Ik heb de verschrikkelijk zelfvoldane grijns van iemand die te vroeg is opgestaan

Eenmaal wakker beland je in - zoals ik het noem- de gouden uren. Waar je, terwijl de wereld nog stil is, het belangrijkste werk van de dag gedaan krijgt. Voor sommige mensen is dat sporten of mediteren, voor mij is dat schrijven. Het is een magisch moment. Je bent nog te moe om afgeleid te worden door duizend dingen. Ook lijkt het eb en vloed van de dag nog geen grip te hebben op dit vroege tijdstip. Als mijn man beneden komt, heb ik de verschrikkelijke zelfvoldane grijns op mijn gezicht van iemand die vroeg is opgestaan. Hij tolereert het. En dan die eerste kop koffie. Het is wat een glas water voor een marathon renner is. Cafeïne is niet meer iets waar je aan twijfelt. Het is je handlanger, je bondgenoot. 

Maar nu komen we bij het stukje waar niemand het over heeft. De grote instorting. Wellicht hebben mensen die het vroeg naar bed gaan beter onder de knie hebben dan ik daar minder last van. Rond een uurtje of elf crash ik volledig. De beste remedie daarvoor is een kleine powernap, maar hoe ga je dat doen als je op kantoor werkt? Dat is iets om rekening mee te houden mocht je het vroege opstaan willen proberen. 

Waarom ik het dan toch doe? Ik heb veel dingen geprobeerd, maar voor mij is dit de beste manier om consistent te blijven met mijn schrijven. Ook vind ik het heerlijk om zelf te bepalen wanneer ik opsta en het huis even voor mezelf te hebben. Dus dat vijf uur ‘s ochtend opstaan, bevalt me wel. Maar zodra ik mensen om tien uur 's ochtends met goedemiddag ga aanspreken, mogen jullie me direct rapporteren bij de politie.