Roos (23) wandelt van noord naar zuid: 'Voor een slaapplek moet ik aanbellen'

Roos (23): 'Mijn rugzak weegt maar acht kilo, daar zitten echt alleen de nodige dingen in - mijn bikini had ik eerst ook nog ingepakt, maar die heb ik toch maar thuis gelaten. Verder heb ik een slaapmatje en een slaapzak mee, maar ik heb geen slaapplekken geregeld voor onderweg. Dat heb ik bewust gedaan, want ik wilde mezelf graag uitdagen. We leven toch vaak een beetje in onze eigen bubbel en daar wilde ik graag eens uitkomen. Aanbellen bij random huizen om te vragen om een slaapplek leek me dus wel goede exposure therapy. Mijn familie was echter nog wel huiverig, maar toen ze zagen hoe goed het ging kregen zij er ook veel meer vertrouwen in.'

Op goed geluk 'Het idee om van noord naar zuid te lopen, begon niet zo lang geleden. Ik had net drie maanden in Turkije gezeten, en omdat ik mijn woonruimte in Nederland had opgezegd kwam ik weer bij mijn ouders terecht. Ik voelde me eenzaam en wilde weer graag reizen, tot ik me besefte dat ik Nederland - en de mensen die er wonen - ook nog niet zo goed kende. De mensen hier staan er altijd om bekend afstandelijk te zijn, en ik was wel benieuwd hoe iedereen eigenlijk leeft. Staan we echt zo ver uit elkaar als we denken?

Lees ook: Nienke woont op een onbewoond eiland: 'Voor boodschappen moet ik een uur varen'

Om dat gesprek aan te gaan, besloot ik op pad te gaan met een grote rode olifant van drie kilo. Holly staat voor het gezegde 'the elephant in the room', waarmee ik doel op problemen die er wel zijn, maar waar niet over gesproken wordt. Aan de hand van Holly vraag ik mensen: wat speelt er en zou meer aandacht moeten krijgen? Het werkt enorm goed, als ik in een speeltuintje zit te pauzeren komen er regelmatig mensen op me af om me te vragen wat ik nou eigenlijk aan het doen ben. Vervolgens raken we in gesprek, en kan ik ze vragen of zij die avond toevallig plek voor me hebben.

De meest bijzondere slaapplek tot nu toe was toch wel in het huis van een man die zelf op reis was. Na een lange tocht strandde ik in een cafeetje in een dorp. De barvrouw belde even rond of iemand nog plek had, en kreeg een man aan de telefoon die zelf niet thuis was. Hij had nog altijd een touwtje uit de brievenbus hangen - iets wat ik nog wel van vroeger kende maar nooit meer ergens zie. Als we de deur open wisten te krijgen, mocht ik in zijn huis overnachten. Met behulp van haar schoonzoon en een ijzerdraadje kregen we de deur open, en heb ik heerlijk in het huis geslapen. Ik vond het zó bijzonder dat ik dat vertrouwen kreeg, en dat iedereen paraat stond om mij te helpen.'

We zijn goed 'Elke dag loop ik zo'n 20 kilometer. De route heb ik van tevoren niet uitgestippeld, maar ik probeer wel altijd in een dorp of stad te eindigen. Daar is de kans op een slaapplek het grootst. Tijdens het wandelen luister ik meestal niet naar muziek of podcasts (alleen naar Google Maps), zodat ik echt van de omgeving kan genieten en tot rust kan komen. Van elke dag plaats ik een samenvatting op TikTok en Instagram. 

Soms zijn er mensen in de comments bezorgd om mij. Dan vragen ze zich af of ik wel zelfverdedigingsmateriaal bij me heb - daar kan ik niet mee omgaan, dus dat zou alleen maar risicovoller zijn haha - en of ik wel op veilige plekken kom. Ook vragen ze zich af of het wel van deze tijd is om bij mensen aan te bellen die je niet kent. Dat laat me alleen maar meer zien hoe graag ik wil laten zien hoeveel goedheid we kennen. We zijn helemaal niet zo verschillend als we denken. Het grootste deel is gewoon goed. Dat brengt me veel hoop. 

Lees ook: Babette (25) vecht zichzelf letterlijk en figuurlijk naar de top: 'Het was nooit mijn plan om te gaan vechten in de ring'

Er staan ondertussen al mooie dingen op de olifant. Mijn persoonlijke favorieten: 'Durf te leven' en 'Heb lief'. Heel simpel, maar heel mooi. Oh, en deze: 'Verschillen drijven ons niet uit elkaar, maar maken ons toleranter en inclusiever.' En nu? 'Ik ben bijna halverwege Nederland. Ik heb er even een paar dagen uit gelegen omdat mijn lijf toch niet zo blij was met dat vele lopen. Ik had niet getraind van tevoren, en het is toch wat heftiger dan gedacht. Maar met goede steunkousen en een kniebrace kan ik weer vooruit. Als ik bij het meest zuidelijkste puntje ben, ga ik misschien nog wel verder in België. Eigenlijk zou ik ook wel alle provincies van Nederland willen afstrepen. Ik begin in februari pas met mijn stage, dus ik heb tijd. Ik zie wel waar ik beland.'