Jullie sloten een pact. Jessie: 'Op Riannes bruiloft. We keken naar Ri's zwager en zijn kinderen en zeiden: 'Het is toch wel leuk hè? Wanneer zouden we daar nou klaar voor zijn?' Rianne: 'En toen spraken we met elkaar af: oké, over zes maanden is het november en dan proberen we allebei zwanger te zijn.'

Gingen jullie ook direct actief aan de bak? Rianne: 'Niet echt, ik was al jaren van de anticonceptie af, voelde goed aan wanneer ik ovuleerde. Daar werkten we eerst omheen en nu werden we daar gewoon iets makkelijker in. Niet veel later was ik zwanger.' Jessie: 'Bij ons was het wel echt een heel bewust moment. Kaj had allemaal kaarsjes in de slaapkamer gezet en was het echt van: we gaan een baby maken. Nou, dat werkte. Het was meteen raak.' Rianne: 'Maar ja, toen toch niet.' Jessie: 'Nee, toen toch niet.'

Jullie kregen allebei een miskraam. Rianne, jij zelfs twee. Rianne: 'Ja, in september was ik voor het eerst zwanger. Ik wist het al na drie weken. Roy en ik waren zó blij. Het was het enige waar we aan konden denken, dus vertelden we het al aan naaste familie en vrienden. Ik zei wel: 'Het is nog vroeg, het kan nog misgaan.' Maar eigenlijk meer omdat dat hoort, ik voelde er weinig bij. Tot ik na zesenhalve week met buikkrampen op het toilet zat en er ineens superveel bloed lag.'

Wat dacht je toen? Rianne: 'Holy fuck, dit gebeurt echt. Ik heb nu een miskraam. Het deed niet veel pijn, maar ik vond het emotioneel wel heel heftig. De onschuld gaat ervanaf. Elke zwangerschap daarna is wat beladener. Ik besefte ineens heel goed wat er kan gebeuren. Door het te delen kwam ik er ook achter hoeveel vrouwen dit hebben meegemaakt: mijn moeder, tante, heel veel mensen op social media. Dat verbindt enorm.' Jessie: 'Mijn miskraam was in november. In diezelfde week overleed mijn vader. Ik dacht: jeetje, wat gebeurt er? Alles om me heen gaat dood. Dat was heel zwaar, maar als ik erop terugkijk zie ik er ook schoonheid in. Niet dat ik er dansend doorheen ging hoor, ik ben heel diep gegaan.'

Lees ook: Jessie Jazz Vuijk zat in begin zwangerschap 'tegen depressieve randje aan'

Wat was die schoonheid dan? Jessie: 'Ik heb nog nooit zoveel liefde om me heen gevoeld. Van naasten, maar door het op social media te delen ook van onbekenden. Het verbaasde me hoe bijzonder mensen het vonden dat ik erover vertelde. Voor mij voelde het eerder raar om dat níét te doen. Het is zo'n ingrijpende gebeurtenis. Op social media vliegen de gender reveals en babyshowers je om de oren, maar zó veel vrouwen maken ook een miskraam mee. Die verhalen delen werkte voor mij mega-helend.' Rianne: 'Wij hebben natuurlijk ook de luxe dat als wij iets op social media delen, we veel terugkrijgen.'

Toch vertelde jij pas later over je tweede zwangerschap en miskraam. Rianne: 'Klopt, ik werd voorzichtiger door die eerste keer, bijna niemand wist ervan. Maar die miskraam heb ik daardoor emotioneel juist als heftiger ervaren. Door het niet te delen, verwerkte ik het minder goed. Ik voelde me heel alleen. Ook omdat het nu 'al' de tweede keer was.' Rianne slikt en veegt haar tranen weg 'De twijfel sloeg toe: wat is er mis met mij?' Jessie: 'Ah liefje!' Rianne: 'Ik voelde me schuldig tegenover Roy. Hij was zó blij en nu was het wéér mis. Had ik iets fout gedaan? Kan ik het hem ooit wel geven? Roy heeft wel duizend keer gezegd dat het niet mijn schuld is, maar zo voelde het wel. Ik vond dat heel moeilijk.

Hoe vond je daar toch je weg in? Rianne: 'Statistieken. Lezen dat de kans nog steeds best groot is dat je zwanger wordt, ook na meerdere miskramen. Dat we nog niet zo lang aan het proberen waren, hielp ook. Ik dacht: we kunnen het echt nog honderdduizend keer proberen, het lukt vast wel één keertje.'

Dat bleek gelukkig ook! Jullie gingen min of meer tegelijk door deze periode van zwangerschappen en miskramen heen. Hoe was dat? Jessie: 'Bizar, maar ook heel fijn. Ik denk dat onze band nog nooit zo diep is geweest. Met Kaj voel ik dat ook. Die eerste zwangerschap voelde toch best plotseling. Juist omdat die misging, wist ik nóg zekerder dat ik het echt wilde en ook echt met hem. Maar ik vond het ook heel moeilijk om hem eerst zo blij en daarna zo verdrietig te zien.'

In een podcast raadde je anderen die zoiets mee maken een (klein) afscheidsritueel aan, heb je dat zelf ook gedaan? Jessie: 'Hahaha, oké, dit is heel erg. Ik had inderdaad helemaal het idee om het 'flubbertje' te begraven. Het lag in een tissue naast mijn bed. Ik was even douchen en ondertussen was de schoonmaakster geweest.'

Oh, oh… Jessie: 'Je raadt het al: die had het weggegooid. Ik liep in m'n handdoek dat perfect opgeruimde kamertje in, keek om me heen en dacht: kut. En toen moest ik zó hard lachen. Zo'n lachstuip die je ook op een begrafenis kunt hebben, of een ander moment dat je echt niet zou moeten lachen. En toen dacht ik: nou ja, oké, dan is het flubbertje nu weg.'

Inmiddels groeien de 'flubbertjes' in jullie buiken al aardig. Voelde dat meteen al anders? Rianne: 'Nee, ik durfde daar niet meer op te vertrouwen. Pas toen ik bij de achtwekenecho een kloppend hartje zag, veranderde dat. Dat hadden we nog nooit eerder gezien. Vanaf daar werd het een stuk echter en leuker en durfde ik langzaamaan te denken: o shit, misschien blijft deze wél echt. Toen de NIPT-test ook nog helemaal goed was, ging er een knop om en kon ik genieten.'