Elk jaar, wanneer de dagen korter worden en de eerste kerstverlichting begint te flikkeren in de winkelstraten, voel ik dat bekende verlangen in me opborrelen. Een verlangen dat elk jaar net iets sterker wordt, alsof het weer en de geforceerde feestdruk er olie op gooien. Ik droom ervan om aan de feestdagen te ontsnappen – weg van de regen, de kou en de eindeloze discussies over welke kant van de familie we dit jaar in welke volgorde moeten bezoeken.

Nee, ik wil gewoon op een tropisch eiland zitten, met mijn vers gepedicuurde tenen in het zand en een net iets te sterke cocktail in mijn hand. Geen stress, geen verplichtingen, alleen de zon op mijn huid en het zachte ruisen van de zee. De gedachte is verleidelijk, bijna tastbaar. Ik zie mezelf al liggen in een hangmat, een boek dat ik al het hele jaar wil lezen eindelijk openslaan. Geen zorgen over of de rollade wel goed gaar is, of er genoeg zitplek is voor iedereen, of – mijn grootste nachtmerrie – iedereen het wel naar z'n zin heeft. De warme zon en het turquoise water bieden me een perfecte ontsnapping uit de chaos die we 'gezelligheid' noemen.

Maar dan, terwijl ik zo lig te dagdromen over die rust en dat onbereikbare paradijs – in mijn hoofd speelt dit zich altijd af op Curaçao, terwijl ik daar nog nooit ben geweest en er ook echt niet zo nodig heen hoef, op die kerstdroom na – sijpelt er iets anders binnen. Een stemmetje dat me herinnert aan de andere kant van deze fantasie. Want terwijl ik op dat eiland van mijn dromen lig, wie zit er dan aan de kersttafel thuis? Waar wordt er om gelachen? Doen ze nog een spelletje? Proosten ze op papa?

Ergens, diep vanbinnen, weet ik dat ik het zou missen. Zelfs al word ik soms gek van het eindeloze gekibbel, de stress in de keuken of de lange autorit van het ene familiefeest naar het andere, het zijn ook die momenten die mijn kerst compleet maken. Het zijn die kleine, soms irritante rituelen die de band met je familie sterker maken. 

En heel eerlijk: ik weet dat mijn dochter met volle teugen geniet van haar beide families. En terwijl ik droom van een kerst zonder verplichtingen, besef ik dat de echte magie van de feestdagen niet in de locatie zit, maar in de mensen om je heen. Dus blijf ik voorlopig maar mokkend thuis, in de kou. Ik zet de verwarming wat hoger, maak me klaar voor de traditionele chaos en weet dat, hoe aantrekkelijk dat hete eiland ook klinkt, het me nooit die warmte kan geven die mijn familie, in al hun gekkigheid, me biedt. 

En wie weet, misschien koop ik ooit nog eens een ticket naar dat eiland – of ga ik misschien een keer in januari, als de feestdagen voorbij zijn en ik het winterse weer echt even zat ben. Tot die tijd zal ik de onvolmaaktheid van onze Hollandse kerst omarmen en koesteren. Dat eiland wacht wel.