste, dat jij gelukkig bent. Of gelukkiger wordt. Met of zonder partner, in welke vorm dan ook, dat beslis je helemaal zelf. En daar komt-ie: als je maar naar je hart luistert. Klotecliché, maar dat is het niet voor niets. In alle storm moet je soms even stilzitten, met je ogen dicht, niemand om je heen, en proberen te luisteren tot je iets ‘hoort’. En tot het tegendeel bewezen is, is elke beslissing goed.

Chantal.