Anna Karolina #350: soms gaat het om de bestemming

Je ruikt het als je landt. Sommige bestemmingen hebben dat wanneer je voet aan de grond zet en de eerste diepe adem door je longen laat dansen. In het beste geval ruik je de zinderende hitte vol verlangen en genot, zoals ik altijd heb als ik land op de luchthaven van Ibiza.

Maar vandaag, na een te korte tijd, arriveer ik op de Mexicaanse grond. En hoe erg ze ook eigenlijk op elkaar lijken, hier voel je direct ook het gevaar en de onzekere loop van je reis. Er dwarrelen hier stofdeeltjes die mij herinneren aan de duistere tijden en ik voel mijn lichaam direct vollopen met adrenaline.

Het heeft iets opwindends, maar vooral iets gevaarlijks en vooral oncontroleerbaar.

'Blijf bij me. Als ik je kwijtraak hier, vergeef ik het mezelf nooit,' Dex trekt me aan mijn blote bovenarm naar zich toe en fluistert de woorden in mijn oor.

De afspraak is net te doen alsof we een verliefd stelletje zijn op onze Honeymoon. Het leverde ons wel lekker een upgrade gedurende de vlucht op, maar eenmaal hier, in het land waar mannen als Alejandro heersen, voelt het eerder als vragen om moeilijkheden. Hier krijg je eerder scheve blikken als je openlijk je affectie uit, maar het slimste is nu om juist in het open veld ons te begeven, om juist niet op te vallen. Dit zal niemand van ons verwachten.

De twee glazen wijn, die ik net voor het landen veel te snel naar binnen heb gewerkt om mijn zenuwen de baas te worden, lijken averechts te werken. Ik voel me springerig, opgefokt en totaal niet lekker in mijn eigen vel. We staan in de rij met de koffers. Het kinderlijke spel van groen of rood licht voor ons maakt me nog zenuwachtiger dan ik al was. Random uit een rij geplukt worden kan ik er nu niet bijhebben. Ik wil met niemand praten, niemand aankijken. Ik wil doorlopen, Sebastiaan vinden, en verder niks.

'Maak je geen zorgen, we hebben niets ingecheckt,' Dex begraaft zijn neus in mijn haren en even twijfel ik of hij het speelt. Mijn kaken knarsen op elkaar. Ik zie de blikken van de beveiliging. De nerveuse honden draaien rondjes. Ook al weet ik dat ik niks bij me heb wat problemen op kan leveren, iets vertelt me dat iedereen mijn foto hier moet hebben gezien en op de uitkijk staat. Als Sebastiaan met opzet meegenomen is, dan weet Alejandro als geen ander dat ik als eerste hier ter plaatse zal zijn om hem te redden.

Een familie van vijf voor ons wordt meegenomen en dient al haar koffers open te maken. Zelfs de koffers van de kinderen die niet ouder dan vijf á zes jaar zijn. Schichtig kijk ik om me heen.

'Anna, kalmeer. Ik voel je zenuwen.'

Dex trekt nu aan mijn middel. Ik kijk hem smekend aan. Het wordt me allemaal te veel. De argwanende blikken van de brede gasten, de druk gebarende en schreeuwende familie die haar spullen wanhopig weer terug probeert te persen in de overvolle koffers, de mensen achter ons, de groene en rode lichten, de hitte, de luchtvochtigheid.

'Anna gaat het?'

Ik schud snel van nee. Ik moet hier weg. Dit gaat zo meteen fout.

Ik zie twijfel in zijn ogen. Hij kijkt langs me heen en weer terug naar mij. 'Ik doe dit voor ons. Werk mee. Alsjeblieft.'

Ik weet niet wat hij van mij vraagt, maar ineens voel ik zijn tweede arm om mijn middel en drukt hij zijn lippen op de mijne. Uit reflex wil ik hem wegduwen en hem een klap verkopen, maar mijn hersenen maken een hele snelle calculatie. Dit is afleiding. Hij probeert ons te redden. Wat zou een pasgehuwd stel op hun huwelijksreis doen als ze ook maar even tijd hadden om te doden? Kussen, aan elkaar zitten en vooral irritant verliefd doen.

Ik grijp hem bij zijn haren en pers mijn lichaam tegen de zijne. Als een kleffe bakvis kus ik hem terug en voel mijn gedachten weer op orde komen. Ik voel er niks bij. Dit is alleen om voorbij de beveiliging te geraken. Die verharde koppen van de mannen willen dit soort liefdesuitingen zo snel mogelijk uit de weg hebben. Ze azen op drugs en geld, niet op liefde.

'Hey, you two, walk, walk,' klinkt het ongeduldig in mijn oor. Ik open mijn ogen en zie te woeste blikken van de mannen die geïrriteerd naar ons gebaren. Het is gelukt. Ze kijken langs ons heen en voor ik het weet staan we buiten.

En net als ik opgelucht adem wil halen voel ik sterke armen om me heen en wordt er een donkere stuk stof over mijn hoofd getrokken.

Wordt vervolgd.