Anna Karolina #349: het plan van Gina

Een bewusteloze man weegt het driedubbele van zijn eigenlijke gewicht, lijkt het wel.

Puffend en met mijn laatste kracht duw ik hem naar de bank. Hij valt neer als een zware zak aardappelen. Een voor een plaats ik zijn benen op de bank en ontdoe ik hem van zijn schoenen. Ik inventariseer zijn wonden. Eigenlijk moet hij bij bewustzijn worden gehouden, slapen kan nu gevaarlijk zijn. Ik loop naar de keuken, bevochtig een doek met koud water en loop terug naar de bank. Langzaam dep ik het koude stuk stof op zijn oogleden en voorhoofd. Een gesmoord gekreun volgt.

'Wakker worden, vriend,' zeg ik zacht.

Hij reageert nauwelijks en ik geef een ferme tik tegen zijn rechterwang. Zijn ogen springen als verweerde luiken open.

'Kom op, het is beter als je wakker blijft. Ik denk dat je sowieso een hersenschudding hebt.'

Zijn blik wordt feller en hij maakt aanstalten om omhoog te komen.

'Dat lijkt me geen goed plan. Blijf maar liggen. Ik zorg wel voor je.'

Hij slikt een paar keer en opent dan moeizaam zijn mond: 'Jij? Wie ben jij?' Hij kijkt me verward en wantrouwend aan.

'Gina. Ik ben Gina. Zo snel ben je me toch niet al vergeten?'

Zijn hand reikt naar zijn achterhoofd. 'Ik kan me niks meer herinneren. Wat is dit? Heb ik een ongeluk gehad of zo?'

'Ga je spelletjes spelen? Je weet toch wel wie je bent?'

Hij tuurt als een lobotomiepatiënt voor zich uit. Ik was veel van plan, maar dit was niet de bedoeling.

'Ik ben zo terug.'

Ik loop weer terug naar de keuken, haal een glas water en smeer wat boterhammen.

'De tientallen safe houses in de omgeving zijn me allemaal bekend, en ik heb van ze allemaal de loper. Mochten we achternagezeten worden, dan kunnen we binnen een paar minuten weer ervandoor. Je bent veilig bij mij.'

Ik praat tegen hem, maar het blijft muisstil in de huiskamer. Met het bord in de hand en het glas draai ik me om als ik tegen hem aan bots en alles op de grond tussen ons in klettert.

Zijn grote hand vouwt zich om mijn hals. 'Wie ben jij verdomme? En waar ben ik?'

Ik wil iets schreeuwen, maar hij knijpt mijn keel dicht. De angst in zijn ogen zegt me dat hij echt niet weet wat er gaande is en wie hij is.

'Praten gaat moeilijk zo,' krijg ik er met heel veel moeite uit.

Zijn greep verslapt en pas nu merk ik dat ik een stukje boven de grond heb gehangen door zijn kracht.

'Je weet het dus echt niet hè, lieveling,' zeg ik nu zacht en aai over zijn onderarm. Hij doet een stap naar achteren, maar dan zie ik hem twijfelen. Bingo.

'Ik ben het, Gina. Je vrouw. Hoe kun je dat vergeten? Je hebt net een ongeluk gehad schat. We zaten samen in de auto. Ik heb je hierheen gebracht. Ik zal voor je zorgen.'

Zijn ogen verkleinen. Hij tuimelt van voor naar achteren. Ik pak hem beet bij zijn bovenarmen en begeleid hem weer terug richting de bank.

'Maak je geen zorgen, met mij is alles goed. Ik ben ongedeerd gebleven. Maar ga alsjeblieft rustig zitten en laat me voor je zorgen.'

Ik loop terug en begin de scherven en het voedsel van de grond te plukken. Het feit dat hij rustig blijft zitten op de plek waar ik hem geplant heb, geeft me vertrouwen dat hij mijn verhaal gelooft. Dit ging niet helemaal volgens de planning. Ik zou hem onderscheppen en een deal maken met Alejandro, en eindelijk dit land verlaten en terug gaan naar mijn leven in Nederland. Maar alle kaarten zijn nu opnieuw geschud. Ik heb de hartenkoning in handen.

Wordt vervolgd.