Carmen is moeder van een driejarige dochter. Maar is ze ook een oermoeder, geboren met mysterieuze instincten? Waarschijnlijk niet.

Er zijn veel mensen die heilig geloven in het concept moederinstinct. Ik weet zelf nog niet of ik bij die groep hoor. Als er met moederinstinct wordt gesuggereerd dat moeders in tegenstelling tot vaders beter weten en 'aanvoelen' wat hun kindje wanneer nodig heeft… hm, lastig. Dat druist eigenlijk in tegen alles wat ik voel bij het ouderschap.

Natuurlijk, ik heb haar negen maanden lang tot leven gebracht, laten groeien, in m'n lichaam gevoeld, geborgen en gevoed. Maar zodra mijn dochter uit me kwam, is mijn vriend naar voren gestapt en heeft hij zich als een natuurlijke hoeder des baby's over haar ontfermd. Samen met mij natuurlijk. Maar soms zie ik hem met haar bezig, observeer ik hun symbiose en voel ik hoe vanzelfsprekend hij exact weet wat zij wanneer nodig heeft, van hem. Ze zijn honderd procent op elkaar ingespeeld, aan elkaar gewaagd en onlosmakelijk verbonden. En ook als we 's avonds op de bank liggen weg te rotten met een matige who-dunit is hij de eerste die een potentieel huiltje op de eerste verdieping oppikt.

Lees ook: Er is iets niet pluis: hoe betrouwbaar is dat oergevoel van het ouderinstinct nou eigenlijk?

Misschien ben ik slechthorend, maar misschien is het idee van moederinstinct ook wel gewoon achterhaald. En nee, ik vind mezelf geen slechte moeder, allesbehalve zelfs. Ik zie mezelf op gelijke hoogte als haar vader. Ik schrik meteen wakker als ik haar hoor. Ik gluurde het eerste jaar van haar leven elke avond in haar kamertje. 'Gewoon even checken of ze nog wel ademt,' zei ik dan semi-grappend en stiekem hartstikke serieus.

Ik word fysiek helemaal week als ik denk aan wat ik zou moeten als ze niet meer bij mij was, als ik haar zou moeten missen door een zieke speling van het lot. Ik zie haar als een verlengde van mezelf, niet alleen omdat ze eng veel op mij lijkt met haar grote, bruine doppen en bolle wangen, maar ook omdat ik me – net als haar vader – onlosmakelijk met haar verbonden voel.

In de drie jaar dat zij ons leven nu verrijkt, zocht ik weleens naar het antwoord op die vraag: geloof ik in het concept moederinstinct? En ik weet het nog niet. Ik vind mezelf niet echt een oermoeder. Ik ben haar moeder en ik ben een goed exemplaar, maar of het me een extra moederzintuig heeft gegeven? Ik betwijfel het. Ik denk wel dat er zoiets bestaat als het ouderinstinct. En dat zowel man, vrouw en alles wat daarbuiten en -tussen valt dit kan voelen bij die eerste blik die je met je hummeltje uitwisselt als het net de aarde op is geslingerd.

Enige kanttekening: dan moet je wel evenveel betrokken (willen) zijn bij het leven van je kind. Instinct moet je tenslotte ontwikkelen en verdienen.