Ik ben verre van spiritueel. En soms vind ik dat wel jammer. Ondanks mijn grote liefde voor horrorfilms, ben ik bang dat ik toch niet geloof dat geesten bestaan. En ondanks het feit dat ik heel hard hoop dat mijn vader op een mooiere plek dan de aarde is, twijfel ik sterk of die plek wel bestaat. De wetenschap zegt er vooralsnog niks van af te weten, dus wie ben ik dan om te claimen dat hij ergens met mijn oma op een wolk zit te keuvelen?

Ik weet niet of het komt door mijn volle vertrouwen in de wetenschap dat het bij mij aan spiritualiteit ontbreekt of omdat ik soms (nou ja, vaak) gewoon net iets te cynisch in het leven sta. Wat ik mooi vind aan mensen die wel geloven in 'iets' (alle extremisten daargelaten) is dat ze vaak meer hoop, vertrouwen, optimisme en openheid in hun kleine teen hebben zitten dan ik in mijn hele lijf. En dat is mijn manco.

Toch is er één uitzondering in mijn nuchtere, wetenschappelijk onderbouwde leven: horoscopen. Hoewel, 'geloof' is een groot woord – het is meer dat ik een spirituele loophole heb gevonden waar ik mijn cynisme even mag parkeren. Want terwijl ik graag luid lach om mensen die geloven dat Mercurius 'retrograde' hun ochtendhumeur veroorzaakt, vind ik het heerlijk om mezelf als een typische Weegschaal te omschrijven. Charmant, sociaal, diplomatiek (op alle plekken behalve in het verkeer) – laat maar komen die eigenschappen!

En ja, ik weet dat ik een beetje hypocriet ben als ik ondertussen beweer dat het onzin is, maar eerlijk, het is ook best leuk om een klein beetje magie in je eigen voordeel te draaien. Het mooiste vind ik dat ik ook nog eens omringd ben door een hele roedel leuke Weegschalen. Toeval? Misschien. Maar het is nou eenmaal een feit dat de meeste mensen die ik het leukst vind onder mijn eigen sterrenbeeld vallen.

Dus terwijl ik mezelf wijsmaak dat ik te sceptisch ben voor spiritualiteit, geloof ik toch stiekem dat er iets bijzonders is aan al die Weegschalen in mijn leven. Net als ik weten ze niet goed of ze in 'iets' geloven, maar ondertussen zitten ze wel gezellig met hun sarcasme en charme de wereld in balans te houden. Soms denk ik dat dit mijn manier is om toch troost te vinden in spiriwiri-gedoe zonder mijn weldenkende, wetenschappelijke hersenhelft helemaal overboord te gooien. Als het universum me dan toch geen engelen of tekenen van boven wil geven, dan haal ik mijn troost wel uit iets wat wél tastbaar is. Want zeg nou zelf, wie heeft er een huis vol geesten nodig als je een netwerk van romantische, ietwat cynische Weegschalen hebt? Misschien werkt het universum dan toch wel een beetje in mijn voordeel.