Ik word gelukkig van poetsen, zag ik als kop staan boven een interview met Estelle Cruijff. Ik ga dan altijd even een tijdje voor me uitstaren na dit soort opmerkingen, met een mengeling van verwondering en enorme jaloezie. Ik. Heb. Dat. Niet. Sterker nog, in mijn boek heb ik een hoofdstuk 'huishoudtips' met als enige tekst 'laat maar'. En natuurlijk is dat grappig, maar het is vooral gewoon behoorlijk waar. 

Ik heb eens in de drie jaar een opwelling, ergens in mijn kleine teen, waardoor ik zin heb het huis even lekker aan te pakken, maar na twee tellen is die sprankeling helaas alweer weg. Ik kan je geen huishoudtips geven. Nou oké, eentje misschien, van m'n moeder: zet altijd een emmer sop bij de deur, dan lijkt het of je net hebt gepoetst. Wat natuurlijk voortkomt uit het verbloemen dat je niet gepoetst hebt, maar een trucje gebruikt om te doen of dat wel zo is. Het zit in de genen. Ik hou wel van een schoon huis en ik hou ook van een opgeruimd huis, maar ik hou er niet van om dat voor elkaar te krijgen. Ik heb het grote talent hoofdzaken van bijzaken te kunnen onderscheiden, maar bij die hoofdzaken hoort poetsen helaas niet. 

Wanneer ik vroeger hoorde: 'Bettina, ga je kamer opruimen!' ging ik echt met de beste bedoelingen naar mijn roze zolderkamertje. Dan nam ik plaats tussen die stapel troep die mijn vloer bekleedde, een laag van barbies, Donald Ducks, make-up, cd's en hier en daar een groen uitgeslagen boterham in een boterhamzakje. Ik weet eigenlijk nog steeds niet welke kleur mijn vloer nou had. Als ik die chaos om me heen zag, sloeg ik dicht, kon ik het niet meer overzien. Dus zette ik muziek op en ging ik voor de spiegel meeplaybacken en wegdromen over een popster zijn. Of ik pakte een Donald Duck en ging die rustig lezen tot ik me in Duckstad waande. Als het dan donker werd en mijn moeder riep dat het eten klaar was, ging ik naar beneden, een grotere chaos achterlatend dan er in eerste instantie al lag.

Nu moet je niet denken dat mijn huidige huis nog steeds bezaaid is met een laag troep – al gaat mijn jongste hard die kant op, maar ik doe mijn best en kom, al zeg ik het zelf, een aardig eind – maar gelukkig worden van poetsen zit er helaas nog steeds niet in. En al was mijn man nog erger dan ik toen ik hem ontmoette, naast de boel de boel laten heb ik nog een talent: niet netjes te slaan zijn, waardoor je nog slordigere partner uit wanhoop maar heel geordend wordt en Jim dus enorm goed is geworden in schoonmaken. 

Ik ben 45. Ik heb niet meer de illusie dat die voorliefde voor schoonmaken ooit nog gaat komen, maar ik blijf mijn best doen. Echt, ik koop boeken van Marie Kondo en andere orden-helden. Ik doe verder niks met die boeken, maar dat ik (of eigenlijk mijn man) ze netjes in de kast zet, is al heel wat, toch? Weet je wat? Laat maar. Heeft iemand het telefoonnummer van Estelle Cruijff?