Er is niks zo gênant als pochen met je verre reizen

De post is inmiddels zo'n half miljoen keer gedeeld en bestaat uit een lijstje met steden (voor de volledigheid: Londen, Tokyo, New York, Parijs, Bangkok, Rome, Kaapstad, Lissabon, Istanbul, Dubai, Singapore, Los Angeles, Berlijn, Amsterdam, Barcelona, Seoul en Mexico City). Het idee is dat je dit plaatje deelt en vervolgens aan al je arme volgertjes laat zien wat voor een bevlogen wereldreiziger je bent. En dat baseer ik even op het feit dat ik voornamelijk volle bingokaarten voorbij zie komen en zelden iemand spot die nog meer dan de helft van deze steden moet bezoeken. Terwijl: is het echt zo normaal dat je op zoveel van die plekken bent geweest of zit ik gewoon in een verschrikkelijke bubbel? (Spoiler: ja) Misschien maak ik van een mug een olifant, maar dat boeit me eigenlijk weinig. Ik heb meer met olifanten dan met muggen. Deze 'geinige' Instagramtrend strijkt me echt een beetje tegen de haren in. Allereerst omdat ik dacht dat we het er met z'n allen over eens waren dat de aarde op dit moment in de fik staat. Ik ben niet zo van het shamen van reguliere individuen terwijl bedrijven, miljardairs en overheden het allergrootste aandeel in de teloorgang van Moeder Aarde hebben, maar lacherig doen over je hoeveelheid vlieguren is van het kaliber 'big yikes'. Er was in 2023 een recordaantal natuurrampen, de economische schade bereikte een absoluut hoogtepunt en bijna 400 natuurincidenten zoals stormen, aardbevingen en overstromingen zorgden wereldwijd voor 380 miljard dollar schade. Veel van deze 'onhandige momentjes' zijn te herleiden naar de opwarming van de aarde. En nog leuker: veel van deze incidenten treffen vooral de ander. Je weet wel, de mensen die geen geld hebben om elke winter met hun spierwitte reet de pinguïns in Kaapstad lastig te vallen. De mensen wiens huis wordt weggevaagd door modderstromen, plastic soep of horrorregen.

Maar ik dwaal af. Dat hele klimaat-argument is tot daaraantoe. Los van onze kwakkelende aarde is namelijk niks zo gênant als het pochen met je verre reizen. Je hoeft mij echt niet te vertellen wat de motivatie is achter zulk gepoch. Jij en ik weten dondersgoed dat het bij sommige mensen een kwestie van aanzien, klasse en verhevenheid is. Natuurlijk verdient iedereen z'n welverdiende vakantie na een periode van hard werken. Maar er hangt een zuur geurtje aan mensen die neerkijken op een Europees tripje dichtbij huis, kamperen in Italië of met de hele familie naar de all-inclusive in Side. Nee, voor sommige mensen tel je pas mee als je alle zeventien wereldsteden hebt afgetikt én (dit is essentieel) het je hele persoonlijkheid hebt gemaakt. Denk: het er voortdurend over hebben, geschrokken reageren als iemand vertelt dat ze nog nooit in New York zijn geweest, je gesprekspartner niet uit laten praten omdat je even wil laten weten dat Tokyo echt minder leuk is geworden afgelopen jaren en natuurlijk: dit soort Hyves-achtige plaatjes delen op je Instagramaccount.

Ik begeef me op glad ijs door hier een mening over te hebben, want de tegenargumenten zoemen al in m’n oren: 'Laat mensen toch genieten', 'Iedereen moet toch zelf weten wat-ie met z'n geld of vrije tijd doet' en 'Ben je jaloers ofzo?' Maar nee, lieve lezer, ik ben niet jaloers, gewoon af en toe een beetje mensenmoe. Ik vraag niemand om thuis te blijven, ik ben Hugo de Jonge niet. Ik verwonder me gewoon over het uitgesproken hedonisme van een generatie die echt álles meemaakt: ergernissen over alles wat we niet kunnen krijgen (die twee-onder-een-kap), het gepoch met wat we vervolgens wél kunnen betalen, de intensiteit van (dreigende) oorlogen, natuurrampen en onze groeiende ontevredenheid over de eigen overconsumptie - en dan toch zo'n kinderachtige bingokaart de wereld in slingeren. Wat zijn we ook een bijzondere diersoort.