Afwisselend lagen we kermend in de woonkamer en slaapkamer

Maar na vier dagen ijlen van de koorts piepte ik wel anders. Ik verlangde ernaar in volle gezondheid naar mijn favo lunchtentje te gaan. Ik fantaseerde wat ik dan zou eten. Dat ene tentje moest het worden. Waar ze scrambled eggs serveren. Van die zachte, weet je wel? Ze doen daar een beetje melk door de eieren. Maar dat niet alleen. Er zit gegrilde halloumi bij en om het af te maken drie pannenkoeken. Van die Amerikaanse fluffy pancakes. Nu zou ik best kunnen bestellen, Uber Eats is maar één klik van me verwijderd. Maar dan moet ik het ook binnen kunnen houden. Dat leek op dat moment vrij onmogelijk.

O ja, en series dus. Rechercheur Olivia Benson bleek mijn beste vriendin deze week. Ik kijk al jaren Law & Order: Special Victims Unit. Er zijn inmiddels zo’n 24 seizoenen. Daarvan heb ik minimaal de helft gezien. Ik kan de relatie tussen detective Sabler en Olivia uittekenen. Het fijne aan deze serie? Als je in slaap valt en een halfuur later wakker wordt, heb je niets gemist. Je begrijpt: Olivia was heel welkom tijdens de nachten waarin ik wakker lag omdat ik overdag te veel geslapen had. Ik was deze week niet alleen. Mijn vriend had de griep net zo hard te pakken. Ik vraag me nog steeds af of het nou fijn was om samen ziek te zijn. Daar lagen we dan, met z’n tweeën. Voor het eerst in de vijf jaar dat we samen zijn, waren we tegelijk ziek. Afwisselend lagen we kermend in de woonkamer en slaapkamer.

De tripjes naar de supermarkt wisselden we af. Dat deden we met de vraag: 'Wie voelt zich vandaag het slechtst?' De ander moest dan de straat op. Hetzelfde deden we met: 'Wie is chef hoestdrank en paracetamol vandaag?' De nachten, die vormden pas echt een relatietest. Haal je een glaasje water als de ander ligt te hoesten? Help je elkaar zodra je weer ligt te zweten als een otter? Of hou je je stil en hoop je dat de ander op die manier toch stiekem in slaap valt terwijl je zelf ook ligt te rillen van de koorts?

Op dag vier moesten er hulptroepen ingeschakeld worden, in de vorm van mijn moeder. Gek genoeg voel ik me zelfs op mijn dertigste nog steeds een stuk beter als mijn moeder voor de deur staat met haar huisgemaakte Afghaanse soep. Daar kan niets tegenop. Zelfs niet de zachte eitjes, halloumi en fluffy pancakes die ik bestelde in dat ene lunchtentje toen ik weer beter was.