Er was nog maar één optie: afscheid nemen van mijn vriendinnen

Ik krijg dan tot mijn grote vreugde een uitgebreid verslag: over hoe de een de hele dag ligt te zonnebaden in de tuin en hoe de ander inmiddels bij mijn ouders in bed slaapt.

Ik heb het over mijn twee poezen Yuzu en Momo. Althans, ze waren van mij, nu zijn ze van mijn ouders. Een pijnlijk onderwerp, want een poes – of beter gezegd twee poezen –, dat was toch altijd een droom van me. Om een beeld te schetsen: ik wilde vroeger dierenarts worden, m’n lievelingsprogramma was Animal Cops en het algoritme van Facebook weet me al jaren vast te houden met filmpjes van katten die gered worden. Dus zodra ik oud en steady genoeg was om een kat in huis te halen, deed ik dat ook.

Het werd Yuzu. Toen ik haar voor het eerst ontmoette, stopte ze niet met zich tegen me aan te vlijen. Het was liefde op het eerste gezicht. Tenminste, dat dacht ik. Want eenmaal thuis gunde ze me geen blik meer waardig. En dat bleef zo. Ik kwam erachter dat ze eenzaam was, dus kwam er algauw een tweede kat: Momo.

Het werkte. Yuzu fleurde op en Momo voelde zich meteen thuis. En bijkomend voordeel: mijn vriend, die niet per se een dierenliefhebber is, ontdekte plotseling dat hij toch een kattenmens was. Maar dat was ook meteen het begin van het einde, want mijn lief bleek allergisch toen er twee katten waren, vooral voor Momo, die standaard ernstig verhaarde. Hemel en aarde hebben we bewogen om ze te houden. Van zalmolie voor de vacht voor minder haaruitval tot luchtreinigers van honderden euro’s die moesten zorgen dat de lucht in ons kleine Amsterdamse appartement gezuiverd werd.

In mijn hoofd ontstond een flinke error. Ik ben nogal oplossingsgericht en we hadden een probleem: dat los je dan op, toch? Zoals een auto die kapotgaat. Die breng je naar de garage. Maar mijn partner afzetten bij de garage, dat gaat niet. En mijn katten inruilen voor een hypoallergeen modelletje ook niet. Uit onderzoek blijkt dat millennials perfectionistischer zijn dan vorige generaties. We willen het liefst alles. En dan ook nog eens tegelijk. Misschien kwam daar de error in mijn hoofd vandaan. Want waarom kon ik niet alles hebben?

Na alles geprobeerd te hebben was er nog maar één optie: afscheid nemen van mijn twee vriendinnen en voor mijn relatie kiezen. Dus gingen ze naar mijn ouders, nou ja, voor even, totdat we een beter idee hadden. Dacht ik. Maar al snel kreeg ik foto’s doorgestuurd van Yuzu, de lastigste van de twee, die op schoot lag bij mijn moeder. Al snel drong tot me door dat ik ze niet terug zou krijgen.

Misschien beter zo, al weet ik nog niet zeker of ik er helemaal klaar voor ben om ze los te laten. Dat blijkt nog regelmatig als ik als een wilde achter vreemde katten aanren op straat om toch die knuffel te halen. Tja, een crazy cat lady ben en blijf je.