Tijdens mijn middelbareschooltijd droeg ik vaak pyjamabroeken onder m’n spijkerbroek, omdat ik me schaamde voor mijn dunne benen. Van jongs af aan was ik een spriet. Iets wat genetisch bepaald is, als ik kijk naar de spillepoten van mijn oudste.

Mijn zoon heeft exact de benen van zijn Twentse opa. Op een zwart-witfoto uit de jaren vijftig zie je mijn vader als tienjarig jongetje op een rondvaartboot stappen, breeduit lachend naar de camera. Luciferstokjes met knokige knieën steken uit een kort broekje. Zijn ouders vonden hem te mager en besloten hem als zesjarige naar een vakantiekolonie in het Friese Gaasterland te sturen, zodat hij bijgevoed kon worden. Bleekneusjes werden ze genoemd.

Twaalf weken lang moest hij daar in z’n eentje verblijven. Met honderden kinderen afkomstig uit verschillende delen van Nederland zat hij elke dag aan tafel onder streng toeziend oog van de nonnen. Avond na avond probeerde hij met de grootste tegenzin een bord met gerstepap naar binnen te werken. Want van gerstepap werd je beresterk. Kokhalzend probeerde hij de pap binnen te houden, maar vaak vloog die er alsnog uit. De nonnen waren onverbiddelijk. Je verliet pas je tafel als je het bord helemaal leeg had gegeten. Sommige mensen koesteren warme herinneringen aan die tijd, mijn vader allesbehalve.

In de jaren tachtig bestonden er gelukkig geen vakantiekolonies meer. Ik mocht van mijn ouders gewoon mager zijn. Moeders van vriendinnetjes hadden meer moeite met mijn gewicht. Tijdens het spelen gebeurde het meer dan eens dat ik met zachte hand gedwongen werd een boterham meer te eten: 'Ie bint veels te mager, deerne.' Met tegenzin deed ik wat mij verteld werd.

Het dun zijn leverde mij uiteindelijk geheel onverwacht een mooie modellencarrière op. Ik was veertien en zo licht als een veertje. Perfect voor de jaren negentig. Eruitzien als een junk werd toegejuicht. Tijdens die periode, die zo’n twaalf jaar duurde, was mijn gewicht bijna nooit een issue. Tot grote frustratie van mijn collega’s vrat ik als een bouwvakker en zette ik geen voet in de sportschool.

Nu ben ik begin veertig en nog altijd redelijk slank, maar het komt niet in de buurt van wat ik ooit was. Dat is ook niet iets wat ik ambieer, maar als ik in de spiegel kijk, zie ik een lichaam waar ik niet bepaald blij van word. Het doet me soms denken aan een geplette banaan. Moeiteloos gooi ik nog altijd veel ongezonde troep naar binnen. Ik ben verslaafd aan suikers. En dat resulteert in een slap lijf zonder energie en een kort lontje.

Thuis klaag ik daar met liefde over, zonder dat ik moeite doe om er iets aan te veranderen. En dat is die zelfhaat. Het is niet mijn lichaam, het is mijn gebrek aan aandacht en liefde. Na je vijfendertigste kom je niet meer weg met helemaal niks doen. Het is tijd om daar nu eindelijk iets aan te veranderen. Ik ben ervan overtuigd dat als ik meer investeer in mijn lijf, het omarmen ervan vanzelf ontstaat, ongeacht de uitkomst. Ik heb het te lang voor lief genomen. Er is werk aan de winkel.