Liefde kent geen grenzen, zeggen ze. Maar als ik naar mijn eigen liefdesleven kijk, blijft mijn wereldkaart opvallend leeg. Natuurlijk, voor het concept vliegschaamte de ether in werd geslingerd, heb ik wel een goeie portie van de wereld gezien. Maar nooit voor de liefde. Geen vurige vakantieromances met Italiaanse strandjongens of wilde avonturen met Argentijnse cowboys voor mij. Nee, mijn liefje is een oer-Hollandse modelburger. Ik hoefde niet eens een vliegtuig te pakken, een fietsrit van vijftien minuten was genoeg. Nu wonen we op slechts vijftien centimeter van elkaar op de bank, en eerlijk? Ik zou het voor geen goud anders willen.

Toch heb ik een vreemde verslaving: elk Nederlands tv-programma over mensen die de liefde wél over de grens zoeken. Serieus, ik mis geen enkele aflevering. All You Need Is Love, Grenzeloos verliefd, Ik vertrek, B&B vol liefde natuurlijk: ik vreet ze allemaal op. Het fascineert me namelijk mateloos hoe ver mensen bereid zijn te gaan voor de liefde. Terwijl ik enorm geniet van een avond alleen op de bank als hij een paar kilometer verderop in de bioscoop zit, zie ik Nederlandse vrouwen zonder morren in Cambodja wonen zonder stromend water omdat hun liefde daar per se wil blijven wonen. Of vertrekken naar afgelegen dorpen in Mexico, waar ze ineens tortilla's staan te bakken in een keuken zonder dak. Of mannen die alles achterlaten om ergens in Thailand karaoke te zingen met hun nieuwe schoonfamilie. Grenzeloos, inderdaad.

Wat al deze programma's gemeen hebben, is rauwe eerlijkheid. Ze laten zien dat liefde niet alleen een romantische droom is, maar ook keihard werken. Het gaat over aanpassingsvermogen, cultuurverschillen en de vraag: hoeveel hou ik van je als er geen wifi of Jumbo is? Het zijn verhalen die mijn relatie zowel saai als perfect maken. Geen taalbarrières, geen tijdsverschil, geen geiten die onverwacht je moestuin kaalvreten, niet afzien in een plaggenhut. Gewoon een steady Hollandse relatie waarin we allebei weten dat er altijd pindakaas in de voorraadkast staat.

Misschien kijk ik daarom zo graag naar deze programma's. Ze laten zien hoe ver mensen willen gaan voor de liefde, en dat bewonder ik enorm. Maar ze maken me ook extra dankbaar voor mijn eigen comfortabele relatie. De liefde waarbij ik niet op een wereldkaart hoef te wijzen, uren lig te facetimen of liefdespakketjes verstuur met Mondial Relay, maar gewoon naar de overkant van de kamer kan gillen dat ik wel een glas water zou lusten.

Geen grenzen, geen drama. Alleen wij tweeën, vijftien centimeter van elkaar, onder dezelfde fleecedeken. En stiekem, op de achtergrond, nog een aflevering van Onderweg naar liefde.