Anna Karolina #320: vlinders worden angsthazen

Ik wil terug naar Sebastiaan. Ik wil terug naar de mensen die me weer veilig thuis kunnen brengen. Isabella en Sebastiaan werken voor de politie. Zij kunnen me hier wegkrijgen. Hoe kan het zo zijn dat ik weer in de armen van deze man ben gevallen? Hoe heeft Sebastiaan me dit aan kunnen doen?

'Fuck.'

Hij remt zonder enige waarschuwing, en stapt woedend uit. Mijn hart gaat als een malle tekeer. Hij buigt zich voorover en lijkt naar iets op de weg te staren. Hij gebaart dat ik moet komen en met trillende benen stap ik uit. De grond onder mijn voeten lijkt wel te bewegen. Alsof ik te lang op een boot heb gezeten en mijn balans zich nog moet herschikken.

Door het felle zonlicht knijp ik mijn oogleden samen. Ik loop naar voren, en als ik mijn ogen weer open zie ik een hond liggen. Alejandro is op tijd gestopt, het beestje is niet geraakt. Maar het ligt daar midden op de weg, met zijn tong uitgedroogd uit zijn bekkie hangend, te smeken om wat water. Ik ren terug naar de auto en pak een flesje. Zachtjes laat ik een kleine straal over zijn tong lopen. Het beestje begint te likken en slikt het vloeistof door.

Alejandro voelt aan het lijfje en tilt het beest vervolgens op. Het hangt totaal overgeleverd aan ons in zijn sterke armen, dat doet me denken aan het weerloze lichaam van Iris. Ik wil hem haten en met grote passen wegrennen, maar ik weet heel goed waartoe hij in staat is. Hij heeft zijn eigen liefde om het leven geholpen. Ik zal een makkie voor hem zijn. Hopelijk heb ik hem nog niet in zoverre pijn gedaan of teleurgesteld dat hij mij ook wil schaden. Als ik hem aankijk zie ik een man die nog iets van me verlangt, en die nog moeite voor wil doen om het te krijgen. Die blik herken je als je het eerder hebt gezien.

Hij legt het beestje op de achterbank en gaat weer achter het stuur zitten. Ik besluit naast het zwakke hummeltje plaats te nemen en blijft het water zachtjes in zijn bekkie gieten. Wegrennen heeft toch geen zin in deze hitte en uitgestorven gebied. Ik zie mezelf al ronddwalen, of erger nog - als ik hem tegen me heb ben ik verder van huis. Ik moet erop vertrouwen dat Sebastiaan niets zou doen om mij echt pijn te doen, en dat er een reden is dat hij me nu bij Alejandro heeft achtergelaten. Hij is degene geweest die me is komen redden van het horroreiland. Hij zou me nooit zomaar met hem hier achterlaten en vertrekken.

'Deze keer raak ik je met geen vinger aan.'

Alejandro's woorden lijken uit het niets te komen en steken door merg en been. Ik hoor een afschuw en walging in zijn stem, en pers mijn lippen strak op elkaar. Het gaat me niet weer gebeuren dat ik me ga branden aan deze man. Wijselijk houd ik mijn mond.

'Je kan goed acteren, Anna.'

Aan zijn toon hoor ik dat hij me probeert uit te dagen en ruzie zoekt. Dan knapt er iets in hem.

'Verdomme, ik ben klaar met jullie vrouwen! Iris heeft mijn hart al gebroken, en nu probeer jij mij ook een doodsteek te leveren. Je hebt me voor dood achtergelaten. Je hebt me doen geloven dat je om me gaf. Vertel het me, want ik wil het echt weten. Hoe heb je het zo goed kunnen acteren, kunnen doen alsof je me begeerde!? Ik wilde er niks van geloven, en toch, en toch heb je met je fucking slinkse harteloze tactiek mij zover weten te krijgen. Ik zag het zonet ook in de ogen van Damir. Hem heb je ook zover gekregen. Hoe doe je dat? Verdomme, je lijkt wel de duivel zelf!'

Hij schreeuwt de woorden uit, en laat iedere nog zacht fladderende vlinder in mijn buik veranderen in grijze angsthazen. Wordt vervolgd.