Een norm van hoe je eruit moet zien: het schoonheidsideaal. Sarah Janneh vindt er wat van.

Vroeger werd ik gepest met de uiterlijke kenmerken waarvoor mensen nu een retourtje Turkije boeken. Had ik toen geweten dat ze zich nu zouden laten openritsen om er wat cc's in te knallen, dan had ik niet zo mijn best gedaan om er anders uit te zien. Ik groeide op in een tijd waarin representatie nog niet was uitgevonden. We hadden een norm en iedereen die daarbuiten viel, mocht niet meedoen. Het was heroin chic wat de klok sloeg. Bleke huid en vooral geen rondingen. Bleek ik toch even net het tegenovergestelde te zijn. 

Ik ben zwart, vol and I can shake what my mama gave me. Nu vind ik het heerlijk. Mijn borsten, mijn haar, mijn kleur. Mijn volle lippen, goeie akka, veel grip. Maar eerlijk is eerlijk: als je opgroeit met nul mensen om je heen die op je lijken, is het heel moeilijk om zelfverzekerd te blijven en trots te zijn op hoe je eruitziet. Zeker als films, series en magazines ook maar één beeld schetsen. Ik was de eeuwige bijrol. De komische noot, niemand wordt verliefd op haar, ze is niet sexy, heeft geen seksleven, je ziet haar alleen maar met eten in beeld of ze is het lelijke eendje dat na wat zwoegen op een crosstrainer en wat kilo's minder toch een mooie zwaan blijkt te zijn.

Ga d'r maar aan staan. Het is moeilijk om dan nog te geloven dat je er mag zijn, dat mensen wel verliefd op je kunnen worden, dat er een heerlijk seksleven voor je in het verschiet ligt. Je zult hardop tegen jezelf moeten blijven zeggen dat je het wel waard bent en je zult het allemaal alleen moeten doen.

Vandaag de dag is postmodern beauty het beeld waaraan we moeten voldoen. Een platte buik en 'gezond mager'. Grote borsten, dikke billen. De norm. Wie the fack heeft dat bedacht? Het is saai en het bevalt mij voor geen meter. Ik heb geen zin om binnen de lijntjes te kleuren. Buiten de lijntjes, buiten de regels en buiten de maatstaf, daar gebeurt het. Daar liggen eigenheid, fantasie en eigen smaak. Liefde, seks, drugs en rock-'n-roll. 

Donder op met je termen of beelden waaraan wij zouden moeten voldoen. En begrijp me niet verkeerd hè, ik bedoel dus dat iedereen er mag zijn, in welke hoedanigheid dan ook. Dus boek dat retourtje en zet die naald in je bil. Maar doe het omdat jij het wil, niet omdat die doodenge maatschappij in je nek loopt te hijgen en schreeuwt dat je je moet aanpassen omdat je anders niet meer mee mag doen in de malle molen van het leven.

Never change for a sick society. Let society change first.