Nog voordat ik zwanger was, hoorde ik van vrienden en kennissen regelmatig wat er allemaal misging bij hun kinderopvang. Een vriendin vertelde me over alle keren dat ze 'verhaal ging halen' bij de juf omdat de tv af en toe aan werd gezet op de crèche. Mijn eerste gedachte: dus? Een vriend klaagde over het feit dat het kinderdagverblijf van z'n zoontje geen tijd had om rekening te houden met het vegan dieet van de dreumes. Ja, ik weet dat dit klinkt als een verzinsel van een boomer die aanstellerige millennials in diskrediet probeert te brengen, maar sommige mensen zijn echt zo.

Tegen de tijd dat ik mijn dochter naar de opvang bracht – ze was vier maanden oud – was ik er inmiddels achter dat veel ouders verschrikkelijk zijn. Dat klinkt generaliserend, maar ik ben bang dat ik nou eenmaal gelijk heb over veel ouders. Vooral ouders van jonge kinderen, dan. Ik denk namelijk dat je uiteindelijk uit het narcistische ouderpatroon kunt groeien. Maar nieuwe ouders? Die denken dat zij en hun kind de enige reden zijn dat de aarde nog om zijn as draait. Al helemaal als ze in Amsterdam wonen.

Over alles valt wel wat te zeiken, en niet alleen tegen het opvangpersoneel. Ook tegen mij, over het feit dat ik mijn dochter 'al' naar de opvang bracht toen ze 'pas' vier maanden oud was. Aan de ene kant ben je een uitzuiger en lui als je niet werkt, en aan de andere kant verwacht een bepaald soort mens van je dat je tot aan de basisschool met een kind aan je tiet aan de keukentafel zit om leuke Montessori-approved puzzeltjes te doen.

Helaas, die borstvoeding bleek na week vijf al een bijzonder slecht plan en ik was uitzinnig met mijn twee babyvrije dagen toen mijn dochter met haar prille vier maandjes naar de opvang ging. Het eerste wat ik toen deed? Dagenlang in bed liggen, tv kijken en bijkomen op haar opvangdagen. Ook dát is trouwens een taboe: opvangdagen hebben, maar niks nuttigs doen op die dagen. Of zoals ik op een zeker babyforum las, van iemand die verhit op haar toetsenbord had lopen rammen: 'Ik word niet goed van die ouders die wel kostbare plekken op het kdv bezet houden om vervolgens uit hun neus te gaan peuteren!!!!' Dame, ik ken je niet, maar ik raad jou specifiek aan om juist eens vaker in die holtes te peuteren. Word je misschien wat rustiger van.

Zoals ik al zei… ouders. Ik ben dus een onwijze slijmbal als het op mijn opvangjuffen aankomt. Ik wil heel graag níét zo'n zeikouder zijn die ze opzadelt met extra taken, verzoeken en eisen. Ik wil gewoon dat ze mijn dochter in leven houden, haar af en toe knuffelen en zorgen dat ze lekker moe is als ik haar op kom halen. Af en toe maak ik een praatje en probeer ik te peilen hoe ze hun werk vinden, wat ze irritant vinden, wat ze leuk vinden en wat wij beter kunnen doen. Ik heb geprobeerd mijn tomeloze research om te zetten in handige tips voor een goede relatie met de opvangjuffen of -meesters van je kind.

Benieuwd naar die tips?