Anna Karolina #324: terug in Amsterdam

Alejandro doet wat hij heeft beloofd en zet me, zonder woorden te verspillen, op de eerstvolgende vlucht naar Amsterdam.

Eerste klas nog wel, maar ja, hier kent iedereen hem en blijkbaar genieten passagiers onder zijn duistere vleugels de beste behandeling. De voelbare angst van iedereen die hem herkent sterkt me alleen maar in mijn overtuiging dat hij mij nooit iets aan zou doen. Ik voel dat, mocht ik hem in de toekomst ergens voor nodig hebben, hij voor me klaar zal staan. Hoe wreed hij ook is naar de wereld, naar mij toe vertaalde zijn duisternis zich alleen in brute seks, maar die rammen ontving ik maar al te graag. Geslagen heeft hij me nooit, pijn gedaan ook niet, alleen de hemelse pijn die op het randje van onhoudbaar en verslavend huist.

Ik slaap gedurende de gehele vlucht. De geluiden van de nietsvermoedende passagiers om me heen en de stewards en stewardessen doen me indutten, alsof ik op een strandbedje aan een druk strand in Ibiza lag. Op het moment dat ik een arm op mijn schouder voel schrik ik wakker.

'Mevrouw, we zijn al een half uur geleden geland.'

De ogen van de stewardess kijken me professioneel, doch geïrriteerd aan. Niemand is er meer. alle stoelen zijn leeg. Het heeft een unheimisch gevoel om een toestel totaal leeg voor je te zien.

'Heeft u nog handbagage?'

'Nee, ik heb niks.'

Haar armen houdt ze uitgestrekt terwijl ze me gebiedt de deur uit te lopen. Alles aan mijn lijf blokkeert. Ik voel mijn binnenste verkrampen door het geram van Alejandro, dat nog steeds als een soort van kneedmachine in me drukt. Ik voel me in stukjes gereten. Niet heel. Ik weet totaal niet meer waar ik hoor. Geen geld, geen paspoort. Niemand weet hier wie ik ben. Weet ik zelf nog wel wie ik ben?

Wat moet ik iedereen vertellen? En waar ga ik in hemelsnaam naartoe? Ik loop de roltrap af en stap in de eerste de beste trein richting Amsterdam Centraal. Mijn maag knort en mijn mond voelt gortdroog. Doordat ik de gehele vlucht heb geslapen heb ik het eten ook gemist. En nu pas besef ik me dat ik snel iets moet eten, wil ik niet zo meteen in deze overvolle trein flauwvallen. Net voordat ik een moeder met kind aan wil spreken voel ik met mijn hand in mijn zak. Ik haal er een paar papiertjes uit en tel de biljetten. Fuck, dit is in totaal zeshonderd euro. Ik glimlach zonder dat ik dat wil. Dat moet Alejandro net voordat ik instapte in mijn zak hebben gestopt. Ik denk terug aan het moment. Aan de stilte na de douchesessie.

'Mag ik je nog een laatste keer knuffelen?' vroeg hij bijna verlegen. Voordat ik kon schudden van nee had-ie me al tegen zijn borst aangedrukt. Hij wroette aan mijn kleding. Toen moet hij het hebben gedaan. Sluwe slimmerik. Hij wist maar al te goed dat als hij het me aan zou bieden ik het voor zijn ogen zou hebben verscheurd. Maar nu ben ik er blij mee. Ik stap de trein gauw uit en loop direct via de roltrap weer naar boven. De maag moet eerst vol, anders haal ik de volgende halte niet eens.

Zo gezond als ik altijd denk te zijn, zo hongerig ben ik nu naar een vette hap. Ik bestel een hamburger met friet en mayo en een grote Cola. Schrokkend eet ik alles binnen een paar minuten op. Afkeurende blikken werpen zich mijn kant op, maar het doet me niks. Een klodder mayo spat op mijn te grote sweater. Ik ben één groot wrak, maar ik heb me in tijden niet zo vrij gevoeld. Ik ben los van alles en iedereen. Niemand weet waar ik ben, behalve Alejandro natuurlijk, maar hier houdt zijn lijntje ook op. Ik neem een flinke slok van de Cola en staar voor me uit. Een stel donkere ogen staart terug en mijn hart verstijft. Ik doe net alsof ik niks voel en laat mijn blik als een panoramacamera door het stationshal gaan. Dan valt het me pas op dat er een paar blikken duidelijk op mij rusten. En ze hebben allemaal de blik die ik zonet nog op mijn lijf voelde rusten. Hoe naïef om te denken dat hij me werkelijk zou laten gaan.

Ik veeg mijn mond af en stap een kledingwinkel binnen. Een paar honderd euro moet genoeg zijn om als een nieuw persoon naar buiten te stappen. Ik moet zijn mannen kwijtraken, en snel ook.

Wordt vervolgd.