Stel je een wereld voor waarin wielrenners er sexy uit zien

Die gedachte krijg ik als ik bij mijn broer een foto van de Tour de France 1920 aan de muur zie hangen.

Op het zwart-witte beeld staan drie mannen die eruit zien als Marlon Brandon. Over hun schouders hangt nonchalant een reserveband. De man op rechts geeft de wielrenner in het midden een vuurtje voor zijn sigaret. De ander heeft zijn arm om zijn peloton partner geslagen. Ze grijnzen ondeugend in de camera. 

Niks flitsende neon pakjes of extra aerodynamische alien helmen. Er gaat iets dood als alles om efficiëntie en veiligheid gaat. Vergelijk de auto’s van nu met die van 50 jaar geleden en je weet dat ik gelijk heb. Je weet dat het mis gaat als je tijd op Strava belangrijker wordt dan flirten met een knappe vrouw bij het kruispunt. Niets is minder galant dan met tien man keihard rinkelen om een seconde tijd te winnen op de N241 naar Monnickendam. Deze drie mannen op de foto begrijpen dat.

Lees ook: Als dit betekent dat mijn kind geen piano leert, so be it

Mijn broer vertelt me dat in die tijd de deelnemers van de Tour de France bij de bistro’s onderweg mochten stoppen om eten en drinken gratis mee te nemen. Wat betekende dat deze sterke atleten grijnzend met flessen champagne en rode wijn onder hun armen naar buiten liepen. Dat is gangster. 

Ik kom veel wielrenners tegen op de weg en ik weet dat ze gespierd zijn. Maar ik zie dat niet meer. Wat in het geval van mijn broer logisch is. Maar al die andere mannen dan? Nee. Ik ben wielrennerblind. Voor mij zijn het kribbige ganzen die zo efficiënt mogelijk hun migratie naar de eindstreep willen maken. Maar deze foto laat zien dat het ook anders kan. 

Heb een beetje schijt aan de regels. En je wint meer dan een 0,100e seconde, je wint stijl.