Een woord dat keer op keer door mijn hoofd dreunt als ik weer een artikel lees over een 'moord in de relationele sfeer'. Woedend word ik ervan. Benoem het gewoon! Zeg dat ze vermoord is. Omdat ze een vrouw is. Dat gebeurt vaak. Te vaak. Elke acht dagen. In Nederland. Bizar, hè? Elke acht dagen! Zoals pas geleden.

De 38-jarige Anneke en haar moeder werden neergeschoten in Zwijndrecht. Nog altijd ligt Anneke in het ziekenhuis. Haar moeder overleed ter plekke. En de teller loopt op. Tussen het moment dat ik dit schrijf en dat jullie dit lezen, zijn er minimaal vier vrouwen bij gekomen. Ik krijg er buikpijn van. De reactie is vaak hetzelfde. We noemen het verschrikkelijk, spreken onze afschuw uit en we gaan weer over tot de orde van de dag. Om het acht dagen later weer te doen.

Waar we op veel vlakken strijden voor gelijkheid – 'Waarom moeten er termen bestaan als powervrouw? We noemen een man toch ook geen powerman?' – moeten we hier die ongelijkheid juist erkennen. Het woord partnergeweld impliceert dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn. Maar dat geldt in deze situatie niet. Het is juist het verschil dat een man tot zoiets afschuwelijks drijft.

Bij zes op de tien moorden op een vrouw is de (ex-)partner de dader. Hij verliest de controle en kan het niet hebben dat de vrouw – bijvoorbeeld – voor zichzelf kiest. Het heeft te maken met de rol die de vrouw moet vervullen en de verwachtingen die er van haar zijn. Voldoet ze er niet aan? Dan ontstaat er een error. In de podcast Vrouwenmoord komen genoeg verhalen voorbij. Van families van slachtoffers, maar ook van vrouwen zelf, die zo’n aanval hebben overleefd.

En als we het dan hebben over errors. Ik heb er zelf ook één. Het is stil. Te stil. Waar zijn wij voor deze vrouwen? In andere landen stromen de straten vol na zo’n moord. Wij zouden toch elke acht dagen op de barricade moeten staan? Is er nog te veel afstand? Denken we dat dit alleen anderen overkomt? De omgekomen vrouwen hebben ons allang geleerd dat femicide geen kleur, stand of religie kent. We zouden van ons moeten laten horen. Hun namen schreeuwen. Zodat ook Den Haag ons hoort.

Ik hoorde in Eenvandaag een deskundige zeggen: 'Als op een kruising jaarlijks vijftig mensen om het leven komen, zou de gemeente beleid maken.' Waarom gebeurt dat hier niet? De moed zakte me in mijn schoenen toen bleek dat de minister van Volksgezondheid, Ernst Kuipers, de term femicide niet eens kende.

Intussen tikt de tijd door. En ik bedacht me wat ik zou kunnen doen. Maar dat kan ik niet alleen. Daarvoor heb ik jou nodig, maar ook mijn collega’s in de media. Stop met termen als eerwraak en crime passionel. Noem het beestje bij de naam. Er is een vrouw vermoord. Omdat ze een vrouw is. En dat heet femicide.