Hoe we op dit punt waren gekomen, was mij een raadsel. Ze begon heel vriendelijk. Dat ze mijn haar zo mooi vond, bijvoorbeeld. En daarna kwam het... Terwijl ze vanonder haar blonde pony naar me zat te loeren, zei ze plotseling: 'Maar dat ondertandje van je... Dat moet je wel even fiksen.' Ik stond perplex.

Mijn ondertandje? Ja, dat stond scheef. Ik had ooit weleens een beugel overwogen, maar het stoorde me niet genoeg. Deze dame blijkbaar wel. Dusdanig veel dat ze het zelfs aan me kwijt moest. Ze vond het 'zonde': een recht gebit zou me beter staan, vooral op foto's, zei ze. Ik rekende af en wist niet hoe snel ik weg moest komen. Eenmaal thuis kon ik er wel om grinniken, ik hield mezelf voor dat het een mooi verhaal was voor op feesten en partijen.

Sinds ik bij de televisie werk, heb ik me tegen meer van dit soort opmerkingen moeten wapenen. Want het blijft niet bij dit ongevraagde advies van de kassadame. De adviezen vliegen me om de oren tegenwoordig. Daarom lees ik niets online. Ben ik blij met een mooie outfit, tettert er op Twitter iemand 'dat het pak veel te groot is en dat een maatpak véél zou beter staan'. Het liefst wil ik dan terugtweeten: dat is fashion, Gerda. Dat is dus ook waarom ik geen Twitter heb. Bescherming. Van mezelf, en van Gerda (tegen mijn clap back).

Maar in het echte leven is het moeilijker te ontsnappen aan dat ongevraagde advies. Want wat doe je? Ga je in discussie? Of laat je het gaan en van je afglijden? Ik heb pasgeleden deze geleerd: 'Goh, ik zal er nog eens naar kijken.' Om er vervolgens helemaal niets mee te doen. Dat lukt de ene keer beter dan de andere keer. Soms blijft het in mijn hoofd rondzingen en duurt het een paar dagen voordat ik het echt kan loslaten. Want wie zegt dat er geen kern van waarheid in zit? Eindigen zoals het sprookje De nieuwe kleren van de keizer wil ik nou ook weer niet. Die keizer liep naakt rond omdat niemand hem durfde te vertellen dat hij voor gek stond.

Volgens Google bekommeren adviesgevers zich oprecht om andermans problemen. Maar ze vinden het ook fijn om hun eigen deskundigheid te laten zien. Dat advies geven is dus niet alleen bedoeld voor mij. Maar ook om de ánder een beter gevoel te geven.

Mezelf helemaal afsluiten is dus geen optie. Misschien is de vraag dan beter: van wie neem ik wat aan? Dat gaat namelijk veel makkelijker als het van mijn moeder, beste vriendin of zelfs mijn baas komt. Dat is bedoeld voor mij en niet stiekem voor de ander. Een aantal jaar later kwam die beugel er trouwens toch. Niet voor de dame achter de kassa, maar voor mezelf. En ja, het staat inderdaad beter. Ik durf het na deze column bijna niet meer te zeggen. Maar ik zie een groot verschil. Vooral op foto's.