Mental health walks schijnen nu het ding te zijn toch? Even solo wandelen met een podcast. De buitenlucht in. Ontspannen eindigt bij mij vaak in een crossfitles. Dat is een van de weinige plekken waar mijn hoofd leeg is. ­Liever zou ik zo iemand willen zijn die een boek pakt. Of dus zo’n wandeling maakt. Maar dat ben ik niet.

Zo ook met massages. Een Zweedse massage klinkt top. Toch eindigt die bij mij altijd met iemand die z’n elleboog vol in m’n nek en rug zet, omdat mijn lijf veel te gespannen is. Ik ga ook altijd net te laat. Na een drukke periode of als ik weer te hard heb gesport. Het idee komt dan altijd in me op: misschien helpt een massage? Terwijl de ervaring leert dat ik er negen van de tien keer als een wrak uitkom en twee dagen nodig heb om te herstellen.

Mijn lief staat op het punt om massages op vakantie zelfs te verbieden. De romantische kanotocht door een mangrove moest hij namelijk, na zo’n massage, in z’n eentje doen. Althans, ik was er wel bij, maar mijn lijf deed niet mee. Ik was uitgeschakeld. Bij het roeien verging ik van de pijn. Alsof alles van de afgelopen maanden in die mangrove op mijn schouders neerkwam. Dat klinkt dramatisch, ik weet het.

Een paar maanden geleden had ik weer zo’n moment. De masseur zuchtte van begin tot eind over het aantal knopen in mijn rug. ­IJverig probeerde hij ze eruit te masseren. Tot zijn grote frustratie ging dat niet zo makkelijk. Het waren er volgens hem te veel. Alsof hij een totale error kreeg, deed hij ook alleen mijn nek, schouders en rug. Voor de rest had hij geen tijd meer, zei hij. Ik durfde uit schaamte niet meer terug. Het voelde alsof ik een standje kreeg.

Toch was het deze week weer zover: ik zat helemaal vast. Misschien is een massage een goed idee! Alsof ik alle ervaringen in het verleden op zo’n moment compleet ­vergeet. Net als Dory in Finding Nemo. Dus daar lag ik weer. Met wéér een zuchtende masseur. Over het aantal knopen in mijn rug. Tot me iets begon te dagen. Deze zucht klonk me bekend in de oren. Maar dat kon toch niet? Ik was nota bene naar een a­ndere salon gegaan! Het was toch echt zo: ik was bij dezelfde masseur terechtgekomen. Die er weer met totale overgave op gericht was om me door de tafel te drukken.

Bij het afrekenen kocht ik er een spierverzachtende gel bij. De caissière vroeg me hoe mijn massage was geweest. Met een scheef gezicht perste ik er een ‘goed’ uit. 'Maxime kan soms wat enthousiast zijn, dus je moet goed aangeven wanneer het te veel is.' Ik dacht daar nog aan toen ik ‘s nachts wakker lag, omdat ik niet op mijn rug kon liggen van de pijn. Waarom was ik daar niet zelf op gekomen? Want ik zou niet alleen Maxime af en toe moeten zeggen dat het te veel is. Dat moet ik ook tegen mezelf zeggen.