Het dagelijkse feminisme mag niet onderschat worden

Op Internationale Vrouwendag was het tijd om de balans op te maken. 

Ik zit op bed, warme zonnestralen geven mijn gezicht een massage, terwijl ik aan een glas witte wijn nip. De staat van de vrouwenrechten in de wereld is er honderd procent op achteruit gegaan. Het beeld van de seksueel getinte tradwife is daar de ultieme mascotte van. Toch heb ik het in mijn eigen eco-systeem goed voor elkaar. Vorig jaar bracht ik de mentale lading aan het licht door elk dittemedatje op papier te zetten. Dit jaar heb ik ongesteldheidsvrij geïntroduceerd. Een groene kaart die je op een willekeurige ongesteldheidsdag kan inzetten om mid-chaos van tafel weg te lopen. Ik zie deze uiting van vrouwenrechten, live in action, als een soort protest. Ook leer ik mijn jongens daarmee hoe vrouwen werken (in seizoenen) en hoe we elkaar kunnen versterken. Ik wil absoluut niet dat ze pas leren wat het woord tampon betekent als ze voor het eerst een vriendinnetje krijgen. 

Het dagelijks feminisme mag niet onderschat worden. Het zijn de daden achter de woorden. Ik kan zonder twijfel zeggen dat de verdeling bij ons thuis gelijk is. En daarmee ben ik de eerste in mijn voorouderlijn. Ik ben mijn man Ties daar dankbaar voor. Hij is een pionier in een land dat feministisch lijkt, maar waar de ongelijkheid (zodra je even inzoomt) vanaf spat. Maar ik ben vooral mezelf dankbaar. Dat ik deze verantwoordelijkheid elke dag voel en bevecht. Ondanks de statistieken, ondanks het gevoel dat we bij elke stap vooruit een meter dieper in de modder lijken te zakken.  Lees ook: Ik heb 50.000 euro gewonnen Dit vuur blijft levend door de vrouwen die me voor zijn gegaan. Mijn granny die voor haar schoonmoeder werkte in een pub en daarnaast het huishouden en de verantwoordelijkheid over de kinderen oppakte. Het was niet dat mijn granddad dit niet waardeerde, hij was smoorverliefd op haar. En werkte zelf ook hard bij Sainsbury's. Maar deze verdeling was gewoon de norm in die tijd. En ik hoef niet eens zo ver terug te gaan. Ook mijn moeder was degene die thuis alles oppakte. Als ik bedenk hoeveel ze op haar schouders heeft gedragen, dan kan ik niet anders dan deze vrijheid beschermen. Met concepten als de mentale lading bespreekbaar maken en ongesteldheidsvrij probeer ik nieuwe stappen te zetten. Voor mezelf, maar ook voor mijn nichtje Lucy. De nieuwe generatie vrouwen aan wie we ons vuur straks overdragen.