'Pijn is meestal een goed teken,' vertelde de dokter me. Maar om zeker te zijn dat het echt niets was, moest ik toch een echo laten maken. Ik had van tevoren bewust niet gegoogeld. Als ik het aan Google overlaat, heb ik vaak nog maar een paar dagen te leven. Ik meet mezelf dan elke enge diagnose aan en voel meteen van alles aan mijn lijf.

Achteraf vraag ik me af of het misschien beter was geweest om al wat informatie in te winnen. Dan was ik mentaal beter voorbereid geweest. In de kliniek kreeg ik een keuze van de laborant die het onderzoek zou uitvoeren. 'Je zit net op het randje. Onder de dertig jaar doen we eigenlijk alleen een echo. Maar omdat je dertig bent, mag je ook voor een mammografie erbij kiezen.' 'We zijn er nu toch,' zei ik. Ik had weleens gehoord dat het onprettig was. Maar hoe erg kon het zijn?

'Oké, kom maar heel dichtbij staan. Ik ga aan je borst trekken en dan moet ik die erop leggen.' Dat deed ze. Ze trok aan mijn borst. Alsof ze eraf moest. Ik wist niet eens dat mijn borst zo ver kon. Ze werd op een plaatje gelegd en ingeklemd tussen twee andere platen. Om daarna platgedrukt te worden. Terwijl ik tegen dat gigantische apparaat werd aangedrukt, flitste door mijn hoofd: waarom bestaat dit nog? Het is toch 2023?!

Dit ritueel moest vier keer. Althans, als het vier keer goed was gegaan. Dat ging het niet. De laborant moest niet vier, maar zes keer trekken. Ik vond het voor haar ook sneu. Dat ze me telkens het nieuws moest brengen dat de foto was mislukt. De blauwe plekken op mijn benen, omdat ik zo stevig tegen het apparaat werd aangedrukt, waren de pijnlijke souvenirs.

Thuis ging ik toch maar googelen. Was er werkelijk geen andere optie? Nadat ik alle Jomanda-manieren om borstkanker op te sporen eruit had gefilterd, kwam ik tot de bittere conclusie dat de mammografie toch de beste en goedkoopste manier is. Dat is dan ook precies het probleem: elk jaar zijn meer dan een miljoen vrouwen per jaar veroordeeld tot dit helse apparaat. Ik werd er verdrietig van. Van het idee dat bij al die vrouwen de borsten van hun lijf getrokken worden. Waarna ze misschien ook nog eens heel vervelend nieuws ontvangen.

Op dit moment zijn er vijf alternatieven in ontwikkeling, maar de onderzoeken met mammografie bestaan al sinds de jaren zeventig. De nieuwe methodes moeten dus nóg beter zijn én bijna zestig jaar onderzoek inhalen.

Gelukkig ging ik met goed nieuws naar huis. Maar voor alle vrouwen overal ter wereld hoop ik toch echt dat dit onderdeel van het vrouwelijk lichaam in de toekomst het respect krijgt dat het verdient.