Sinds een halfjaar ben ik een van de gelukkigen met een hypotheek in Amsterdam. En voor ik verderga wil ik alle lezers van deze column heel erg op het hart drukken dat ik absoluut weet hoe geprivilegieerd mij dat maakt. Natuurlijk ik was jarenlang helemaal prima met huren. Ik weet dat het voor veel mensen überhaupt de enige optie is. Ik ben dan ook bijzonder allergisch voor figuren die je aan proberen te praten dat huur betalen weggegooid geld is, het blote-voeten-in-loafers-type dat er graag op hamert dat je moet 'investeren in stenen' wil je een beetje meetellen in de maatschappij. Bulten krijg ik van dat soort praatjes. Heel vieze bulten.

Maar ja, toch gezwicht voor een koophuis dus. En zo verschrikkelijk dankbaar en opgelucht dat mijn geliefde en ik – we zijn tenslotte toch twee redelijk sappelende zzp'ers samen – de stad niet uit zijn gepest door de onverbiddelijke woningmarkt en de gestoorde huizenprijzen in onze geliefde hoofdstad. Maar nu de stof van de euforie een beetje is gaan liggen, besef ik steeds vaker: tering, onze hypotheek is echt heel erg hoog vergeleken met wat ik hiervoor aan huur betaalde. En ja, wat ga je dan doen? Nog een keer zuchtend en steunend al je (veel te onregelmatige, want zzp-)inkomsten en uitgaven naast elkaar zetten en bekijken waar de broekriem iets strakker kan – ondanks het feit dat je soms al striemen in je welvaartsbuik hebt. 

Het wordt je over het algemeen ook niet heel makkelijk gemaakt in 2024. We zitten midden in een kostencrisis. En ik klaag mee, maar ik heb het nog relatief goed. Er zijn mensen die letterlijk ziek worden omdat ze de boodschappen niet meer kunnen betalen. Gezinnen die als eerste besparen op 'leuke dingen doen' en 'een nieuwe winterjas kopen'. Mensen die in de schuldsanering raken. Moeders en vaders die nog steeds het mes van het toeslagenschandaal in hun rug voelen zitten en er nog altijd niet financieel op vooruit zijn gegaan. Twintigers en dertigers die bij hun ouders blijven wonen omdat niets zo onbereikbaar lijkt als een eigen huis kunnen vinden en vervolgens betalen. 

En dan hoor je mij zeuren over m'n hoge hypotheek. In de meest gewilde stad van het land. En dan heb ik het nog niet eens gehad over iedereen buiten Nederland. Mensen die zonder al te veel moeite worden bestempeld als gelukszoeker omdat ze iets beters voor zichzelf of hun familie willen regelen. Mijn bulten beginnen meteen weer op te spelen als ik denk aan hoe we met 'de ander' omgaan zodra die buiten onze belastingbox valt.

Er zijn altijd mensen die het erger, slechter en moeilijker hebben dan jij. Het minste wat je dan kunt doen is heel erg dankbaar zijn voor wat je wél hebt en als het best goed met je gaat de figuurlijke tafel dekken voor wat meer mensen in plaats van de deur dichthouden uit angst voor wat ze eventueel van je af kunnen nemen.