Tandenpoetsen naast mensen die je nog niet kent creëert een band

Ik waande me in een beige katoenen cocoon, veilig achter de duinen van Castricum. Zacht geroezemoes buiten de tent als slaaplied gesponnen van jeugdherinneringen. Ik heb nog geklaagd over het feit dat een kampvuur niet is toegestaan: 'Wat is kamperen zonder hout branden?' Na het lezen van het nieuwsbericht denk ik daar ineens anders over.

Toch brengt het bericht ook hoop. 'Meerdere mensen hielpen om de omringende caravans aan de kant te sleuren, waardoor een erger drama is voorkomen.' Op een plek waar ellende is, zullen mensen elkaar altijd willen helpen. Lees ook: Ik vraag me af: heb ik een interventie nodig? Dat is wat kamperen zo speciaal maakt. Want laten we eerlijk wezen, vreemd haar in het doucheputje is full blown ellende. Toch bouw je samen een commune op. Net nog stopte onze buurman voor onze tent om te vertellen dat zijn gister opgezette tent 'stromend water' lekte. We bespreken de opties. 'Jullie kunnen sowieso bij ons schuilen.' Gelukkig was hulp al onderweg, zijn familie woonde in de buurt.

Het zijn de grote dingen, maar ook de kleine. Tandenpoetsen naast mensen die je nog niet kent creëert een band. De douchecabine schoon dweilen voor de persoon die na je komt. Een flessenopener lenen.

Jep, na een week zie je eruit als het zusje van de vogelverschrikker uit het aardappelveld van boer Kees. En ken je te veel ongewenste details van je mede toilet gebruikers. De luxe verdwijnt, maar je wint het samen zijn.