Nou ben ik sowieso een stuk sentimenteler geworden de afgelopen jaren, maar met elk jaar dat er op de teller bij komt, mis ik het ook steeds meer om een kind te zijn. Ik geef de dood van mijn vader en de geboorte van mijn dochter hiervan de schuld. Niks drukt je zo met je neus op de feiten als een uitvaart en een bevalling – en dat allemaal binnen een jaar.

In mijn herinneringen was het altijd zomer als kind. Ons huis was warm, de tuin groen, de vakanties lang en het buitenspelen subliem. Hoe simpel waren de tijden dat het ergste wat je kon overkomen was dat je je kamer eerst moest opruimen voor je naar buiten mocht? Of dat vermoeiende glas melk naast het avondeten waarvan mijn ouders – dankzij die leugenachtige melkindustrie – overtuigd waren dat je als kind niet zonder kon? Als kind was m'n geluk allesoverheersend. 

Ik denk ook dat het onwijs helpt dat in mijn herinnering het leven heerlijk kleinschalig en afgebakend was. Er was geen gigantische wereld die aan je trok omdat er geconsumeerd, ontdekt, gewerkt of meegeteld moest worden. Er was alleen keihard door het park racen op je gammele fietsje en hopen dat je favoriete vriendjes al klaar waren met eten. Waarom heb ik dat in vredesnaam ingeruild voor uitgeteld scrollen langs filmpjes van vreemden die me vertellen wat ik moet kopen of hoeveel ik moet afvallen? 

Volwassen worden betekent dat je je gaat realiseren dat het leven meer is dan warme zomers en fietsritjes. Er is ook pijn, zwaarte, gedoe, sleur en gezeur. En dat zeg ik komende van een geprivilegieerde plek en een fijne jeugd. Ik ben m'n ouders dankbaar dat ze me tot m'n puberteit hebben afgeschermd van die zwaarte. Maar nu ik zelf moeder ben, weet wat verlies is, soms moet slikken als ik de torenhoge hypotheek betaal, grienend naar filmpjes van kapotgebombardeerde peuters kijk, is het leven soms allesbehalve licht.

En dat zijn de momenten waarop ik verlang naar die simpele dagen, naar m'n vader barbecueënd in de achtertuin, de warme omhelzing van mijn moeder als ik thuiskwam van school, m'n kibbelende zussen, met z'n allen op vakantie, een huis waar je allemaal samenwoont, de geborgenheid van mensen die voor jou zorgen – ook al heb je een geliefde of vrienden, het blijft anders. Ik ben voortdurend in 'nooit meers' aan het denken. Nooit meer met het hele gezin bij elkaar in huis wonen. Nooit meer met m'n zussen op de achterbank. Nooit meer bij m'n ouders op schoot. Nooit meer die fietstocht van ouderlijk huis naar basisschool. Nooit meer naar de tienerdisco. 

Maar dan schud ik mezelf wakker en knijp ik mezelf om te zeggen: altijd, voortdurend, er komt nog zo veel. Soms – en zeker als je een sentimentele oude vrouw bent zoals ik – moet je jezelf even die pijnscheut gunnen. Wakker worden, stop met dwepen, kijk vooruit. Want door al dat nekbrekende omkijken vergeet je soms dat 'nu' ook best prima is.